Нацыянальная ідэя ў сучасным свеце
Шрифт:
Апошняя (нулявая) ступень любві — любоў да Бога — ужо цалкам выходзіць за рамкі прыроднага, гэта трансцэндэнтнае, рэлігійнае яднанне чалавека. Такім яднаннем і з’яўляецца Усяленская Царква. Сутнасць любві становіцца цалкам маральнай і любоў на нулявым узроўні ёсць акт падпарадкавання сваёй волі — волі ўсяленскай.
Прыведзеныя разважанні, схема эвалюцыі тэарэтычна адлюстроўваюць сутнасць саборнасці. Сем Усяленскіх Сабораў былі практычнай рэалізацыяй прынцыпа саборнасці ў хрысціянстве. З тых часоў усякія адхіленні ад правіл выпрацаваных на Саборах трактаваліся як адхіленне
Каб завяршыць агульную карціну дзеяння прынцыпа саборнасці, трэба адзначыць і іншыя яе аспекты. Саборнасць — мае не толькі царкоўнае, альбо ўсяленскае значэнне, што разгледжана намі вышэй. Яна азначае таксама яднанне людзей у прасторы і часе. Гэта агульнафіласофскі прынцып. З пункту гледжанне такіх навук як сінэргетыка, кібернэтыка саборнасць — антыэнтрапійны прынцып. Збіранне духоўных і матэрыяльных сіл — адзіны спосаб процістаяць распаду, цеплавой смерці Сусвету, закону павялічэння энтрапіі.
Калі прыняць нашае азначэнне нацыяналізму, прыходзім і да важнай уласцівасці нацыяналізму — яго саборнасці. Паняцце саборнасці ўласціва кожнай нацыі і яе ідэалагічнай абалонцы — нацыяналізму для кожнай нацыянальнай дзяржавы. І ў дачыненні да нацыі саборнасць якраз азначае адзінства нацыі ў прасторы і часе, яна азначае знітаванасць кожнага прадстаўніка свайго народа з іншымі людзьмі сваёй нацыі па ўсім свеце, а таксама нябачную повязь часоў, якая вызначаецца памяццю продкаў. Беларусы таксама займаюць належнае ім месца ў Божым тварэнні народаў. Першы з’езд беларусаў усяго свету, які адбыўся ў ліпені 1993 года, яскрава падцвердзіў тэзіс аб саборнасці беларускай нацыі. Цікава ў сувязі з гэтым адзначыць і тое, што беларусы адчуваюць сябе сапраўды беларусамі, жывучы за мяжой ці выязжаючы за мяжу. Жыхары ж самой Беларусі ў меншай ступені ўсведамляюць сваю нацыянальную адметнасць, што з’яўляецца вынікам шматгадовай ідэалагічнай апрацоўкі людзей, накіраванай на «зліццё» нацый, праз ліквідацыю беларускай нацыі.
1.6. Сістэмны падыход
Сістэмны падыход, агульная тэорыя сістэм і сістэмны аналіз — універсальныя метады вывучэння самых розных з’яў прыроды і грамадства. Асновы агульнай тэорыі сістэм заклаў Л. Берталанфі адносна нядаўна, ў 1969 годзе і з таго часу сістэмны падыход разам з сістэмным аналізам паспяхова выкарыстоўваліся ва ўсіх галінах як прыродазнаўчых, так і грамадскіх навук. У Беларусі сістэмны падыход яшчэ ў 1977 г. паспяхова выкарыстоўваў для вывучэння эстэтычных катэгорый М.І. Крукоўкі. Сярод перспектыўных накірункаў вылучым стварэнне С.І.Новікавай тэорыі іерархічных многаузроўневых сістэм (ІМС) на аснове АЭД сімвалаваў, што знайшло прылажэнне ў самых розных галінах навукі і тэхнікі.
У паліталогіі, якая ляжыць на стыку практычных і тэарэтычных навук, тэорыя сістэм і сістэмны аналіз набылі ў апошні гады вельмі шырокае выкарыстанне. Яны даюць цікавыя вынікі ў аналізе сістэм кіравання, тэорыі прыняцця рашэнняў, канструявання палітычных тэхналогій і іншых паліталагічных дысцыплінах.
У гэтым раздзеле з дапомогай сістэмнага падыходу мы разгледзім дзве праблемы: схему разгледжанай раней эвалюцыі чалавечай сутнасці (схема 2, раздзел 1.4) і 7-мі ўзроўневы статус нацыі дзяржавы.
У схеме 3 палітычная сістэма ахоплівае першыя (ніжэйшыя) тры ўзроўні. Уся сістэма — гэта, магчыма, мадэль, што ажыццявіцца ў будучым (ідэальная мадэль), у якую палітычныя сістэмы ўвойдуць як падсістэмы.
Падсістэма грамадстваў канцэпцыі тэорыі стадый уключае ў сябе тры базавыя
Прапануемая схема падцвярджае наступную думку П. Штомпкі: сістэмная мадэль грамадства — параджэнне канцэпцыі сацыяльных змен. Гэтую канцэпцыю ўпершыню выдзьвінуў Р. Спенсер, які разглядваў эвалюцыю як пераход ад гамагеннасці да гетерагенннасці. Аналагічныя думкі выказвалі Чыжэўскі, Серакоўскі (мы іх прыводзілі вышэй у сувязі з абгрунтаваннем нацыяналізму).
Падагульніўшы, можна сказаць — эвалюцыя ідзе шляхам структурнай дыферэнцыацыі ад простага да складанага. Гэтым тлумачыцца рост колькасці нацый, нацый-дзяржаў, іх узмацненне, удасканаленне. Такі шлях удасканалення грамадства падобны да развіцця жывога арганізма, пра што гаварылі яшчэ Платон і Гобс.
Чацвёрты ўзровень схемы 3 мы абазначылі як Усяленская Царква. Але гэта можа быць і Бог, у іншай сістэме адліку гэта пункт Амега, адным словам гэта той ідэал, да якога імкнецца чалавек і ўсё чалавецтва.
У хрысціянстве схема 3 набывае паўнату пры таінстве еўхарыстыі. Кожны чалавек, прыняўшы прычасце, становіцца членам Усяленскай Царквы. Ён прымае Хрыста праз хлеб і віно — яго цела і кроў. Такім чынам ажыццяўляецца поўнае яднанне, замыканне ўсёй сістэмы згодна схеме 2.
Падкрэслю, фунцыянаванне ўсёй сістэмы 4-х стадый эвалюцыі дасягаецца рэальна на дадзеным гістарычным этапе толькі для асобных індывідуумаў, якія маюць асаблівы Дар — здольнасць прыняць Хрыста. Але зразумела — гэтыя групы людзей прадстаўляюць далёка не ўсё грамадства. Акрамя таго, як ужо адзначалася, узровень нацый узнік усяго каля 200 год таму і стаў вызначальным у палітычных працэсах толькі ў ХХ стагоддзі.
Працэдуры, аналагічныя таінству хрысціянскай еўхарыстыі існуюць і ў іншых рэлігіях і магчымы, нават, сярод людзей не рэлігійнага светапогляду.
Неабходна звярнуць увагу яшчэ адну акалічнасць прыведзеная схема 3 мае чатыры іерархічныя ўзроўні на дадзены гістарычны момант развіцця чалавецтва. У будучым яна можа дапаўняцца, але пакуль нам не вядомыя наступныя ўзроўні нашага існавання.
Разгледзім цяпер яшчэ адзін накірунак, дзе знаходзіць прымяненне тэорыя сістэм — канструяванне нацыі-дзяржавы на ўзроўні заканадаўства.
Сучасныя ўяўленні аб дзяржаве складаюцца з шматлікіх законаў і правілаў, якія замацоўваюцца ў Асноўным Законе — Канстытуцыі дзяржавы. Зыходзячы з неабходнасці ўліку ўсяго спектру, які ахоплівае жыцядзейнасць грамадзяніна любой краіны, нам падаецца найбольш аптымальным і мэтазгодным выкарастаць дзеля апісання тэорыю многаўзроўневых іерархічных сістэм, што распрацоўвалася на працягу 1990–2001 гадоў ў лабараторыі ІМС г. Мінска.
Распад СССР — яскравая праява законаў тэорыі іерархічных многаўзроўневых сістэм (ІМС), гэты факт азначае пераход да грамадства новага ўзроўню праз разбурэнне старога грамадства. Вядома, што сістэма, якае не мае зваротнай сувязі, самаразбураецца. Менавіта такой сістэмай была таталітарная дзяржава СССР. Яна характарызавалася нерухомай камуністычнай ідэалогіяй, разлічанай на механізм узброенага кіравання, а не на дакладныя веды і майстэрства. Гэтая ідэалогія стала прычынай разбурэння дзяржаўнай улады. Доўгачасовы адбор у складзеныя ёю ўстановы кіравання, куды ўваходзяць і установы кіравання мастацтвам, навукай і вытворчасцю, зрабіў уладу недзеяздольнай і накіраванай супраць уласнай падтрымкі.