Пярсцёнак Тота
Шрифт:
Ягоны твар быў асветлены радасцю, а цела дрыжэла так, нібыта ён уступіў у змову з д’яблам.
— Ведаеш, куды я іду? — спытаў ён.
— Не. Адкуль мне ведаць?
— Я іду да яе, — прамовіў ён. — Яна ляжыць, забальзамаваная, у дальняй магільні пад пальмамі каля гарадской сцяны.
— Чаму ты ідзеш туды? — спытаў я.
— Каб памерці! — пракрычаў ён. — Каб памерці! Я вызваліўся з зямных кайданоў!
— Але эліксір усё яшчэ ў тваёй крыві, — запярэчыў я.
— Я яго перамагу, — адказаў ён. — Я знайшоў мацнейшы сродак, які пераможа яго. Ён ужо ў маіх жылах, і праз гадзіну я памру. Я з’яднаюся з ёю, а ты застанешся тут.
Я
— Ты павінен навучыць мяне! — пракрычаў я.
— Ніколі! — адказаў ён.
— Заклінаю цябе мудрасцю Тота, веліччу Анубіса!
— Не старайся, — халодна прамовіў ён.
— Я вынайду яго сам! — пракрычаў я.
— Не здолееш, — адказаў ён. — Я вынайшаў яго выпадкова. Там ёсць адзін складнік, якога ты ніколі не атрымаеш. Ён у пярсцёнку Тота, больш яго няма нідзе.
— У пярсцёнку Тота! — паўтарыў я. — А дзе цяпер пярсцёнак Тота?
— Пра гэта ты ніколі не даведаешся, — адказаў ён. — Ты заваяваў яе каханне. А хто ўрэшце перамог? Я пакідаю цябе з тваім нікчэмным зямным жыццём. Мае ланцугі разбітыя. Я мушу ісці! — Ён павярнуўся і сышоў. Ранкам стала вядома, што святар Тота памёр.
З тае пары я ўвесь час праводзіў у доследах. Я мусіў знайсці падступную атруту, што пераможа эліксір. З ранку да ночы я завіхаўся з трубкай каля печы. Акрамя таго, я сабраў усе папірусы і хімічныя шклянкі святара Тота. На жаль, яны мне нічога не далі. Дзе-нідзе трапляліся кволыя намёкі ці няўцямныя ўрыўкі, але гэта нічога не праясняла. Месяц за месяцам я біўся над формулай. Калі сэрца маё напаўнялася смуткам, я хадзіў да магільні каля пальмаў.
Там, стоячы каля мёртвай дамавіны, інкруставанай каштоўнымі камянямі, я адчуваў яе салодкую прысутнасць і шаптаў ёй, што мы ўз’яднаемся, як толькі мой мёртвы розум развяжа праклятую загадку.
Пармс казаў, што ягонае вынаходніцтва было звязанае з пярсцёнкам Тота. Я памятаў яго. Гэта быў цяжкі і грувасткі пярсцёнак, зроблены не з золата, а з рэдкага металу, што здабывалі ў рудніках гары Гарбал. Вы называеце яго плацінай. Пярсцёнак упрыгожваў крышталь з адтулінай, у якой магло змясціцца некалькі кропляў вадкасці. Таямніца Пармса была не ў метале, бо ў храме было шмат вырабаў з плаціны. Значыць, ён захаваў каштоўную атруту ў крышталёвай адтуліне. Я прыйшоў да гэтай думкі яшчэ тады, калі, разграбаючы ягоныя паперы, натрапіў на адну, у якой гаварылася, што гэта напраўду так і што ўнутры засталося яшчэ крыху не ўжытай вадкасці.
Але як знайсці пярсцёнак? Яго не было на целе Пармса падчас бальзамавання. Гэта я ведаў пэўна. Яго не было і сярод яго асабістых рэчаў. Я дарэмна абшукваў кожны пакой, у якім ён пабываў, кожную скрынку і вазу, кожнага раба, што належаў Пармсу. Я прасейваў пясок, па якім ён хадзіў, але як я ні ўлягаў, пярсцёнка Тота нідзе не было, ані знаку. Магчыма, я б і пераадолеў усе перашкоды, каб не надарылася бяда.
Распачалася вялікая вайна з гіксамі, лучнікі і вершнікі разам з ваяводамі былі разбітыя ў пустэльні. Качэўнікі абрынуліся на нас, як саранча ў сухмень. Ад пустэльні Шур і да вялікага горкага возера ўдзень лілася кроў, а ўначы шугала полымя. Аварыс быў бастыёнам Егіпта, але мы не змаглі ўтрымаць дзікуноў. Горад паў. Войска палегла падчас абароны, а ўсе іншыя, у тым ліку і я, трапілі ў палон.
Гадамі я пасвіў статкі на вялікіх паплавах Еўфрата. Мой гаспадар памёр, ягоны сын пасталеў, а я ўсё яшчэ быў далёка ад смерці. Урэшце
З таго часу мяне пакінула надзея калі-небудзь адшукаць пярсцёнак ці вынайсці падступную атруту. І я пачаў цярпліва існаваць, пакуль эліксір не страціць сваю моц.
Вы не можаце сабе ўявіць, наколькі жахлівы час, вы, чый досвед абмяжоўваецца імгненнем паміж калыскай і магілай! А я магу, бо ўсё жыццё мімаволі дрэйфую па плыні гісторыі. Я быў стары, калі пала Троя. Я быў вельмі стары, калі Герадот трапіў у Мэмфіс. Я быў сагнуты гадамі, калі на зямлю прыйшоў Хрыстос. Але я ўсё яшчэ амаль такі ж, як усе: эліксір усё яшчэ грае ў маёй крыві і абараняе ад таго, чаго я так прагну! Але цяпер я нарэшце пакладу гэтаму канец!
Я абышоў увесь свет, пабываў у розных краінах. Для мяне ўсе мовы свету — як родныя. Іх вывучэнне дапамагала мне бавіць час, які цягнуўся бясконца. Ведалі б вы, наколькі марудна сплывалі эпохі: росквіт сучаснай цывілізацыі, панылае сярэднявечча, цёмныя часы варвараў. Усё за плячыма. Але за ўвесь час я ні разу не паглядзеў ні на адну жанчыну закаханымі вачыма. Атма ведае, што ўсё жыццё я быў верны ёй.
Я займеў звычку чытаць усё, што навукоўцы пісалі пра Старажытны Егіпет. Якім бы ні было маё матэрыяльнае становішча, я заўжды знаходзіў капейчыну на адпаведныя часопісы. Дзевяць месяцаў таму я быў у Сан-Францыска, калі мне трапіўся артыкул пра адкрыццё, зробленае непадалёк ад Аварыса. Сэрца ёкнула, калі я прачытаў, што экскаватар раскапаў некалькі падземных магільняў. У адной з іх была знойдзеная неразгорнутая мумія з надпісам на вонкавым саркафагу, які паведамляў, што тут знайшло супакой цела дачкі гарадскога старэйшыны часоў Тутмаса. Калі вечка саркафагу было паднятае, на грудзях жанчыны археолагі ўбачылі вялікі плацінавы пярсцёнак з крышталём. Вось дзе Пармс схаваў пярсцёнак Тота! Надзейна схаваў, бо ведаў, што ніводзін егіпцянін ніколі не парушыць спакою пахаванага сябра.
У тую самую ноч я выехаў з Сан-Францыска і праз колькі тыдняў быў у Аварысе, калі толькі горы пяску і каменныя руіны можна назваць імем вялікага горада. Я падышоў да французаў, што былі тут на раскопах, і распытаў іх. Мне паведамілі, што мумія разам з пярсцёнкам была адпраўленыя ў Каірскі музей. Я паспяшаў у Каір, але спазніўся: усе знаходкі на запатрабаванне археолага Марыета-бея былі адасланыя ў Луўр. Я накіраваўся сюды, і тут, у егіпецкай залі, амаль праз чатыры тысячы гадоў, я зноў пабачыў Атму і пярсцёнак, які так даўно шукаў.
Але як я мог дакрануцца да іх? Як я мог займець да іх доступ? Мне пашчасціла, што месца служкі музея было вольнае. Я пайшоў да дырэктара, упэўніў яго, што шмат ведаю пра Егіпет. У імпэце нагаварыў лішняга. Ён адзначыў, што мне больш пасавала б пасада прафесара, а не кансьержа. Маўляў, я ведаю больш за яго. Толькі некалькі грубых памылак, дапушчаных мной назнарок, пераканалі яго, што ён пераацаніў мае веды. Тады ён дазволіў мне перанесці мае рэчы ў гэтую каморку. Гэта мая першая і апошняя ноч тут.