Адвечны покліч Радзімы
Шрифт:
“ПЕСНЯ ПРА ЗУБРА” МІКОЛЫ ГУСОЎСКАГА
Непрыцьмелай дагэтуль таленавітай паэтычнай старонкай нашай гісторыі справядліва лічыцца амаль 500-гадовай даўнасці паэма Міколы Гусоўскага “Песня пра зубра”. Вялікі паплечнік Францыска Скарыны Мікола Гусоўскі, якога ставілі ўпоравень з выдатным італьянскім паэтам эпохі Адраджэння Петраркам, узяўся давесці да еўрапейскага свету, што існуе такі запаведны і запаветны край, дзе вольна пачуваецца не толькі цар тутэйшай прыроды зубр, але і гаспадар усяго гэтага – тутэйшы чалавек. А дзяржава тая – гэткая ж цывілізаваная, як і іншыя. І завецца яна Вялікім княствам Літоўскім.
Гусоўскі ствараў паэму на лацінскай мове, далёка ад беларускіх краявідаў -- “на зямлі апенінскай”.
Першым памкненнем Гусоўскага было паказаць моц, сілу і прыгажосць беларускага зубра. Але для сапраўднага майстра гэтага аказалася мала. Аповяд перарос у хваласпеў роднаму краю, яго прыродзе, людзям і ўладарам. Шмат у паэме аўтабіяграфічнага. З тэксту бачна, што Гусоўскі належаў да адважных і спрытных паляўнічых і таму “налаўчыўся распісвацца лукам”. А “ўмельства сваё праявіць і ў пісьменстве прыгожым” вырашыў дзеля таго, каб распавесці пра справы і дзеі на землях Вялікага княства. Ён меў на гэта і права – як мастак слова, і падставы – “край свой (цяпер ужо ўласнасць Кароны) калісьці я перамераў уздоўжкі і ўпоперак пешшу”. І спрыт свой пераняў ад старэйшых -- “змалку ад бацькі вучыўся”. Ды яшчэ, вядомая рэч, спасцігаў мудрасць чалавечую, назапашаную іншымі.
Свет даўніны вывучаў я па кнігах славянскіх, Граматах рускіх, кірыліцай пісаных вязкай.Дык чаму ж гэткаму абазнанаму ўлюбёнцу ў свой край і ў сваіх людзей было не ўзяцца за справу летапісання іхніх жыццёвых варункаў і вызначэння лёсу і месца Вялікага княства на гістарычных еўрапейскіх скрыжаваннях? З вартай бацькаўшчыны ўзнёсласцю і ўзрушанасцю выспеўвае ён моц, прыгажосць, непаўторнасць адзінага на свеце роднага краю. “Песня пра зубра” першы буйны рэалістычны і эпічны твор пра нашу краіну.
А хто ж ён сам – Мікола Гусоўскі? Паэт? Паляўнічы? Дыпламат? І тое, і другое, і трэцяе. Нарадзіўся ў 1470-я гады, верагодна, у в. Уса альбо Усава ў цэнтральнай Беларусі, у сям’і лоўчага. Памёр каля 1533 года ў Польшчы. У сталыя гады нёс службу пры двары свайго мецэната плоцкага біскупа Эразма Вітэлія, які ў 1492—99 гадах меў пасаду сакратара велікакняскай канцылярыі ў стольнай Вільні.
У 1518 годзе разам з пасольствам Вялікага княства і Польшчы Гусоўскі выправіўся да Папы Льва Х у Рым, дзе прабыў пяць гадоў. Менавіта тут ён напісаў “Песню пра зубра” і 11 вершаў. Першы паэтычны зборнік з гэтымі творамі выйшаў у тагачаснай польскай сталіцы Кракаве ў 1523 годзе. Да беларусаў жа выдатны твор дайшоў толькі праз 444 гады. У 1967 годзе ўпершыню на беларускую мову паэму пераўвасобіў выдатны перакладчык многіх класічных твораў Язэп Семяжон.
Як сапраўдны патрыёт зямлі, як дасканалы мастак, Мікола Гусоўскі пісаў свой твор памяццю сэрца. Вобраз магутнага звера, які захаваўся толькі ў спаконвечных беларускіх пушчах, аўтару патрэбен, каб гэтак жа годна ўзвысіць і ўславіць сапраўднага гаспадара тутэйшай зямлі – Вітаўта Вялікага. Гэты еўрапейскага масштабу валадар кіраваў магутнай дзяржавай за 100 гадоў да напісання паэмы. Ды справы ягоныя мелі такую вагу і значнасць, што з часам зусім не прыцьмелі, а набылі яшчэ большы розгалас.
Нездарма ”княжанне Вітаўта лічаць усе летапісцы росквітам княства Літоўскага, нашага краю, і называюць той век залатым…” І не столькі ад вайсковых спраў і паходаў пайшла слава пра Вітаўта, а найперш ад ягонага клопату пра духоўнае ўзвышэнне чалавека. Гэты магутны дзяржаўца і разумны гаспадарнік “перад багаццем і шчасцем зямным пастаянна ставіў багацце духоўнае – злата дзяржавы”.
Зусім апраўдана і справядліва “славу і ўхвалу вялікаму князю аддаў” Мікола Гусоўскі. А разам з ім і ўсім тым, хто дбаў, дбае
Паэт рэзка выступаў супраць усяго ненатуральнага, звыродлівага, прыкрага, што здаралася на велікакняскіх землях, супраць чалавечага неразумення і непаразумення. Таму і біў “у сваё звонкае слова”, узбройваў “народы супраць разбою”, супраць тых, “чыёю злачыннай рукою губяцца сувязі братнія”, каго “непакоіць… сверб панавання”. Таму і ўзвышаў сваё гучнае слова супраць тых, “хто вострыць мячы пастаянна… на суседа”, супраць братазабойства, грызні, міжусобных войнаў, бо “б’юцца князі-ваяводы, а стогнуць народы”. Усхваляваныя радкі прысвячае аўтар асуджэнню гэткіх разбояў, бо разумее і ўсёй сваёй паэмай адказвае: плён мае дабро, пасеянае ў душах людзей, яно і праз вякі прарастае дабрынёй, спрыяннем, годнасцю, што ўзвышае чалавека ў чалавеку.
Квінтэсэнцыя ўсіх паэтычных памкненняў і разваг гучыць у заключнай частцы паэмы, у цнатлівым і трымцівым звароце-маленні да “Боскай маці, прачыстай дзевы Марыі”. Праніклівыя і прачулыя радкі нагадваюць плач Яраслаўны са славутага “Слова пра паход Ігаравы”. Гэта шчымліва-шчырая малітва паэта за наш край, за яго людзей, за мірнае і вартае жыццё.
КРЫЖ ЛЬВА САПЕГІ
Беларуская гісторыя, як чароўная і скупая фея, беражна ахоўвае і ашчадна выдаткоўвае свае таямніцы. Не кожнаму адчыняе яна чарадзейны куфэрак. А ў ім багаццяў – лічыць не злічыць. Ёсць такія напаўзабытыя старонкі і ў жыцці знакамітага дзяржаўнага дзеяча Льва Сапегі. Ураджэнец вёскі Астроўна Віцебскага павета быў у Вялікім княстве Літоўскім вялікім канцлерам – другім чалавекам пасля вялікага князя ў тагачаснай дзяржаве.
А яшчэ ён выконваў абавязкі вялікага гетмана, узначальваў соймавую камісію па падрыхтоўцы Статута Вялікага княства Літоўскага 1588 года. Адрэдагаваў яго тэкст, фінансаваў выданне гэтага непераўзыдзенага ў сярэднявечнай Еўропе юрыдычнага дакумента. Быў і дыпламатам, і ваяром, і культурным дзеячам. І, вядома ж, Сапега быў адным з багацейшых тагачасных магнатаў. Аднак багацці траціў разумна, дзеля карысці свайго народа. Яшчэ і дагэтуль існуе школа, да заснавання якой далучыўся Леў Сапега. Гэта адна са старэйшых на беларускай зямлі Іказненская школа, што ў Браслаўскім раёне.
Дапамагаў Сапега многім цэрквам і манастырам. Напрыклад, Жыровіцкай царкве ён ахвяраваў багата аздобленае рукапіснае Евангелле. Але найбольшую цікавасць уяўляе факт уфундавання вялікага напрастольнага крыжа для Чарэйскага манастыра. Гэтая святыня ўвайшла ў гісторыю пад назвай “Крыж Льва Сапегі 1596 года”. Сапегаў падарунак не толькі меў асаблівае значэнне для гісторыі краю і ўмацавання ў ім праваслаўя, але ўяўляў бясспрэчную гісторыка-культурную каштоўнасць.
Чарэйскі манастыр быў заснаваны ў 1454 годзе Чарэйска-Лукомскім князем Міхаілам Пяструцкім, які з’яўляўся смаленскім епіскапам, а пасля кіеўскім мітрапалітам. Гэта праз 200 гадоў пацвердзіў у даравальнай грамаце і Леў Сапега, да якога пазней перайшло Лукомскае княства.
Чарэя была напачатку буйным маёнткам Лукомскага княства, якое ў другой палове ХVІІ стагоддзя ўвайшло ў Аршанскі павет, а пазней стала мястэчкам Сенненскага павета. Цяпер гэта вёска ў Чашніцкім раёне. Надзел князёў Лукомскіх не раз быў разбураны і знішчаны. Гэткі ж лёс выпаў і на долю Чарэйскага манастыра.
Пасля смерці заснавальніка манастыр на 250 гадоў перайшоў пад апеку роду Сапегаў. Калі яго ўласнікам стаў Леў Іванавіч, там былі толькі драўляныя пабудовы “для старцев и стариц». Сапега збудаваў каменны манастыр і храм. Узвёў іх на востраве, які знаходзіўся на возеры Галаўля. Фундатар аддаў яму сады і агароды на востраве, фальварак з ворнай зямлёй. Усё гэта Сапега зацвердзіў спецыяльнай Даравальнай граматай, у якой засведчыў сваё і нашчадкаў права патранату над манастырамі і паабяцаў захоўваць там толькі “грэцкую веру”, а ігуменаў выбіраць толькі “закону грэцкага”.