Новая зямля (на белорусском языке)

Колас Якуб Михайлович

У лес пабегчы толькi прагнеш.

Ну, трасцу дам табе цукерку!

Гулу падсуну ў табакерку!

Бубнiць Антось ужо з сабою,

Iдучы скораю хадою.

I доўга Ўладзю дзядзька журыць,

I Костусь бровы свае хмурыць:

I ён на брата сэрца мае,

Бо Ўладзя дзядзьку зневажае,

А дзядзька поле толькi мiне,

Глядзiш - i злосць яго астыне.

Задраўшы ўгору хвост трубою,

Сама давольная сабою,

Снуецца Такса мiж

кустамi,

Бяжыць i спынiцца часамi,

Наставiць вушы, разважае,

Вушамi нос свой павярае

I нi зрухнецца, бы застыне,

I лапу нават чуць узнiме.

А дзядзька Таксу падганяе:

– Шукай тхара! шукай, малая!

I Такса кiнецца стралою

Туды, дзе цэлай чарадою

Стаяць алешыны крывыя,

Пад iх карчагi патайныя.

I часта тут - былi здарэннi

Заб'ецца тхорык пад карэннi.

I тут усiх рух апануе.

Фатыгi Такса не шкадуе:

Дзярэ, грызе, пiшчыць, скавыча,

Бо знак дае, што ёсць здабыча.

I дзядзька ўвесь, як на пружынах,

Як дзiк, мiтусiцца ў галiнах,

Туды зiрне, сюды памкнецца,

Ну, на кавалкi так i рвецца.

– Ты ж стой, брат, тут! Пiльнуй, як вока:

Ён тут, галубчык, недалёка!

I не пудлуй, не дай, брат, маху,

Валi рыдлёўкаю без страху...

I дзядзька мовы не канчае,

Ён кол маланкаю хапае.

– Тхор! тхор! Дзяржы яго!
– галосiць,

Гарачка дзядзьку так i носiць,

Бяжыць, тхара ён даганяе,

Напагатове кол трымае.

За дзядзькам Костусь прэ без духу.

– Дзяржы тхара, дзяржы псяюху!

А тхорык бедны ў куст зашыўся,

Няма ратунку, ашчарыўся,

На Таксу сам ён нападае

I чмыс яе грызе, кусае,

Пiшчыць, дзярэцца, смрод пускае,

Але нiшто не памагае:

Таўкуць калом яго, рыдлёўкай,

За шкурку плацiць тхор галоўкай.

– Вось гэта, Костусь брат, удача!

I дзядзька рады, чуць не скача

I гладзiць Таксачку па вушку,

Яе ён лашчыць, як дачушку;

Яна ж за гэта ласкi слова

На смерць, на ўсё пайсцi гатова:

Вачамi ў вочы так i зорыць,

Вiхлястым хвосцiкам гаворыць.

Хоць дзядзька наш не паляўнiчы,

Ды меў ахвоту i да дзiчы.

I часам, праўда, вельмi рэдка

Я сам у гэтым буду сведка

У лес надумае пайсцi,

Зайцоў крыху там патрасцi

Зайцоў жа там было багата.

Вось у нядзельку раз цi ў свята

Антось рыхтуе паляванне.

Дае ён хлопцам прыказанне,

Хоць тыя самi без прыказу

Ахвотна годзяцца адразу,

А наш дарэктар асаблiва.

У лес збiраюцца шумлiва.

–

Эх, шкода, брат: няма клякотак!

Ну, хоць бы з парачку трашчотак!

Гаворыць дзядзька.
– Ну, нiчога,

I так мы зробiм шуму многа

I ўсiм зайцам задамо страху!

Дае дарэктару ён бляху.

– Званi ў яе, бi, чым папала,

Абы мацней яна гучала

На ўсю Свяржэнскую граду!

Алесю даў скавараду,

Перагарэлую, старую,

Ды незвычайна галасную.

– Бяры напiльнiк з рукаяткай,

Бубнi ў яе наском i пяткай;

А Кастусю я дам званок,

А ты, бальшун, трубi ў ражок,

Такое справiм мы iгрышча,

Што лес застогне i засвiшча,

Ну, нежывы - i той ачнецца,

Калi аблава ў нас пачнецца!

Iдуць у лес. Антось зарання

Размеркаваў усё дазвання:

Адкуль, якую зоймуць лаву,

I як вясцi самую справу,

Куды i як зайцоў зганяць,

I дзе ён будзе сам стаяць.

Антось пазiцыю займае,

Шчаслiвых вынiкаў чакае,

Калi зайцоў пужнуць няждана,

I трохi чуе ў сабе пана.

Прачнуўся лес ад бразгатання,

Ад таго шуму палявання:

I крык, i лямант захаплення,

Гудзе лес зверху да карэння.

Дарэктар рвецца на кавалкi.

Зламаў на блясе ўжо дзве палкi,

Дзярэцца нема, лямантуе,

Такi там гвалт - хай Бог ратуе!

За пень ён лапцем зачапiўся

I змоўк тады, як павалiўся.

Алесь грымiць скаварадою

I пацяшаецца гудою,

На ёй вызвоньвае ён штучкi,

Але напiльнiк выпаў з ручкi,

Зляцеў у снег - i будзь здароў...

Нiдзе не бачылi зайцоў,

I дзядзьку стрэлiць не прыйшлося,

Але пачулi ад Антося:

– Забiлi зайца, не забiлi,

Але ж, брат, гуку нарабiлi.

XIX. НА РЭЧЦЫ

Нiхто з дамашнiх не згадае,

Чым рэчка Костуся зваймае,

Якая iх звязала сiла

I чым яна так хлопцу мiла.

Бывала, толькi чуць разднее,

Чуць трошкi ў лесе пасвятлее,

Глядзiш - на рэчку ён шыбуе

I лёд сякеркаю мацуе,

То падбяжыць i скаўзанецца,

I сам сабе ён засмяецца;

То спынiць крок, замрэ, застыне

Такая радасць тут хлапчыне!

Лядок закохкае, угнецца

I вось-вось зломiцца, здаецца,

Але нястрашны i знаёмы

Для хлопца гэтыя надломы,

Палоскi-стрэлы гаваркiя,

I моцны скрэпы ледзяныя.

Марозiк крэпiць, лёд таўшчэе,

I рэчка вольная нямее,

Да дна вадзiца вымярзае

I ходу, бедная, не мае,