Паром празь Ля-Манш
Шрифт:
на сваёй старой канапе.
Яна небясьпечна гайдаецца
на дзьвінскай строме,
яна прычальвае
ў плыткай затоцы —
каралеўстве смарагдавых стракозаў.
Яна цяжка наладаваная
школьнымі задачамі зь фізыкі
і эратычнымі снамі.
Яе борт у розны час
аздаблялі
нязьменна жаночыя
і нязьменна зь літарай «л»,
як і цяпер.
Сярод альбомаў з маркамі
даўно няісных краінаў,
якіх чамусьці зусім не шкада,
унізе яшчэ шкрабецца,
чакаючы свайго дня,
тузін пакручастых сюжэтаў.
Варта заплюшчыць вочы,
як цёплай яшчаркаю
сьлізгане пад коўдру
смуглявая аднаклясьніца,
якая пасьля школьнае практыкі
працавала прастытуткай
на сваёй гістарычнай радзіме
і неяк прыслала мне ліст
з шасьціканцоваю зоркаю
на паштовай марцы.
Сьпяваюць штосьці настальгічнае
бывалыя спружыны,
шчодра абчапляныя пацеркамі
небясьпечных згадак і лятункаў.
Падушка з мамінага пасагу,
быццам прачнуўшыся,
пачынае п’янка пахнуць
маладым сенам і
бабуліным сьвятаяньнікам.
У льняной прасьціне
варушыцца ранішні ветрык.
Дзедаў гадзіньнік
ціха ганарыцца, што дайшоў
да новага тысячагодзьдзя.
Перад тым, як узьняцца
ў бязважкасьць сну,
усьцешана падумаю
пра гэтую вечную
полацкую
гравітацыю.
Кабінэт
Абсталёўваю
свой першы ў жыцьці кабінэт,
да якога дажыў
акурат на міленіюм, —
сваімі кнігамі,
што напішу ў ХХІ стагодзьдзі,
кнігамі сяброў,
якім ужо не дазвонісься
зь віншаваньнямі,
бо тэлефонны код туды
пакуль ня вынайдзены.
сармацкі партрэт
яшчэ не народжанай жанчыны,
якой наканавана стаць
маёй апошняю каханкай.
Футуролягі цьвердзяць:
праз дваццаць гадоў
кожны зможа скарыстацца
з магчымасьцяў кланаваньня
(праблема ў тым,
каб элемэнтарна не стаміцца).
Зрэшты, сьмерць —
таксама сьвята
(хаця б таму, што бывае
толькі аднойчы).
Добра было б адзначыць яго
за гэтым пісьмовым сталом,
што памятае
мае дыялёгі
з Мацеем Казімірам Сарбеўскім
і Хуліё Картасарам,
даўжэзны хвост
незабыўнай коткі Басоты,
тры ці чатыры дасканалыя папенцыі etc.
Хаваю ў шуфляду
тастамэнт,
паводле якога на стальніцы
паставяць
келіх к’янці і букет
бясьсьмертнікаў-сухацьветаў.
Трохі інфантыльная начная размова з бабуляй
Сам-насам з ноччу
гатую кактэйль,
дзе прапорцыі
штораз мяняюцца,
але інгрэдыенты тыя ж:
пляшка «Мядзьведжае крыві»;
мая беларуская кроў,
кропля крыві цыганскай —
вынік задаўненага граху
шклоўскай прабабкі па кудзелі;
першае каханьне
ў першай клясе,
якое клічуць Ірачкай
(у пэрсікавым пушку
на худзенькай шыйцы
заблытаўся камарык
недаробленай радзімкі);
зімовыя мроі пра лета,
калі Ірачка
патоне ў Дзьвіне,
а я пасьпею
выцягнуць каханую
на парослы гусінай лапкаю
бязьлюдны пляж
і зраблю ёй штучнае дыханьне,
як намалявана на
выратавальнай станцыі;