Сп@м

Белаяр Сяргей

Янкоўскі перавёў погляд на лётнае поле. Ракета агарнулася густымі клубамі дыму. Скрозь яго выбіваліся яркія ўспышкі рэактыўных струменяў, якія білі з соплаў. Некалькі пакутліва доўгіх імгненняў нічога не адбывалася. Сэрца Пітэра сціснулася ад страху. Здавалася, касмічнаму апарату не хапала цягі для пераадолення

зямнога прыцягнення. Аднак праз імгненне ракета ўсё ж такі пачала павольна паднімацца, пакідаючы пасля сябе зачаравана прыгожы вогненны струмень у абрамленні дымнага вэлюма.

Зала выбухнула аглушальнымі апладысментамі і крыкамі захаплення. Спецыялісты ўскочылі, пачалі абдымацца, віншаваць адзін аднаго. Ніхто не застаўся абыякавым. Нават госці і тыя ўсміхаліся.

Палкоўнік Янкоўскі расцягнуў губы ва ўсмешцы, а затым сказаў у мікрафон:

— Віншую вас, хлопцы! Мы зрабілі гэта!

Адказам кіраўніку праекта было свята ўрачыстасці, скрозь якое з цяжкасцю прабіваўся голас дыспетчара:

— Дзесяць секунд. Палёт нармальны... Дваццаць секунд. Без змяненняў. Галоўны рухавік працуе на магутнасці восемдзясят працэнтаў ад максімальнай. Усе сістэмы функцыянуюць без збояў...

Пітэр паглядзеў услед ракеце-носьбіту. Касмічны карабель быў падобны на дробную парушынку, якая хутка растваралася ў небе. Палкоўнік Янкоўскі, ледзь стрымліваючы скупую мужчынскую слязу, прашаптаў:

— Шчаслівай дарогі! Няхай у нас усё атрымаецца!

Зорка АС + 79 3888. Сузор'е Змеяносца.

Праз 40 000 гадоў.

Кава была цудоўнай. Матрыкс-45-Зэд, прыцмокваючы ад задавальнення, сёрбаў гарачы напой дробнымі глыткамі. Чатыры пары вачэй уважліва сачылі за маніторам, па якім беглі доўгія слупкі даных. Аператар назірання за станам Сусвету без асаблівых праблем арыентаваўся ў вар'яцкай

мітусні значкоў, час ад часу робячы паметкі ў кантрольнай дырэкторыі. Працэс быў настолькі звыклым, што Матрыкс-45-Зэд дазволіў сабе крыху расслабіцца. Усё роўна нічога экстраардынарнага здарыцца не магло. Служба Касмічнай Раўнавагі сваю справу ведала на «выдатна». У зародку перарывала любую небяспеку, якая тэарэтычна магла пагражаць Універсуму.

Але раптам нудны, абрыдлы за некалькі тысяч гадоў працэс быў парушаны. На экране замільгацеў папераджальны сігнал. Аўтаматычна адкрылася новае «акно».

Матрыкс-45-Зэд адставіў кубак, падсунуў крэсла бліжэй да пульта, прабегся шчупальцамі па клавішах. З немалым здзіўленнем прачытаў: «Атрыманы новы ліст». Адрас адпраўніка значыўся як «Зямля». Пакапаўшыся ў памяці, аператар так і не змог ідэнтыфікаваць месца, адкуль прыйшло пасланне. А ведаў ён нямала.

Разгублена хмыкнуўшы, Матрыкс-45-Зэд запусціў праграму сканіравання ліста на вірусы. Па экране паплылі даныя праверкі. Пераканаўшыся ў тым, што іншапланетнае пасланне не ўтрымлівае вірусаў і «чарвякоў», аператар рызыкнуў адкрыць яго. Прабегся вачыма па тэксце. Адзначыў прымітыўнасць выкладання і ўбогасць прымацаваных файлаў. Мімаволі чмыхнуў.

Неасцярожны рух, і кубак з гарачым напоем упаў прама на ніжнія шчупальцы і рэпрадуктыўныя органы Матрыкса-45-Зэд. Апараны аператар тузануўся. Ад душы вылаяўся. Раздражненне імгненна забіла ўсё жаданне далей знаёміцца з пасланнем.

Матрыкс-45-Зэд выцягнуў сурвэтку. Выцер форму. Грэбліва адправіў скамечаную паперу ў скрыню. Затым адзначыў атрыманы ліст як спам. Камп'ютар паслухмяна прыняў новую ўводную. Кантакт не адбыўся...

27 жніўня 2010 г.