Не ў краіне цудаў
Шрифт:
“Усё складана”
Невымоўным болем
Ледзь чутны крык душы
“Даволі!”
“Усё складана”
Чуеш? Усе складана.
Калі было б усё проста,
Шчасным стаў бы?
“Усё складана”
Складзены далоні,
Змагацца сіл няма.
Даволі…
Успамінак
У малочным тумане,
За шырокім мастом
У хаце бабы Ганулі
Цішыня
Трашчаць у печцы паленцы,
І пруткі танчаць у лад.
Вяжа бабця Гануля
Для любімых рабят.
І спявае ціхутка
Пра дзіцё марака,
Пра чырвоную ружу,
Што па рэчцы плыла.
Гэты дзень мне ўсё сніцца.
Памяць – быццам канвой.
…У садзе бабы Ганулі
Вецце гне лістабой.
***
Я прэч ад горада лячу
З пустых цагляных камяніцаў.
Я ў веску родную хачу,
Дзе сонцам я змагу напіцца,
Дзе ўранні певень пракрычыць,
Дзе салавей ад сну абудзіць,
Дзе значна лепей сэрцу жыць,
І люд дабрэйшы ў свеце будзе.
Туды, дзе Свіслач ўсе цячэ,
Туды, дзе Лапка і Цалянка…
Мясціны родныя мае,
Да вас ляціць ўжо гараджанка.
Прысвячэнне Магдалене Радзівіл
– Каб шчасце здабыць, што трэба,
Скажы мне, татуля мілы?
– Дачушка, ты праўдай ня грэбуй
Ды сэрца аддай Радзіме.
– Як сэрца аддаць Радзіме?
Яна што, свайго ня мае?
Мужчына лагодна смяецца:
– У людзях Радзіма жывая.
У тых, хто працуе у полі,
Хто боханы ў печ саджае,
Хто вучыць дзяцей у школе
І хто на жалейцы іграе.
Каб сэрца аддаць Радзіме
Шмат намаганняў ня трэба:
Жыві, каб было светла людзям
Не забывайся пра неба.
Гады праліліся залевай
З малітваў, турбот, добрых вершаў.
Дасюль гарыць свет Магдалены
Са слаўнага роду Завішаў.
***
Нам заўсёды чагось не ставала.
Мабыць, век наш не зняў кайданы:
Мы душу прадаём за шмат сала,
Калі тая ня мае цаны.
Мы ўсё пхаем, грабем і хапаем
Болей, болей… Нашто ж тады жыць,
Калі ў нашай кішэні падранай
Залаты грошык шчэ не звініць?
А сумленне? Каму яно трэба?
Пра каханне забылі даўно.
Нам бы слоік ікоркі да хлеба
Ну а там… Ды гары ўсё агнём!
Дні ідуць. Ідуць ногі павольней,
Звініць грошык у гулкай цішы.
І кішэнька здаецца ўжо поўнай,
Ды да жудасці пуста ў душы.
Калодзежы Хатыні
У калодзежах Хатыні
Вада навек застыла.
Яна не стала лёдам —
Яна
У калодзежах Хатыні —
Адбітак неба сіні,
Які ня стаў надзеяй,
Ператварыўся ў ноч.
У калодзежах Хатыні
Вада – нібы святыня
Са стогнаў і малітваў,
Палітая крывёй.
У калодзежах Хатыні
Вада навек застыла,
Каб сёння ў беларусі
Вада была жывой.
***
Выдаўся дзянёк спякотны.
Сонца смаліць ад душы.
А як пастуху ў полі,
Што без краю, без мяжы?
Сем патоў зышло ўжо з ранку,
Дый кароўкам – не жыццё.
Паляглі яны на траўку.
Дзе тут будзе малако?
Выйсце ўсё ж такі знайшлося.
Узяўшы ў рукі доўгі прут,
Статак ён пагнаў да рэчкі.
Хай папасвяцца і тут.
А кароўкі толькі рады,
У ваду ўсе ідуць.
Прахалода – гэта справа,
І сляпні тут не грызуць.
Задаволены сабою,
Ён у човен чыйсьці сеў.
Думаў: “Шчасце, а не праца.
Хто б такую не хацеў?”
***
А ў Асіповічах другое ёсць жыццё,
Дзе не так чутны гул машын і люду,
Дзе часам цішыня палоніць усе вакол,
Дзе вёска не знайшла свайго прысуду.
Тут кожны пан. Тут кожны гаспадар.
Ёсць дом, зямля…
Што больш для шчасця трэба?
Хоць час урбанізацыі настаў,
Тут знойдзецца і твой кавалак неба.
І хоць зіма накрыла прасціной
Дамы, двары, дарогі і прысады,
Буяюць сілы вёскі гарадской —
Мінулага званок і новаму прынада.
Лістота
З дрэва прама пад ногі
Упаў жоўты кляновы ліст.
Быццам хтосьці адтуль, зверху
Лістуе на зямлю пра літасць.
Мовіць: маленькі жыцця лістаж,
Каб памятаць пра зласліўцаў.
Перажыў брыдоту, паказаў ёй дулю
І ідзеш далей…
З галінак лістападаўскім ветрам
Зрывае літыя з золата лісты,
На якіх восеньскі дождж
Літара за літарай выводзіць пасланні.
Знайшлі сваё?
Кубак
(вершаказ)
У кубку – гарбатавая бездань.
Пад тахт, што задае лыжка,
Коцяцца кубарам кудысьці на дно