Паром празь Ля-Манш

Уладзімір Арлоў

і разгортваецца прастора,

населеная толькі міражамі,

крылатымі вярблюдамі

і бляндзіністымі шакаламі

з рубінавымі вачыма.

Парт’е таксама аматар

далёкіх вандровак

і ў жніўні

гуляў зь белай жанчынаю

па Парыжы,

дзе і ты калі-небудзь

будзеш бадзяцца па кавярнях —

адзін ці з чорнай сяброўкаю,

але пакуль што

табе хочацца выйсьці з гатэлю

і расьцягнуцца на цёплым пяску,

павярнуўшыся тварам

да краіны,

у паломніцтва да якой

ператвараецца тваё кожнае падарожжа,

хоць ты патрэбны ёй ня болей,

чым патрэбны зараз

пільным сахарскім скарпіёнам

пад гэтым атрамантавым небам,

засьмечаным цьмянымі сузор’ямі

і чародамі

крылатых вярблюдаў.

Восеньскі тост

Нас трое —

індыгавы вечар,

вохрысты каштан

і я

з пляшкаю цёмнага віна,

якую мы вып’ем

за тваё цела:

спачатку —

за яго высокі гемаглябін

і спачын мікробаў,

што аддана служаць

дзьвюм на год

традыцыйным ангінам,

потым —

за яго садовыя сьцежкі

і авантурныя альтанкі,

дзе дазваляецца гаварыць

выключна шэптам,

потым —

за яго імжыстыя

хрызантэмавыя раніцы

і небясьпечныя дзённыя

пілігрымкі,

за яго скрутныя віры,

падступныя затокі

і затанулыя ў іх караблі

зь вядомымі адной табе

мужчынскімі імёнамі,

за канстанту яго экватару

і ягоны нулявы мэрыдыян,

праведзены празь дзьве плямкі

з разраду асобых прыкметаў,

за сусьвет твайго цела і

непрадказальнасьць арбітаў

яго населеных гуманоідамі

плянэтаў

і пустэльных астэроідаў,

за яго сузор’і

і туманнасьці,

што існуюць

у інфрачырвоным

і ультрафіялетавым

спэктрах,

за жнівеньскія зьнічкі

загаданых грахоўных жаданьняў,

за...

Сёньня надарыўся

першы прымаразак,

і ў кампаніі каштана і вечара

я п’ю

за тваё цела.

Канатаходка

Аддаўшыся

сонечнаму ветру,

ты йдзеш

над праспэктамі й пляцамі,

усьміхаючыся

сустрэчным чайкам

і пасылаючы

паветраныя пацалункі

п’яніцам на лавачках

каля помніку

пралетарскаму пісьменьніку.

Ты йдзеш

над гэтым горадам

і гэтым жыцьцём,

і мой позірк

падтрымлівае цябе

больш надзейна,

чым любы балянсір.

Ты ніколі не даведаесься,

што аднойчы,

калі ты аступілася

і адчула

абыякавае дыханьне

лянівага зьвера бездані,

я хацеў

адвесьці вочы.

Насустрач ночы

Калі апошняя хваля

вынесе нас на бераг

скамечанага ложка,

мы запоўнім

пярэрву адліву

дзьвюма цыгарэтамі

і ціхай размоваю,

зьдзіўляючыся, што

не развучыліся гаварыць

на зразумелай іншым

мове.

Ты скажаш:

цела ня мае таямніцаў —

адно сакрэты,

інстынкты,

рэфлексы,

маленькія хітрыкі —

і з паважнасьцю кляснае кіраўнічкі

зробіш выснову, што

цела чакае

толькі пяшчотнай цярплівасьці,