Нераток
Шрифт:
– Спынілася-спынілася! .Ой, хлопчыкі, а тут пячорка!
– Пачакай, зараз дапаўзём.
Верхалазы прыпыніліся насупрадь уваходу ў пячору.
– Т ам унутры нешта фурычыць.
– Зараз зачаплю і пацягнем.
Камень з грукатам скадіўся ўніз.
– Ой, там штосьці ёсць!
Перад здзіўленымі вачыма верхалазаў прапоўз нейкі металічны жук, падобны на цацачны касмалёт. Ён на імгненне завіс у паветры, быццам хадеў, каб яго добра разгледзелі, а потым асляпіў разгубленых падарожнікаў бляскам узлётных лопасцей
– Ух, трасца табе ў бок!
– вылаяўся галоўны групы і падзьмухаў на падрапаную і абпаленую далонь.
30
“Сітуацыія: Заправіўся на Зямлі. Вяду ўдакладненуюразведку Марса. Верагоднасць каланізацыі Зямлі– тая ж. У межах чатырох странгаў магчыма каланізацыя Марса зямлянамі.
Дадатак: Згодна з апошнімі даследаваннямі зямлян, катастрофа, якая знішчыла папярэднюю цывілізацыю, адбылася ў выніку ядзерныіх выпра.баванняў на Месяцы. Зараз развіццё зямлян уваходзіць у тыповую для іх крытычную фазу самаліквідацыі.
Версія: У выпадку актыўнага раставання ільдоў Зоны Хола.ду Зямля ўзновіць рух вакол сваёй восі, што прывядзе да пагібелі цяперашняй цывілізацыі і зробіць праз два странгі абсалютна прыдатнай для каланізацыі ўсю плошчу планеты. Энергетычнага патэнцыіяла для гэтага не м,аю.
Рашэнне: Уваходжу ў арбіту Марса з на.дзеяй прынесці карысць Арадзе.
Эверфарсінг Шарбітрон”.
ЮБІЛЕЙ
ПСІХАПАТЫЧНАЯ ФАНТАЗІЯ
Хто не баіцца старасці (яна заўсёды наперадзе)? Каму не здаецца часам, што наваліліся ўсе хваробы адразу? А калі да таго ж крыўдлівы і аднача.сова ўпарты характар? А яшчэ і спадчынна.е псіхапатычнае захворванне?
Аўтар
Газета “Сацыялістычная рэспубліка”, рубрыка “Крымінал”:
“У выніку сваркі, што ўзнікла пасля сумеснага распівання спіртных: напояў, на падста.ве асабістай непрыіязі дырэктар малога прадпрыемства забіў свайго супрацоўніка ўдарам кухоннага нажа ў сэрца, пасля чаго спакойна пайшоў дадому. Адметна, што нагодай для сустрэчыі стаў юбілей забітага. Вядзецца следства”.
– Станіслаў! Колькі можна задягвадь з дакументацыяй на рэдуктар?
Дырэктар комплекса рэдуктараў унітарнага малога прадпрыемства “Электрамашына” Навічэнка нярэдка адчыняў дзверы тэхналагічнага аддзела рыўком.
– Вам хвост намылілі, дык вы на мяне кідаецеся?
– парыраваў тэхнолаг першай катэгорыі Моршын.
– Калі чарцяжы перадалі? Заўчора. На апрадоўку пойдзе тыдзень - ці я не казаў? Хочаде, каб зрабіў хутка, але кепска?
– Не выбаёдвайцеся, - адной фразай на тры пытанні адказаў дырэктар.
–
Рэзка павярнуўся і выйшаў, але дзвярыма не ляпнуў.
– На завесах эканоміць, - спакойна пажартаваў Моршын.
– І на маёй надбаўды таксама. Усе начальнікі - сволачы. І чым большы начальнік.
Моршын не дагаварыў.
Дзве дзяўчыны, не ведаючы, як адрэагаваць, з інтэрвалам у долю секунды стрымана хмыкнулі, інтуітыўна адчуўшы, што гэта выяўляе роўныя адносіны да ўдзельнікаў канфлікту.
Моршын устаў з-за стала. Падышоў да Лены, даўганогай бландзінкі, пераклаў на яе стол стос нескладаных чарцяжоў.
– Леначка, вы больш уважліва прадуйце, не спяшайцеся. Не так, як тым разам.
Лена інстынктыўна паклала далонь на чарцяжы.
– А вы, Марыначка, зрабіде нам чаю хіба што.
– Навошта вы ўвесь час злуяце дырэктара, Станіслаў Уладзіміравіч? Вам жа самім горш будзе.
– кругленькая бойкая Марына, якая не мела ні адпаведнай адукадыі, ні элементарнай стараннасці, паспрабавала павучыць Моршына.
– Горш не будзе. Час прафесіяналаў мінуў.
– з прытворным сумам канстатаваў Моршын.
Марына ўздыхнула і тонам паслухмянай школьніцы спыталася:
– Мы пойдзем пакурым?
– Канечне, канечне, навошта ў мяне пытацца. За такія грошы вам толькі курыць і засталося.
– рассеяна прамармытаў Моршын.
У хуткім часе ён сядзеў за сталом і распісваў тэхналогію, прадаваў за дзяўчат, якія выйшлі: Ленку, трытцадшадовую феміну са сваімі праблемамі, але з розумам у галаве, і Марынку, дачку намесніцы начальніка аддзела кадраў, якая лічыла, што ёй вінен увесь свет, што яна самая крутая і што тут апынулася выпадкова і не на доўгі час.
Праз хвіліну ўварваўся Навічэнка.
– Заказчыкі тэлефанавалі, мы і так на тыдзень адгрузку затрымліваем, штрафныя санкдыі, фінансавае становішча, зарплату трэба выпладіць, калі, нарэшце.
І адразу ж астыў:
– Станіслаў, не цягні.
– Менш будзеце торгадь, хутчэй зраблю. Фінансавае становішча на сваёй дачы пашукайце. Красці трэба меней, любы. А дазваляць красці - яшчэ меней.
– спакойна і ціха мовіў Моршын.
– Слухай. це, я ад вас не чакаў.
– разгубіўся Навічэнка.
– Тут доказы патрэбныя.
– Пракурор вам доказы прад’явідь.
– нягучна сказаў Моршын.
– А цяпер - выйдзіце прэч, не перашкаджайце прадаваць.
Навічэнка яшчэ больш разгубіўся, але ўсвядоміў, што размова ідзе сам-насам, і зашыпеў:
– Ты, сволач старая, я цябе ў параток сатру.
Аз кім застанешся, сволач маладзейшая?
– Моршын на ўсялякі выпадак падняўся з-за стала.
Навічэнка заўважыў, што дзверы прачыніліся, і крыкнуў так, каб старонняму вуху не трэба было прыслухоўвацца:
– Я вас дэпрэмірую за гэты месяц, тэхнолаг Моршын!