Першая справа Мэгрэ (на белорусском языке)
Шрифт:
Ён устаў i рушыў да дзвярэй.
– Дэдэ!
– аклiкнуў яго Мэгрэ, таксама ўстаючы.
– Баста! Я набiраю ў рот вады. Ты не пачуеш ад мяне болей нi слова.
I Дэдэ расчынiў дзверы, паклiкаў палiцэйскiх.
– Мы скончылi, - сказаў ён са з'едлiвай усмешкай.
– Прывесцi жанчыну?
– запытаў у Мэгрэ брыгадны.
Люсiль адмовiлася сесцi, стала ля стала.
– Вы ведаеце, пры якiх абставiнах памёр Боб?
Яна ўздыхнула.
– Я нiчога не ведаю.
– Яго забiлi ў адным доме на вулiцы
– Вы думаеце?
– Ён быў палюбоўнiкам адной дзяўчыны.
– Я не раўнiвая.
– Чаму вы не хочаце гаварыць?
– Таму, што мне няма чаго сказаць.
– Калi б вы ведалi, што Боб жывы, вы не паехалi б у Бельгiю?
Яна маўчала.
– Чаму вы не хочаце адпомсцiць за Боба?
Яна закусiла вусны i адвярнулася.
– Некалькi банкнотаў даражэй вам за яго забойцу?
– Вы не маеце права казаць так.
– Тады кажыце вы.
– Я нiчога не ведаю.
– А калi я дапамагу вам?
– Я нiчога не скажу.
– Хто бачыўся з вамi, пасля таго як вы апынулiся тут?
Ён нарэшце ўсё зразумеў. Яго змусiлi чакаць зусiм не таму, што камiсар быў заняты. Аддзелы Вышукной палiцыi, якiя займалiся апазнаннем асоб злачынцаў i iх ахвяр, - тыя, "наверсе", - былi звязаны з Набярэжнай Арфеўр.
Цi прайшоў Дэдэ праз антрапаметрыю? Цi перанесла Люсiль медыцынскi агляд? Мала верагодна.
Амаль неабвержна было другое: што нехта ўжо дапытваў iх, нехта з Вышукной.
Калi Мэгрэ прыйшоў сюды, прайшло не меней гадзiны, як Лё Брэ пакiнуў бульвар Рышар-Ленуар.
Цяжка было даць веры, аднак хiба цi i не сам Дэдэ намякнуў Мэгрэ, што яго проста абдурылi?
Ён выйшаў з кабiнета, i яму здалося, што ён заспеў усмешкi на тварах палiцэйскiх. Нiбыта выпадкова, якраз у гэты самы момант вярнуўся камiсар.
– Ну як, дружа? Можна павiншаваць з поспехам? Яны загаварылi?
– Што вы мяркуеце рабiць з iмi?
– Яшчэ не ведаю. Чакаю распараджэнняў.
– Ад каго?
– Ад начальства, як звычайна.
– Дзякуй вам.
Калi ён апынуўся на Набярэжнай, хлынуў лiвень. Мэгрэ раптова ахапiў такi адчай, што ён гатовы быў занесцi камiсару заяву аб звальненнi.
"Ты толькi харыст", - сказаў яму ўладальнiк гаража з адценнем шкадавання.
Ён, каму так хацелася быць прыналежным да гэтага дома, адкуль ён выйшаў з апушчанай галавой i з камяком у горле!
Ён зайшоў у пiўную "Дафiн", дзе заўсёды можна было сустрэць аднаго-двух iнспектароў з Набярэжнай Арфеўр, якiя заходзiлi сюды на куфаль пiва. Ён ведаў iх у твар, але сам быў для iх нечым не вартым увагi.
Спачатку ён прыняў пiлюлю, якую даў яму доктар, у надзеi, што яна падбадзёрыць яго. Затым выпiў вялiкую чарку гарэлкi.
Вось яны. Нядбайна развалiўшыся ў крэслах, сядзяць за сталом i абменьваюцца навiнамi, такiя задаволеныя сабой! Яшчэ б! Яны маюць доступ усюды, куды спатрэбiцца,
Цi Мэгрэ ўсё яшчэ хацелася быць адным з iх? Цi не быў ён на шляху да адкрыцця, што погляд, якi склаўся асабiста ў яго пра палiцыю, быў памылковы?
Пасля другой чаркi ён быў гатовы адправiцца да свайго высокага начальнiка i заступнiка Ксаўе Гiшара i выказаць яму ўсё, што на душы набалела.
Яго пакiнулi ў дурнях. Лё Брэ выведаў у яго ўсе звесткi. Ля дзвярэй яго чакаў экiпаж. Безумоўна, ён адразу ж адправiўся на Набярэжную Арфеўр, а Мэгрэ прымусiлi чакаць.
"Мой сакратар проста звар'яцеў. Ён можа натварыць бог ведае што i давесцi справу да скандалу".
Хто ведае, цi не звярнуўся ён вышэй, да прэфекта, напрыклад, або да самога мiнiстра ўнутраных спраў?
А можа - чаму б не?
– мiнiстр унутраных спраў таксама сутрапезнiк тых буржуа з вулiцы Шапталь?
Цяпер Мэгрэ быў перакананы: справу аддалi яму - ды яшчэ з гэткiмi папярэджаннямi аб асцярожнасцi!
– толькi для таго, каб ён скруцiў сабе шыю.
"Вы хочаце дапытаць Дэдэ? Чаму б не? Калi ласка, дружа!"
Толькi спачатку яны самi як след пагавораць з уладальнiкам гаража. Бог ведае што было паабяцана Дэдэ за тое, каб ён маўчаў. Купiць яго маўчанне было лёгка: арыштоўваўся ён не ўпершыню. Што да Люсiль, то, калi яна не будзе маўчаць, яе ў любы момант маглi на адпаведны час запраторыць у Сэн-Лазараўскi вендыспансер.
"Ты толькi харыст".
Ён ухмыльнуўся, таму што некалi сапраўды быў харыстам, калi жыў у вёсцы.
Яны ўтапталi ў гразь яго веру, апаганiлi яго палiцыю. Ён не меў злосцi на тое, што яны ўкралi ў яго поспех. Пачуццё яго куды глыбей, яно хутчэй нагадвала расчараванне ў любвi.
– Гарсон!
Ён хацеў заказаць трэцюю чарку, але перадумаў, расплацiўся i выйшаў з уражаннем, што тыя чацвёра з-за свайго стала правялi яго iранiчнымi позiркамi.ь
Ён разумеў, што цяпер увесь час будзе натыкацца на падтасоўку. Што яму заставалася? Далучыцца да флейтыста. Таму што адзiным козырам, якiм ён валодаў у сваёй гульнi, быў флейтыст! Менавiта пра Жустэна Мiнара Лё Брэ распарадзiўся ў першы ж дзень сабраць звесткi.
Хай сабе ён, Мэгрэ, злуе, а калi што якое, то можна будзе сцвердзiць, што ад удару па галаве ў яго, беднага, цяпер проста не ўсе дома.
Ён ускочыў у папутны аўтобус i застаўся стаяць на пляцоўцы, насуплена ўдыхаючы пах мокрага сабакi, якi зыходзiў ад плашча. Яму стала душна. А можа, ён трошкi тэмпературыў?
Дабраўшыся да вулiцы Шапталь, ён ледзьве не павярнуў назад, прыгадаўшы Памэля, гаспадара "Старога Кальвадоса", якi таксама глядзеў на яго з паблажлiвасцю.
Хто ведае, можа, усе яны маюць рацыю? У рэшце рэшт, можа, ён проста перабольшыў свае магчымасцi, можа, ён абсалютна няздатны да прафесii палiцэйскага?