Некаторыя сацыяльныя і палітычныя ідэі

У эпоху зараджэння капіталістычных адносін у Заходняй Еўропе ў XVI-XIX стагоддзях развіццё палітычнай думкі звязана з цэлай плеядай такіх філосафаў, як Т.Гобс, Дж. Лок, б.Спіноза, Ш. Мантэск'ё, Масква Ф. Вальтэр, Ж.-Ж. Русо і інш. адным з заснавальнікаў тэорыі грамадскай дамовы з'яўляецца англійская мысляр Томас Гобс (1588-1679). «У працы "Левіяфан або матэрыя, форма і ўлада дзяржавы" ён апісвае хаос натуральнага догосударственного існавання

людзей, жыццё без прыгажосці, прамысловай культуры. У гэтым грамадстве былі толькі канфлікты, але людзі, будучы разумнымі, знайшлі выхад з хаосу – грамадскі дагавор. Яны пагадзіліся пе-редать ўсе свае правы манарху і падпарадкавацца ў абмен на закон» (паліталогія. Пад рэдакцыяй А.а. Радугіна, Масква, «цэнтр», 2005, с. 30). Палітыка і яе носьбіт, дзяржава, на думку Гобса, засноўваюцца людзьмі шляхам дамоўленасці паміж сабой, індывіды давяраюць адзінай асобе, вярхоўнай улады над сабой. Дзяржава і ёсць асоба, якая выкарыстоўвае сілу і сродак для людзей, як яно лічыць неабходным для іх свету і агульнай абароны. Гобс выступаў абаронцам манархічнай улады. Ён сцвярджаў, што, заключыўшы грамадскі дагавор і перайшоўшы ў Грамадзянскі стан, індывіды губляюць магчымасць змяніць форму праўлення, вызваліцца з-пад дзеяння вярхоўнай улады. На яго думку, могуць існаваць тры формы дзяржавы: манархія, дэмакратыя і арыстакратыя, якія адрозніваюцца не прыродай і зместам увасобленай у іх вярхоўнай улады, а прыдатнасцю да ажыццяўлення той мэты, для якой яны былі ўсталяваныя. Правы дзяржаўнай улады, па тэорыі т. Гобса, былі цалкам сумяшчальныя з інтарэсамі класаў, якія ажыццяўляюць ангельскую рэвалюцыю. Цалкам відавочна, што па сучасных мерках т.Гобс больш кансерватар, чым ліберал, бо нават лібераль-ную ідэю аб грамадскім дагаворы ён інтэрпрэтаваў так, што высновы апынуліся кансерватыўнымі: Свабода магчымая толькі ў тым выпадку, калі людзі перадаюць права распараджацца ёю манарху. Палітычная тэорыя ангельскага філосафа Дж. Лока (1632-1704) з'яўляецца яшчэ адной спробай выкладу грамадзянскай канцэпцыі палітыкі. Ён быў ідэолагам сацыяльнага кампрамісу паміж дваранствам і буржуазіяй. Свае палітычныя погляды ён выклаў у працы»Два трактата аб дзяржаўным праўленні". Дзяржава, па Лок, атрымлівае ад людзей роўна столькі ўлады, колькі неабходна для дасягнення галоўнай мэты палітычнай супольнасці – рэалізаваць свае грамадзянскія ідэі і перш за ўсё права валодаць уласнасцю.

У дзяржаве ніхто і нішто не можа знаходзіцца па-за падпарадкавання законам і законнасці. Лок апярэдзіў ідэю прававой дзяржавы, так як, на яго думку, менавіта закон з'яўляецца галоўным інструментам захавання і пашырэння свабоды асобы. "Там, дзе няма законаў, Там няма і свабоды».

"Для Лока важна, каб любая форма дзяржавы вырастала з грамадскай дамовы – добраахвотнага пагаднення людзей, каб яна ахоўвала іх натуральныя правы і свабоды. Лок развіў вучэнне аб пераходзе ад натуральнага права да грамадзянскага стану грамадства і адпаведным яму формах дзяржаўнага кіравання. Ён сфармуляваў у якасці галоўнай мэты дзяржавы-захаванне свабоды ўласнасці, адстойваў прынцып

падзелу ўладаў " (Мацвееў А.а. палітычна погляды новага часу. 1999, Масква, Інфра-м, с. 89).

Асноўныя дактрыны палітычнай думкі перыяду буржуазных рэвалюцый наступныя:

1) Тэорыя народнага суверэнітэту паўстала і развівалася ў XVII-XIX стст. на базе тэорыі паходжання грамадскай дамовы: паводле тэорыі грамадскай дамовы народ-крыніца дзяржаўнай улады і яе носьбіт, суверэна;

2) тэорыя прававой дзяржавы:

а) Вучэнне аб натуральных правах асобы, якія не залежаць ад дзяржаўнага прызнання;

б) неабходнасць гарантый правоў асобы;

б) сувязь дзяржавы і яе органаў з законамі, правам, якія стаяць над дзяржавай;

г) сувязь з дактрынай падзелу ўладаў.

3) тэорыя падзелу ўладаў:

а) тры ўлады-заканадаўчая, выканаўчая, судовая-павінны ажыццяўляцца рознымі спецыфічнымі органамі ўлады;

б) усе сферы дзяржаўнай дзейнасці толькі ў рамках закона;

у) агульнадэмакратычныя прынцыпы: закон прымаецца толькі прадстаўнічай уладай, выканаўчая ўлада не можа змяніць законы; суд – незалежны.

Паняцце зарадзілася яшчэ ў Старажытнай Грэцыі, а сам гэты выраз («jus naturale») ўвялі ва ўжытак рымскія юрысты. У Антычнасці пад натуральным правам разумелі існуючую ад прыроды справядлівасць. Яно супрацьпастаўлялася праву рэальнаму (станоўчага) як нейкі абсалютны ўзор. Натуральнае права думалася як адзінае, агульнае для ўсіх людзей (часам – і для жывёл), яго крыніцай з'яўляецца прырода і бажаство, у той час як станоўчае права ствараецца людзьмі, і ў кожнага народа яно сваё. Ад рымскіх юрыстаў паняцце натуральнага права было засвоена сярэднявечнай думкай, якая стала лічыць Бога яго адзінай крыніцай, якія заснавалі яго для шчаслівага жыцця ў раі.

"У Новы час падкрэслівалася, што натуральнае права разумна, так што нават Бог не змог бы яго змяніць, бо гэта азначала б супярэчыць самому сабе як вялікаму розуму. У натуральным праве па-ранейшаму бачылі крыніца, як маралі, так і ўласна правы, не адрозніваючы, такім чынам, маральнага і юрыдычнага» (паліталогія. Пад рэдакцыяй б. н.Васільева, Масква, «праспект», 2003, с. 49). Таксама не заўсёды праводзілася адрозненне паміж натуральным правам і натуральным законам. У некаторых мысляроў (г. Гроцый, б. Спіноза) яны зліваюцца ў адзіны, натуральны крыніца станоўчага пра-ва і дзяржавы. Гобс і Лок настойваюць на тым, што права-гэта, перш за ўсё свабода рабіць ці не рабіць нешта, у той час як закон ёсць неабходнасць-ён загадвае або забараняе. "Гобс, вызначаючы натуральнае права, падкрэслівае, што гэта»свабода кожнага чалавека выкарыстоўваць свае ўласныя сілы па сваім меркаванні для захавання сваёй уласнай прыроды, г.зн. уласнага жыцця". Спадчынніцай падобнай трактоўкі натуральнага права можна лічыць сучасную дактрыну правоў чалавека " (паліталагічны слоўнік. Санкт-Пецярбург,» Піцер", 2004, с.77).

Конец ознакомительного фрагмента.