Паміж "А" і "Б"
Шрифт:
— Ура! — зашумелі Сёмка, Генка, Галка ды іншыя таварышы з майго класа. Толькі Лёнька Аляксандраў і Іра маўчалі. Ну навошта яны так
— Добра, — усміхнулася дырэктар. — Усе хочуць, каб Валерый вярнуўся ў 6 “А”?
— Усе! — дружнга закрычалі таварышы.
— Дык чаго ты стаіш? — абярнулася да мяне дырэктар. — Нясі сваю знаходку.
Усе сцішыліся і разявілі раты. Я стрымгалоў пачаўся да возера. Там я адвязаў ад карча пакет з пяццю сургучнымі пячаткамі і пабег назад да таварышаў. У высока паднятай руцэ я трымаў пакет, які ўсе шукалі.
— Перамога! — крычаў я. — Пабачым зуброў!
Таварышы з майго класа трыумфавалі. Паездка ў Белавежскую пушчу была ў нас у кішэні.
А на Мішку і Віцьку
— Самі вінаватыя. Адмовіліся ад Валеркі, чаго ж зараз гарланіць…
Я стаяў у атачэнні радасных, усмешлівых таварышаў, так добра і даўно мне знаёмых.
— Слухайце, — Кацярына Майсееўна разарвала пакет і вынула аркуш паперы. — “Самым дружным, самым смелым і самым стойкім ва ўзнагароду — першае месца ў дружыне і паездка ў Белавежскую пушчу”, - гучна прачытала дырэктар.
Мы зноў закрычалі “ура!”, і, здавалася, хвоі здрыгануліся ад нашага крыку. А пазіраў на шчаслівыя твары таварышаў. І раптам мне прымроілася, што за спінай дырэктара з’явіліся тры волаты. Яны весела падміргнулі мне, як свайму хлопцу.