Книга об эсперанто
Шрифт:
Efektive, la muziko estas speco de lingvo - «lingvo de la korо» - kiu havas sian gramatikon kaj sintakson, sian morfologion, etimologion, semantikon kaj stilistikon. Kiom ajn malsimila al la ordinara lingvo, tiu chi «triasignala lingvo» estas intime ligita al la duasignala kaj en multaj rilatoj dependas de ghi [138, p. 95].
Stojan Djoudjeff (Ghughev) - d-ro de filozofio el la Universitato de Parizo, chefo de la katedro kaj ordinara profesoro pri muzikteorio che la Shtata Akademio de Muziko en Sofio.
L. L. ZAMENHOF
LA ESPERO
En la mondon venis nova sento,
tra la mondo iras forta voko;
per flugiloj de facila vento
nun de loko flugu ghi al loko.
Ne al gravo sangon soifanta
ghi la homan tiras familion;
al la mond' eterne militanta
ghi promesas sanktan harmonion.
Sub la sankta signo de l' espero
kolektighas pacaj batalantoj,
kaj rapide kreskas la afero
per laboro de la esperantoj.
Forte staras muroj de miljaroj
inter la popoloj dividitaj,
sed dissaltos la obstinaj baroj
per la sankta amo disbatitaj.
Sur neutrala lingva fundamento
komprenante unu la alian,
la popoloj faros en konsento
unu grandan rondon familian.
Nia diligenta kolegaro
en laboro
ghis la bela songo de l' homaro
por eterna ben' efektivighos.
L. L. ZAMENHOF
LA VOJO
Tra densa mallumo briletas la celo,
al kiu kuraghe ni iras.
Simile al stelo en nokta chielo,
al ni la direkton ghi diras.
Kaj nin ne timigas la noktaj fantomoj,
nek batoj de l' sorto, nek mokoj de l' homoj,
char klara kaj rekta kaj tre difinita
ghi estas, la voj' elektita.
Nur rekte, kuraghe kaj ne flankighante
ni iru la vojon celitan!
Ech guto malgranda, konstante frapante,
traboras la monton granitan.
L' espero, l' obstino kaj la pacienco
jen estas la signoj, per kies potenco
ni pasho post pasho, post longa laboro,
atingos la celon en gloro.
Ni semas kaj semas, neniam lacighas,
pri l' tempoj estontaj pensante.
Cent semoj perdighas, mil semoj perdighas,
ni semas kaj semas konstante.
«Ne chesu, ne chesu!» en kor' al ni sonas:
«Obstine antauen! La nepoj vin benos,
se vi pacience eltenos».
Se longa sekeco au ventoj subitaj
velkantajn foliojn deshiras,
ni dankas la venton, kaj, repurigitaj,
ni forton pli freshan akiras.
Ne mortos jam nia bravega anaro,
ghin jam ne timigas la vento, nek staro,
obstine ghi pasas, provita, hardita,
al сеl' unu fojon signita!
Nur rekte, kuraghe kaj ne flankighante
ni iru la vojon celitan!
Ech guto malgranda, konstante frapante,
traboras la monton granitan.
L' espero, l' obstino kaj la pacienco
jen estas la signoj, per kies potenco
ni pasho post pasho, post longa laboro,
atingos la celon en gloro.
L. ZAMENHOF
PLUVO
Pluvas kaj pluvas kaj pluvas kaj pluvas
Senchese, senfine, senhalte,
El chiel' al la ter', el chiel' al la ter'
Are gutoj frapighas resalte.
Tra la sonoj de l' pluvo al mia orelo
Murmurado penetras mistera,
Mi revante auskultas, mi volus kompreni,
Kion diras la vocho aera.
Kvazau ia sopir' en la vocho kashighas
Kaj audighas en ghi rememoro...
Kaj per sento plej stranga, malghoja kaj ghoja,
En mi batas konfuze la korо.
Chu la nuboj pasintaj, jam ofte viditaj,
Rememore en mi revivighis,
Au mi revas pri l' sun', kiu baldau aperos,
Kvankam ghi en la nuboj kashighis?
Mi ne volas esplori la senton misteran,
Mi nur revas, mi ghuas, mi spiras;
Ion freshan mi sentas, la fresho min logas,
Al la fresho la koro min tiras.