Метамарфозы, цi Залаты асёл (на белорусском языке)
Шрифт:
13. Гэтак навучала яе сцiплая мiласэрная трысцiнка, каб выратаваць ад загубы.
Псiхея ўважлiва выслухала парады трысцiнкi, i ёй не прыйшлося раскайвацца. Зрабiўшы ўсё, як было сказана, яна набiрае тайком поўную пазуху воўны i прыносiць яе Венеры. Аднак i гэтым другiм выкананнем небяспечнага даручэння не зарабiла ў багiнi пахвалы. Нахмурыўшы бровы i з'едлiва ўсмiхнуўшыся, яна гаворыць: "Ведаю i гэтага шалапутнага твайго памочнiка! Але вось я праверу як след, цi поўнасцю валодаеш ты прысутнасцю духу i дастатковай кемлiвасцю. Бачыш вунь там над высачэзнай скалой вяршыню крутой гары, адкуль выцякаюць цёмныя воды змрочнай крынiцы? Даплыўшы да памястоўнай, закрытай з усiх бакоў катлавiны, яны абвадняюць стыгiйскiя балоты, а пасля становяцца бурлiвымi хвалямi Кацыта. Адтуль, з самага вытоку
Сказаўшы гэта, зноў са страшнымi пагрозамi перадае ёй гранёную крышталёвую судзiнку.
14. А тая хуткiмi крокамi iдзе да вяршынi гары, спадзеючыся там знайсцi канец свайму гаротнаму жыццю. Аднак, дабраўшыся да месца, блiзкага ад вызначанай мэты, бачыць, што загад выканаць немагчыма. Бясконца высокая i безнадзейна недаступная скала выкiдала з камянiстых шчылiн мноства жудасных крынiц, якiя абрывалiся з кручаў i, схаваныя ў вузкiм рэчышчы, непрыкметныя воку, бурлiва iмчалiся ў суседнюю далiну. Направа i налева са скальных трэшчын высоўвалi свае даўжэзныя шыi раз'юшаныя драконы, вочы якiх нiколi не сплюшчвалiся, i зрэнкi iх няспынна глядзелi на свет.
Апроч таго, воды, якiя валодалi дарам мовы, штохвiлiны выкрыквалi: "Назад! Што робiш? Што ты надумала? Сцеражыся! Уцякай! Загiнеш!"
Псiхея стаяла як скамянелая, i хоць целам была там, душою адсутнiчала, i, цалкам прыгнечаная цяжарам свайго становiшча, пазбавiлася нават свайго апошняга суцяшэння - слёз.
15. Але не схавалiся ад вачэй справядлiвага лёсу пакуты нявiннай душы. Каралеўскi птах, арол, слуга ўсявышняга Юпiтэра, з'явiўся раптам i распасцёр свае крылы. Ён прыпомнiў сваю даўнюю паслугу, калi па падказцы Купiдона схапiў для Юпiтэра фрыгiйскага падчашага, i падумаў, што, аказаўшы своечасовую дапамогу жонцы Купiдона, ушануе гэтым i самога бога, дык, пакiнуўшы вышынi Юпiтэравых шляхоў, пачаў кружыцца над галавой у маладой жанчыны i так сказаў: "I ты, недасведчаная ў такiх справах прасцячка, спадзяешся дастаць хоць кроплю вады цi нават наблiзiцца да гэтай наколькi святой, настолькi i грознай крынiцы? Цi ты нiколi не чула, што гэтыя стыгiйскiя воды страшныя не толькi меншым братам, а нават i самому Юпiтэру? А гэта таму, што так, як вы прысягаеце на высокую волю багоў, так жыхары неба клянуцца велiччу Стыкса. Але дай мне сваю шкляначку".
I хутка схапiўшы ў свае кiпцюры тую пасудзiнку i выпрастаўшы крылы, пачаў узнiмацца, адхiляючыся то ўправа, то ўлева ад чарады драконавых пашчаў з вышчаранымi зубамi i пакручастымi трайнымi языкамi, штораз вышэй да грозных водаў, якiя з шумам крычалi яму, каб, пакуль цэлы, вяртаўся. Тады ён iм сказаў, што ляцiць па загаду Венеры, выконвае яе даручэнне, i гэта выдумка крыху дапамагла яму дабрацца да мэты.
16. Атрымаўшы напоўненую шкляначку, з вялiкай радасцю чым хутчэй панесла яе Псiхея Венеры. Аднак i цяпер не змагла яна атрымаць ухвалы разгневанай багiнi. Са злавеснай усмешкай, якая прадвяшчала яшчэ большыя вымаганнi i цяжэйшыя беды, звяртаецца свякруха да яе: "Як я зразумела, ты вялiкая i вопытная ведзьма, калi так выконваеш усе нялёгкiя даручэннi. Дык вось што, мая ты лялечка, павiнна мне зрабiць. Вазьмi гэту скрыначку i хутчэй накiроўвайся ў пекла, у замагiльнае царства самога Орка. Там аддасi скрыначку Празерпiне i скажаш: "Венера просiць прыслаць ёй крыху тваёй прыгажосцi хоць на адзiн дзянёк, бо сваю ўласную яна цалкам растрацiла, апякуючыся сваiм хворым сынам. Толькi ж вяртайся хутчэй, бо мне зараз жа неабходна нацерцiся, каб пайсцi на сход багоў".
17. Тут лепш чым калi адчула i зразумела Псiхея, што выпраўляюць яе на верную загубу i што настала яе апошняя часiна. Чаго ж болей чакаць, калi выпраўляюць яе iсцi добраахвотна сваiмi нагамi ў Тартар, у краiну памерлых.
Не думаючы доўга, паднялася яна i пайшла ў бок нейкай высачэзнай вежы, збiраючыся адтуль кiнуцца ўнiз, каб такiм чынам хутка i найбольш пэўна трапiць у замагiльнае царства.
Але вежа раптам загаварыла: "Навошта табе, нябога, шукаць пагiбелi ў безданi? Чаму новыя цяжкасцi i небяспекi так цябе палохаюць? Як твой дух аддзелiцца ад цела, дык, вядома, сыдзеш ты ў глыбокi Тартар, але назад адтуль нiколi ўжо
18. Непадалёку адгэтуль знаходзiцца горад Ахаi, славуты Лакедэман. У суседстве з iм знайдзi закiнуты сярод бязлюднай мясцовасцi Танар. Там ёсць расколiна Дзiта, i праз яе зiхатлiвыя вароты вiднеецца непраходная дарога. Калi ты там пераступiш парог i пойдзеш па ёй, дык дабярэшся да Оркавага царства. Аднак у той змрок ты павiнна ўступiць не з пустымi рукамi, а ў кожнай трымай па ячменным праснаку, замешаным на вiне i мёдзе, а ў роце нясi дзве манеты.
Прайшоўшы значную частку той смертаноснай дарогi, ты сустрэнеш кульгавага асла, нагружанага дрывамi, а з iм кульгавага паганятага, якi будзе прасiць цябе падняць некалькi паленаў, што вывалiлiся з вязанкi, але ты не адказвай яму i моўчкi iдзi далей. Неўзабаве дойдзеш да ракi памерлых, над якой валадарыць Харон. Ён патрабуе ад кожнага за перавоз на чоўне на другi бераг грашовую плату. Гэта значыць, што i ў асяроддзi памерлых працвiтае карысталюбства, бо нават такi бог, як Харон, збiральнiк падаткаў ад Дзiта, нiчога дарма не робiць, i бядняк, памiраючы, павiнен запасцiся грашыма, а калi няма ў яго медзi, дык яму i не дазволяць памерцi. Гэтаму бруднаму старому ты i заплацiш за перавоз адзiн з медзякоў, якiя будзеш мець з сабой, толькi няхай ён сам сваёй рукой выме яго ў цябе з рота. Ды гэта яшчэ не ўсё. Як будзеш перапраўляцца праз тую павольную рэчку, выплыве на паверхню мёртвы стары i, працягнуўшы да цябе гнiлую руку, будзе прасiць узяць яго ў лодку, але ты не паддавайся недазволенай табе лiтасцi.
19. Калi ты пераправiшся цераз раку i пройдзеш трохi далей, убачыш старых, якiя ткуць на кроснах. Яны будуць прасiць, каб ты памагла iм, але ты не звяртай на iх увагi.
Усё гэта i шмат iншага будзе ўзнiкаць праз каварства Венеры, каб ты выпусцiла з рук хоць адзiн праснак. А страцiць гэтыя праснакi справа не пустая, бо, калi выпусцiш з рук хоць адзiн, свету больш не ўбачыш. Агромнiсты сабака з трыма вялiкiмi галовамi, якi брэша громападобна i палохае памерлых, хоць iнакш шкодзiць iм не можа, ляжыць каля самага парога чорных пакояў Празерпiны i пiльна сцеражэ шырокае ўладанне Дзiта.
Даўшы яму адзiн з двух сваiх праснакоў, ты лёгка пройдзеш ля яго i ў хуткiм часе дойдзеш да Празерпiны, якая прыме цябе вельмi ветлiва, прапануе мяккае сядзенне i запросiць на пышны пачастунак. Але ты сядзь на зямлi i вазьмi толькi скiбку простага хлеба, пасля скажы, чаго прыйшла, i, узяўшы тое, што дадуць, вяртайся назад. Злосць сабакi спынi тым праснаком, што ў цябе застанецца, заплацi скупому перавозчыку манету i, пераправiўшыся праз раку, зноў узыдзi на ранейшую дарогу, адкуль убачыш карагод зорак. Толькi хачу цябе папярэдзiць, каб ты нi ў якiм разе не адчыняла скрыначкi, не заглядала ў яе i не цiкавiлася сакрэтнымi скарбамi захаванай у ёй прыгажосцi".
20. Гэтак празорлiвая вежа выявiла ёй сваё прароцтва. Забраўшы з сабой манеты i праснакi, выпраўляецца Псiхея ў Тартар i пускаецца ў замагiльны шлях. Моўчкi мiнуўшы паганятага аслоў, даўшы манету перавозчыку, пакiнуўшы без увагi просьбы нябожчыка, што выплываў, i назойлiвых ткачых i супакоiўшы праснаком страшную раз'юшанасць сабакi, трапляе ў памяшканне Празерпiны. Не паквапiўшыся на прапанаванае гаспадыняй мяккае сядзенне i салодкi пачастунак, а сеўшы каля яе ног i задаволiўшыся адным хлебам, перадала яна даручэнне Венеры. Схавала напоўненую i зачыненую скрыначку, утаймавала раз'юшанасць сабакi другiм праснаком i, заплацiўшы перавозчыку манетай, што ў яе заставалася, выбралася яна з цёмнага каралеўства ў шмат лепшым настроi, чым iшла туды. А ўбачыўшы белы свет, пакланiлася яму.
Аднак, хоць i спяшалася яна чым хутчэй выканаць даручэнне, авалодала ёю нястрымная цiкавасць. "Якая я дурная, - сказала яна сама сабе, - нясу з сабой боскую прыгажосць i не вазьму з яе хоць трошачкi сабе, каб яшчэ больш падабацца свайму каханаму".
21. Сказаўшы гэта, адчыняе скрыначку, а там няма нiякай прыгажосцi, толькi падземны сон. Вырваўшыся з-пад накрыўкi, ён адразу находзiць на яе. Па ўсiм яе целе расплываецца густая аблачына безуладнасцi i ахутвае яе. У той жа момант яна падае на той сцежцы, па якой iшла, i адразу засынае. I ляжала яна там нерухома, нiбы мёртвая.