Паром празь Ля-Манш

Уладзімір Арлоў

раставалі ў часе

нашы непражытыя дні —

у горадзе,

дзе заўсёды цьвітуць каштаны,

а раку вартуюць

лятучыя патрулі

грудастых шэрых чапляў;

на высьпе

з антычным радаводам,

запісаным

у храмах Афрадыты Кіпрыды

мінойскімі

пісьмёнамі;

на гістарычнай радзіме

качканосаў і кенгуру,

якіх мы будзем гадаваць

на ўласнай фэрме

ў ваколіцах Сыднэю,

слухаючы вечарамі музыку,

якая ўжо гучыць

у старадаўнім парку

графаў Ельскіх

у апошнюю нядзелю

кастрычніка.

Чатыры вятры

Чатыры вятры

прыляцяць да мяне

на другі дзень

Вялікадня,

і ў кожнага будзе

жаночае імя.

Усходні

будуць зваць

зусім банальна,

затое некалі ён атрымаў

пяшчотную мянушку,

якая чамусьці нагадвае

ласку.

Вецер з захаду

будзе мець

летапіснае імя

каралеўны

і прынясе водар

ранішняй кавы.

Паўдзённы вецер

мядова запахне

шыпшынавай кветкай

з скрыжаваньня

дзьвюх цёплых

сьцежак.

У паўночнага

будзе балцкае імя,

і маё сэрца зашчыміць, бо

я забуду яго,

а ўспомню толькі

стары невад,

набрынялы вільготным пахам,

што кропля за кропляю

сьцякае

ў салёныя сьляды

босых ножак.

Цэлы дзень

будуць кружляць вакол дому

чатыры вятры,

а ўвечары

апусьціцца зь неба

ласкавая вусьціш,

якую завуць

так, як цябе.

Архіўны

ўік-энд

Ранішняя газэта,

аздобленая партрэтам

нізкалобага прэзыдэнта

зусім чужой краіны,

ў потнай лядоўні тралейбуса,

нямытая ад Вялікадня бамжыха,

дух сьмецьцевага кантэйнэру

ў іпастасі дымаватага ката

і ўсё астатняе

імгненна робяцца

архіўнымі адзінкамі,

сагрэтымі надзеяй на спатканьне

з уніклівымі мышамі

маёй памяці.

(Трохі супраціўляецца

адно прывакзальны ўладальнік

кардонкі з просьбаю ахвяраваць на хлеб,

накрэмзанай па-беларуску.)

Нядбайна забываючы

нумараваць фонды і вопісы,

я здаю ў архіўныя сутарэньні

патушаныя вокны

на дзявятым паверсе ў Полацку

і вокны

на розных іншых паверхах,

адкуль мне адкрываліся

краявіды з мэнтолавым пахам,

барокавыя валюты цьвілі

на сьценах сталінскага бараку

ў майстэрні майго сябра,

дзе нам пазіравалі

найпрыгажэйшыя жанчыны

дзьвінскага левабярэжжа,

якія даўно эмігравалі

ў Нафтаюганск, Тэль-Авіў

і Плешчаніцы;

прапахлыя смажанай цыбуляю

сухія ружы

на чужых кухнях;

паветраныя шары хрызантэмаў

у сьлізкіх вантробах

падземных пераходаў;

цацачны «Боінг»

польскай кампаніі «Lot»

над крыгаю Грэнляндыі;

здабытыя з футэркаў і сукенак,

да краёў поўныя жарсьцю

і фрыгідныя, як паўночныя малюскі,

жаночыя целы...

Пад ухвальную моўкнасьць

шызае птушкі мэлянхоліі,

што падарожнічае

на маім плячы,

бязь лішніх развагаў

сьпісваюцца ў архіў

мая правадніца

на жыцьцёвым шляху