Залатая дзіда

Якимович Алексей Николаевич

— Гэта вы калісьці ў мамінай бабулі адабралі сумку з таблеткамі! З-за вас яна заўчасна памерла! —

усхвалявана звінеў голас Зіны.

— Дзядуля, гэта ж няпраўда? Скажы! — прасіла Святланка.

У Івана Пятровіча закружылася галава. Дрыжачым пальцам ён тыцнуў Зіне ў грудзі:

— Ты хто? Пракурор? Суддзя?

— Я Зіна. А маю маму зваць Ніна. Мама мне расказвала, што здарылася з яе бабуляй.

"Яна падобная на Ніну… Вось чаму мне здалося, што я дзесьці бачыў яе", — падумаў Іван Пятровіч.

— Ты кажаш, што

тваю маму зваць Ніна? Так, са мной у класе вучылася Ніна Мароз, але яна паехала з нашага горада, — хрыпла сказаў ён.

У яго яшчэ цеплілася надзея, што ўдасца абараніцца.

— А нядаўна вярнулася, — сказала Зіна і кінула Івану Пятровічу паперку, што да гэтага трымала ў руцэ. — Гэта рэцэпт, які выпісалі мамінай бабулі! Тут яе прозвішча! Вы яго чамусьці не выкінулі, а хавалі.

— Дзядуля, гэта не ты! Я не веру Зіне! — усклікнула Святланка.

Як некалі на рынку, Івану Пятровічу здалося, што ён ляціць у прорву…