Забі ў сабе Сакрата!

Віктар

*** Першы ў сьвеце вершатворца - невэрбальная прастора. 3 гонарам, нібыта ў горца, як пазбыцца мне ад гора? Гэта ён лічыў сакрэтам - паскідалі

крылы коні. Вось якім быў ён паэтам!.. Вось яны, на падваконьні!..

*** Дзьве нагі ў адну штаніну: нешта ў лесе расквітнела! Нарадзіць дачку ці сына? Матавіла - з “Мотавела”. А назаўтра прыйдзе стома: дзе схаваная руда ўся? Дзе ты, з кім ты - невядома, каб ніхто не здагадаўся...

*** Могілкі. Цёмна. Крыжы. Камяні. Ствол ён наводзіў і ў сэрца цаляў. Нехта праехаў на белым кані - зноў зараджаў і са злосьцю страляў. Лёгка працуе рыдлёўка ў зямлі, вось і застаўся апошні патрон. Гэта па небе прайшлі караблі... Цяжка заўсёды ўздымацца на трон!

*** Ні цыгарэт, ні наркаты... Туман сьцяліўся па зямлі, а за вакном раўлі каты. I я сказаў: “Ну вось, прыйшлі”. Няма каго цягнуць за хвост, таму гуляла ўсё сяло, таму за гэта - першы тост. Але мяне там не было!

*** Гэты

горад, марудны, як трактар, гераічна вісеў на бярозе. Праляталі талеркі над трактам, хоць сказаць гэта лепей бы ў прозе. “Прывітаньне!
– крычалі нам зоры, - Не патрэбны ні оды, ні гімны”. Па якімсьці касьмічным узоры ты - мураш, а сусьвет - неабдымны.

*** Мне кахаць бы вас, дзяўчаты, па гары вясёла бегчы! Мой паход да вас пачаты - я кручуся, нібы ў сьмерчы! 3 вэнэрычнаю хваробай несьціся, дзе носяць чэрці, каб размотвала вантробы!.. I спыніцца. I памерці.

*** Расталі ў зімовай лядоўні на гэтай вясёлай плянэце маленькія промні-далоні: катаўся бландын на брунэце. І плавіцца тоўстая корка, гайдаюцца доўгія ногі і хутка зьбягаюць з пагорка. Ніхто не саступіць дарогі...

*** Чатыры маленькія рыбкі Срабрыста-сьцюдзёнай зімою Ля помніка Янкі Купалы 3 палеглым у бітве героем Гулялі ў футбол на траве, Каб памяць людзкая ня згасла, А іх распранулі прылюдна, На булку намазалі масла.