Месяц дваццацi рук (на белорусском языке)
Шрифт:
– Чаго вы ад мяне чакаеце?
– са злосцю спытаў Лагерсан.
– Вядома, прасцей за ўсё сабраць усiх i сказаць: "Сябры, адзiн з нас лiшнi. Давайце кiнем жэрабя, i той, каму не пашанцуе, павiнен памерцi. У адзiноце, як кiнуты сабака".
Чацвёра афiцэраў не адрывалi ад яго позiрку, i ў iх у вачах чыталася разгубленасць i нямы дакор.
– А некаторыя з вас лiчаць, што я павiнен добраахвотна пакiнуць "Iбiс", так? Вядома ж, я камандую караблём, а камандзiр абавязаны паказваць прыклад!
–
– Смешна - звычайна ў выпадку небяспекi капiтан пакiдае карабель апошнi. А я, па-вашаму, павiнен пакiнуць яго першы.
– I Лагерсан ненатуральна засмяяўся.
– Паслухай, Арнэ, у час пасадкi iндыкатар антыграва быў блакаваны. Можа, ён проста сапсаваны?
– сказаў Фултан.
– Што ты гэтым хочаш сказаць?
– Ён паказвае шэсцьдзесят чатыры кiлаграмы лiшняй вагi, але, магчыма, гэта памылка. Чаму б нам не паспрабаваць узляцець?
Лагерсан на секунду задумаўся.
– Я згодзен, - сказаў ён.
– Паспрабуй.
Праз дваццаць хвiлiн Аляксей нацiснуў кнопку, корпус касмiчнага карабля ўздрыгнуў i завiбраваў. Лагерсан не адрываў позiрку ад альтыметра. Пятнаццаць секунд праляцелi ў напружаным чаканнi.
– Ноль!
– злосна крыкнуў Лагерсан.
– Мы не ўзнялiся нi на сантыметр!
Усе зноў сабралiся ў цэнтры салона. Камандзiр звярнуўся да Паўльсэна:
– Ну, а што вы прапануеце, доктар?
– Э, нам застаецца толькi сесцi на сама жорсткую дыету. Праз тры-чатыры днi мы парадкам пахудзеем i зможам узляцець.
– Немагчыма.
– Не бачу iншага выйсця, камандзiр. Альбо паляцiм без ксемедрыну, альбо пачакаем, пакуль народ не пахудзее.
– Доктар, вы забываеце, што курс i час палёту былi разлiчаны загадзя. Калi мы адкладзём палёт на некалькi дзён, то наткнёмся ў дарозе на воблака В-36, а гэта - пэўная гiбель. Значыць, ляцець трэба цi праз васемнаццаць гадзiн, цi праз дваццаць дзён, калi нам ужо не будзе пагражаць сустрэча са смертаносным воблакам.
– А хiба нельга адхiлiцца ад курса?
– Не, тады трэба ўзняцца па нармалi да арбiты планеты, а гэта звязана са значнай стратай хуткасцi. Мы спознiмся на дваццаць дзён, не кажучы ўжо пра дадатковую рызыку. А вы ўяўляеце сабе, што значыць спазнiцца на дваццаць дзён?
– Ведаю!
– крыкнуў лекар.
– На Зямлi кожную гадзiну памiрае ў сярэднiм трыццаць тысяч чалавек. Вы гэта ўжо не раз паўтаралi. Але што я магу зрабiць? Хiба мая вiна, што ўспыхнула эпiдэмiя?
– Змоўкнiце!
– I не падумаю! Вы самi цiкавiлiся маёй думкай.
Лагерсан павярнуўся да яго спiнай. Апусцiўшы галаву, ён хадзiў уздоўж сценкi карабля, раз-пораз у злосцi стукаючы рукою па абшыўцы.
– Добра, паспрабуем скарацiць дзённы
– Нiчога не атрымаецца, Арнэ, - спакойна заўважыў Фултан.
– Ты ўжо двойчы знiжаў норму, апрача таго, у нас засталося ўсяго некалькi кiлаграмаў канцэнтрату.
– Значыць, трэба вылiць шэсцьдзесят чатыры лiтры вады!
– Арнэ, - у голасе Фултана пачулiся змрочныя ноткi.
– Паглядзi, колькi ў нас засталося вады. Нам i так прыходзiцца берагчы кожную кроплю. Яшчэ раз урэзаць запас вады i кiслароду - значыць асудзiць палёт на няўдачу.
– Розуму не дабяру, што рабiць, - прамармытаў Лагерсан. Ён у адчаi паглядзеў вакол.
– Няўжо з карабля больш нiчога нельга зняць?
– У камандзiрскай рубцы знялi ўсе пульты, частку рубiльнiкаў замянiлi пробкамi. Усе прыборы, што не былi ўмантаваны ў корпус, выкiнулi.
– Пракляты карабель!
– крыкнуў Лагерсан.
– Суцэльнаскроеная пачвара. Нiчога нельга дэмантаваць, падтачыць, выразаць. Будзь ты пракляты!
Ён, нiбы звер у клетцы, забегаў па салоне, потым раптам замёр i бяссiльна прыхiлiўся да сцяны.
Яго позiрк упаў на Iрыну, на яе густыя доўгiя валасы. Ён уявiў сабе, як вострыя нажнiцы зразаюць тонкiя пасмы адну за другой... Не, гэта не выйсце з становiшча. Нават калi пагалiць усiх, больш за дзвесце - трыста грамаў не набярэцца. Але туманная думка пра нажнiцы выклiкала ў Лагерсана страшную, але спакуслiвую карцiну... У галаве гучалi жорсткiя словы: "Намыль палец. Калi i тады не дапаможа, прыйдзецца расстацца з пальцам".
– Доктар, - звярнуўся ён да Паўльсэна.
– Слухаю, камандзiр.
– Доктар...
– Лагерсан змоўк у нерашучасцi i дрыжачай рукой пацёр падбародак.
– Доктар, колькi важыць чалавечая рука?
Паўльсэн уздрыгнуў.
– Па-рознаму, - цiха сказаў ён.
– У сярэднiм тры-чатыры кiлаграмы.
Лагерсан не змог стрымаць задаволенай усмешкi.
– Баюся, што нам спатрэбiцца ваша дапамога, доктар.
Паўльсэн кiнуў на астатнiх умольны позiрк, нiбы просячы ратунку.
– Вы зможаце зрабiць дваццаць ампутацый?
Доктар гнеўна пацiснуў плячамi.
– Я пытаюся, вы зможаце гэта зрабiць?
– Вядома, магу, але ў такiх абставiнах я нiколi гэтага не зраблю!
– А я гавару - зробiце!
– закрычаў Лагерсан.
Ён выхапiў прамянёвы пiсталет i навёў яго на Паўльсэна. Той мiжвольна адступiў назад.
– Вы не маеце права мяне прымушаць. Паўтараю, я нiколi не зраблю гэтага!
– Паслухайце, Паўльсэн, - умольна сказаў Лагерсан, - я знайшоў апошнiя шэсцьдзесят чатыры кiлаграмы. Ваша задача - зняць iх з карабля. Калi вы адмовiцеся, я павiнен буду ўжыць сiлу.