Паміж "А" і "Б"
Шрифт:
– І гэта ў самым цэнтры горада! — усклікваў я, мераючы крокамі пакой. — Сярод белага дня! Куды толькі глядзяць дружыннікі!
Сёмка сядзеў у маім крэсле-ложку прыгнечаны. Я зразумеў, што мае словы адлятаюць ад яго, як мяч ад сцяны.
Тады я сказаў:
— Трэба дзейнічаць.
І мы штодзень сталі паяўляцца ў кнігарні. Для адводу вачэй мы бралі альбом з самымі звычайнымі маркамі — іх можна купіць у любым кіёску.
Да нас падыходзілі, уважліва разглядалі альбом, махалі рукамі: “А, лухта”, -
Тры дні не прынеслі нам поспеху. Трэба было мяняць тактыку.
Вось што, — сказаў я Сёмку, калі мы сабраліся ў чацвёрты раз на “паляванне”. — Табе прыйдзецца змяніць знешнасць.
Сёмка здрыгануўся, калі я схапіў яго за нос.
— Увогуле, няблага б падкараціць нос, але гэта нерэальна, — падумаў я ўслых і адпусціў Сёмкаў нос.
Сёмка з палёгкай ўздыхнуў і ласкава пагладзіў нос.
Я яшчэ раз агледзеў Сёмку. Мой сябар, не міргаючы, глядзеў на мяне: што яшчэ я прапаную яму падкараціць?
— Прыйдзецца адмовіцца ад кудлаў, - сумна сказаў я.
Кудлы былі гонарам Сёмкі. Яшчэ ўлетку, калі ён даведаўся, што ў 6 класе можна будзе казыраць прычоскамі, Сёмка стаў любоўна адрошчваць свае валасы. Калі ён з’явіўся 1 верасня, усе ахнулі, асабліва дзяўчаткі.
Шавялюра пераўтварыла Сёмку. Цяпер ён быў падобны на ўсіх вялікіх музыкантаў прошлага адразу.
І вось я гляджу Сёмку ў сумныя вочы і кажу:
— Трэба, Сёма, разумееш?
Сёмка шмыгае носам.
– Інакш мы не здабудзем маркі, - настойваю я.
Сёмка рашуча ўстае.
— Хадзем у цырульню.
— Сёма, дазволь мне паціснуць тваю мужную руку, — расчулена гавару я.
З цырульні Сёмка выйшаў хістаючыся і аблізваючы губы. Я чакаў яго на вуліцы.
Сёмка пасунуў на вушы шапку і вінавата ўсміхнуўся:
— Холадна без іх.
Сёмка без кудлаў быў непазнавальны. То бок я яго пазнаў, таму што гэта быў Сёмка-пяцікласнік.
— Гэта нават карысна, — сказаў я. — Стрыжка ўмацоўвае карнявую сістэму.
— Канешне, — бадзёрыўся Сёмка. — Яны пасля гэтага яшчэ лепшымі будуць.
— У сто разоў лепшымі, - горача падтакнуў я.
І вось мы зноў у краме. Сёмка здымае шапку і, астрыжаны нагала, з альбомам у руках, чакае рабаўнікоў. Я, схаваўшы ў каўнер паліто твар, прытаіўся ў куце насупраць. Сёмка павінен мне міргнуць, і тады я нападу на выкрадальнікаў марак.
— А калі іх будзе трое? — расцягвае словы Сёмка.
— Справімся, — кажу я. Як? Я і сам не ведаю. Але галоўнае — быць упэўненым.
І зноў дзень упустую. Выкрадальнік нашых марак не паяўляўся.
— Дарэмна я валасы астрыг, — ные Сёмка, калі мы ўвечары ідзём дадому. Ліхтары ў снежных шапках журліва стаяць уздоўж вуліцы.
– І ўвогуле —
— Заўтра робім выхадны, — я гучна ляпаю пальчаткай аб пальчатку. — Паедзем у парк, на горку. А потым працягнем пошукі.
Мароз, сонца, і…
У парку было столькі народу, і ўсе на лыжах, што здавалася, снег будзе расціснуты, утаптаны ў зямлю. Але нічога падобнага не здарылася. Таму што снегу было надта многа. Ніколі яшчэ ў нашым горадзе не было столькі снегу.
Мароз падмаляваў кожнаму лыжніку па румяным яблычку на шчаку. І само сонца было падобнае на сакавітую, крамяную антонаўку.
Мы з Сёмкам, канешне, махнулі на горку.
— Даганяй! — крыкнуў я Сёмку і адштурхнуўся палкамі. Потым сунуў іх пад пахі і панёсся на ўсіх парах. Вецер пеў увушшу.
Унізе я развярнуўся і знерухомеў. Следам за мной скаціўся Сёмка. З-пад яго лыж вырваўся цэлы снежны фантан.
— У-у-х, — сказаў я.
— А-а-х — падхапіў Сёмка.
— О-о-х, — не здаваўся я.
— Ы-ы-х! — паказаў усе зубы Сёмка.
— Хадзем на схіл, — прапанаваў я, калі мы нафыркаліся ўдосталь.
Мы зноў узабраліся на горку, і першай, каго я ўбачыў, была ўсмешлівая Іра.
І іншыя дзяўчаткі з нашага класа. Вы не забыліся яшчэ на маю суседку па парце. Вакол яе, як заўсёды, віліся хлапчукі.
— Валерка, — засыкаў за маёй спінай Сёмка, — вось ён, у жоўтым світары. Дзяўчаткі гаманілі з хлапчукамі і заліваліся рогатам. Бліжэй усіх да Іры стаяў, абапёршыся на кій, рабаўнік марак.
— Дакладна ён? — перапытаў я.
— Дакладна! — закрычаў Сёмка і рвануўся наперад. — Зараз я яму дам.
— Спакойна. — Я спыніў Сёмку. Некалькі хвілін я абдумваў сітуацыю. Побач з рабаўніком былі яго сябры — дужыя хлопцы, яўна з восьмага класа. Трэба было іх раз’яднаць. З трыма нам не справіцца.
— Чакай мяне каля лясочку, там, дзе схіл канчаецца. — Я абярнуўся да Сёмкі.
– І без мяне нічога не рабі.
Я ведаў, што па крутым схіле многія баяцца з’язджаць, нават выдатныя лыжнікі. І я вырашыў паспрабаваць вось што.
Я ўзабраўся на горку, і тут мяне пазналі Іра ды іншыя дзяўчаткі.
— Валерый! — узрадавалася Іра. — Дзе ты прападаў?
— Мы з Сёмкам паўтараем пройдзенае, — сказаў я, прыглядваючыся да рабаўніка. Той пагардліва ўсміхнуўся.
— Зубрылы няшчасныя.
Я ледзь утрымаўся, каб не змазаць па яго задаволенай фізіяноміі.
— Між іншым, — я сляпуча ўсміхнуўся, — вельмі лёгка пазнаць сапраўднага зубрылу — ёсць просты спосаб.
— Які? — спытала Іра.
— А вось бачыце схіл? — Я памахаў палкай. — Хто па ім з’едзе, той і не зубрыла. — Я зноў чароўна ўсміхаўся.