Забі ў сабе Сакрата!

Віктар

*** Маё сэрца стукоча, як швальная машынка - Няўдалае дзіця фірмы “Атрапас” - Якая толькі й ведае, што рваць ніткі. Ёй бы рабіць лапшу.

ЧАМУ Я ВЭГЕТАРЫЯНЕЦ Я С А М М Я С А

ТРЫІЯЛЕТ-БРАХІКАЛЯН Са- Ла, Мя- Са Я Ку- Са- Ла.

ТУЮГ

БАГЕМНЫ Не кахала Пія Ніна, хоць той граў на піяніна. Пій паіў Яніну з гора: – Пі, Яніна!.. Пі, Яніна!..

ТУЮГ ЗАСТОЛЬНЫ Давай нальем яшчз віна! На “херас”! І “сацыві” - на! Калі нас знойдуць у канаве - дык будзе ў тым чыя віна?

ТУЮГ ЭКАЛЯГІЧНЫ Каб не засохлі, мо, расьліны, падліць ім трэба мора сьліны. Ды дзе ж той сьліны столькі ўзяць, калі навокал - мор асьліны?

*** Лыжнік сеў за піяніна. “У рзшце рзшт адшукаў вольны столік”, - з палёгкай падумаў ён.

*** Хаты бяз дахаў Шаты бяз птахаў Ем без нажа Хрэн без маржа

НА ЛОЖКУ (Недакладныя рыфмы) Я ляжу-сяджу на ложку, Зьвесіўшы, гайдаю ножкай. І таму я вельмі хутка Застануся без абутку.

КЛЮБ АМАТАРАЎ АДЗІНОТЫ

ЛЮБІ Любіш катацца?
– любі вазіць саначкі. Любіш кахацца?
– любі крывавыя плямачкі. Любіш быць першым?
– усіх астатніх забі. Любіш чытаць вершы?
– любі, любі...

ПЛЯГІЯТ Арцюр Рэмбо нацягнуў між дахаў вяроўкі, Між зор нацягнуў жалезныя тросы, Я прыйшла і скрала ўсё гэта. І вось я танчу.

*** Дзеўка купіла вяроўку і мыла. Раптам вяровачка загаманіла: “Мыла - каб мыць, а вяроўка - сушыць, а не дзявочыя шыя душыць. Мы - не для сьмерці, а для чысьціні. Лепей атруту ты праглыні!”

ЭЛЕГІЯ № 1 Я зусім яшчэ маладая, Але ўпала на галаву I нікога больш не кахаю I

наогул больш не жыву.

* * * Яны ад’язджалі па альфабэце І па годзе нараджэньня. Гэтыя пасьлядоўнасьці супадалі. Апошнім зьехаў самы малодшы на “я”.

* * * Мой голас лунае ў прыгожай магільні У цемрадзі, што касуе час. Вы можаце слухаць старанна і пільна, Ды я ўсё адно не пачую вас.

* * * Яна ведала, чым усё скончыцца. Рамантычныя казачнікі пішуць ману. Яна памылася, апранулася, заплюшчыла вочы І паклалася ў труну. І прыйшоў Голад. І прыйшла Смага. Захацелася “Прымы”. Захацелася каньяку. І прыйшлі дзеці: “Ма, табе блага?” А муж усьміхнуўся і паціснуў руку. У яго за сьпінай даўно былі крылы, З нагавіцы раз-пораз вызіраў белы край... І яны жылі яшчэ доўга і міла, І ён штоночы вадзіў яе ў рай.

*** Навошта мне маё жыцьцё бяз Слова, Калі Яно і ёсьць маё жыцьцё? Вазьмі жыцьцё. Пакінь мне толькі Слова. Яго я буду мёртвая казаць.

*** Калі было мне тры гады - я браў з налёту гарады. А з тых часоў, як пасталеў, ніяк не заваюю хлеў.

НА МАСТАЦКАЙ ВЫСТАВЕ Разьбягаюцца вочы - я хутка зраблюся касым. Разьбягаюцца вочы - баюся, каб ня зьбеглі зусім.

*** на дне дня асадак згадак

*** Ёсьць людзі блізкія, а ёсьць і проста недалёкія. Але найгорш - калі два ў адным.

*** У цяжкім змаганьні зь лянотай перамагло сяброўства.

* * * Думаў: зараз прыляціць натхненьне, а яно прыпёрлася на мыліцах. Атрымаць хацеў задавальненьне, а задавальненьня не атрымліваецца.

* * * Рэчаіснасьць мне заткнула рот, загадала тэрмінова ўніз ісьці (А магло б жа здарыцца наадварот: пайшоў бы ўверх, сам заткнуў бы пашчу Рэчаіснасьці!)...