Праз Люстэрка і што там убачыла Аліса
Шрифт:
Цілідон расчыніў над сабой і братам вялізны парасон і паглядзеў па баках.
– Тут,- сказаў ён,- яму нас не дастаць. Ніяк.
– Але ж дождж будзе звонку!
– У адваротным выпадку,- знайшоўся Цілідзін,- звону хай сабе ідзе. Мы не супраць.
– Якія эгаісты,- вырашыла Аліса, яна ўжо збіралася пажадаць ім добрай ночы ды ісці прэч, але раптам Цілідзін выскачыў з-пад парасона і схапіў яе за руку.
– Ты бачыш гэта?- спытаў ён, задыхаючыся ад жарсці. У момант
– Гэта звычайная бразготка,- адказала Аліса, разглядзеўшы цацку, якая ляжала там.- Яна не зробіць табе нічога благога, ані,- хутка дадала яна, вырашыўшы, што той напалохаўся,- Толькі старая бразготка... надта старая і да таго ж паламаная.
– Людцы добранькія!
– енчыў Цілідон, вырываючы валоссе з фрэзуры.- Яе зламалі! Хто?- ён паглядзеў на Цілідзіна, які сядзеў на зямлі, хаваючыся за парасонам.
Аліса звольнілася з яго рук і паспрабавала яго супакоіць:
– Ну, не пакутуй гэдак аб старой бразготцы.
– Але ж яна не старая. Ані,- стагнаў чалавечак, шалеючы з кожнай хвілінай яшчэ больш,- Кажу табе, яна была новая... Я толькі ўчора яе набыў... А мая ж найноўшая бразготачка!- яго голас ператварыўся на сапраўдны віск.
Тым часам Цілідзін змагаўся з парасонам, жадаючы зачыніць сабе там, гэта на колькі часу адцягнула Алісіну ўвагу ад яго лютуючага брата. Але ж у чалавечка нічога не атрымлівалася. Урэшце рэшт ён схаваўся ў парасоне, але галава ўсё адно была звонку. Цілідзін ляжаў на зямлі, хапаючы ротам паветра і лупаючы вачыма.
– Гэдак ён больш нагадвае рыбу, чым чалавека,- падумала Аліса.
– Здаецца, што павінна распачацца бойка,- супакоіўшыся прамовіў Цілідон.
– Прапанова прынята,- змрочна адказаў Цілідзін, вылязаючы з парасона,- толькі хай яна дапаможа нам падрыхтавацца.
Узяўшы адно аднаго за рукі, абодва сыйшлі кудысьці ў лес і праз хвіліну-другую вярнуліся несучы вялізную колькасць прыладаў для абароны: падушкі, коўдры, дыванкі, абрусы, жалезныя талеркі і вёдры для вугля.
– Трэба ўсё добра прывязаць! Ці ты зможаш?- уважліва спытаў Цілідон.- Трэба ўсё гэта да шчэнту на нас апрануць ды добра прымацаваць.
Потым Аліса распавядала, што за ўсё свае жыццё не бачыла большай мітусні, як ў той момант, пакуль яна дапамагала абодвум братам... а якую ж колькасць ўсяго яны пыталіся на сябе начапіць! І усё гэта дзяўчынцы трэба было замацаваць з дапамогаю кнопак і добра прывязаць.
– Гэдак яны ператворацца на кучы старой бялізны, калі я скончу!- вырашыла Аліса, прымацоўваючы падушку да шыі Цілідзіна.
– Гэта перашкодзіць яму адсячы мне галаву,- канстатаваў ён, а потым сур’ёзным тонам дадаў,- застацца без галавы... гэта самае кепскае, што можа стацца падчас бойкі.
Аліса рассмяялася, але адразу ж зрабіла выгляд, што закхекалася, каб не пакрыўдзіць чалавечка.
– Ці не вельмі я бляднючы?- спытаў Цілідон, калі дзяўчынка прывязвала да яго галавы шлем. (Дакладней
– Самую крышачку,- далікатна адказала Аліса.
– Я вельмі адважны,- прашапатаў чалавечак,- але ж сёння ў мяне моцна баліць галава.
– А ў мяне зубы,- сказаў Цілідзін, падслухаўшы брата.- Мая хвароба мацнейшая за тваю!
– Тады вам сёння нельга біцца,- прамовіла дзяўчо, спадзеючыся, што гэдак зможа прымірыць змаганцаў.
– Але ж хаця б самая маленечкая бойка павінна адбыцца, нашто нам доўгае змаганне,- супакоіў Алісу Цілідон.- Колькі зараз часу?
– А палове на пятую,- адказаў Цілідзін, гледзячы на гадзіннік.
– Ну вось, паб’емся гэдак да шостай гадзіны і абедаць!
– Выдатна,- крыху маркотна адказаў яму брат,- а яна хай назірае... Толькі глядзі, не падыходзь надта блізка,- дадаў ён,- Падчас бойкі ты можаш трапіць пад маю гарачую руку. Калі я моцна раззлуюся, я б’ю па ўсім што бачу!
– А я ўвогуле разбураю ўсё да чаго дацягнуся,- крычаў Цілідон,- бачу я гэта ці не!
– Дык вы гэдак ўсе дрэвы пашкодзіце,- рассмяяўшыся прамовіла Аліса.
– Думаю,- сказаў Цілідзін азіраючыся па баках з усмешкаю задавальнення,- калі мы скончым, вакол нас будуць адны трэскі.
– І ўсё з-за нейкай бразготкі,- уздыхнула дзяўчынка, усё яшчэ спадзеючыся пасароміць іх за тое, што б’юцца з-за такой дробязі.
– Мне таксама не хочацца гэтага рабіць,- сказаў Цілідон,- але ж яна была зусім новай.
– Хучшэй бы ўжо варона прыляцела,- падумала Аліса.
– У нас толькі адна шабля на дваіх,- сказаў Цілідон брату,- але ў цябе ёсць парасон, а ён, ведаеш, які востры. Тым не менш трэба пачынаць шпарчэй. Бо хутка тут будзе цёмна, як у склепе.
– І нават яшчэ цямней,- заявіў Цілідзін.
Сцямнела настолькі раптоўна, што Аліса вырашыла, што набліжаюцца грымоты.
– Якая вялізная чорная хмара,- заўважыла яна-. І як хутка набліжаецца! Здаецца яна мае крылы!
– Варона!- у непакоі завішчаў Цілідон і абодва браты, схапіўшы ногі ў рукі, праз імгненне зніклі.
А дзяўчынка пайшла праз лес па невялічкай сцежачцы і спынілася пад вялізным дрэвам.
– Тут яна мяне не знойдзе,- вырашыла Аліса,- яна надта тоўстая, каб прабрацца між дрэў. А як жа ж яна махае крыламі... Тут у лесе пачаўся сапраўдны ўраган... Во, з кагосьці хустку здула!
Раздзел V
Воўна і Вада
Аліса злавіла хустку і азірнулася, шукаючы яе гаспадыню. Праз імгненне з-за дрэваў выбегла шалеючая Белая Каралева. Яе рукі былі раскінутыя, як тыя крылы. Аліса самым далікатным чынам пайшла ёй насустрач.