Аз Iф

Гуринович Влада

Праз чвэрць гадзны мы з Ягенам разбраем алтар складваем у сумку цырыманяльныя прадметы. Яген выглядае збянтэжаным злым. Данк у лтаральным сэнсе слова качаецца па падлозе ад смеху. У яго начыста адсутнчае пачуццё гумару. Ён не лолвае сэнсу анекдота. Але часам ён смяецца з рэча, якя нкому не здаюцца смешным.

– Што, Яген, лажа?
– гаворыць Данк памж прыступам смеху.
– Лдар. Лдар, бляха! Бачыш, 'Ён' цябе не слухае. Нават у хп лепш бы атрымалася...

Твар Ягена цямнее. Падцснушы вусны, ён падыходзць да Данка з размаху б'е яго нагой пад рэбры. Данк кашляе хрыпць,

затыхаючыся. Курчыцца на падлозе ад болю. Але не перастае смяяцца.

– Выбраны, маць тваю, - хрыпць Данк.
– Брыда тупая.

У той раз я страшна раззлавася на Ягена. Цырымоня аказалася бутафорыяй. Мы змарнавал стольк часу, разбраючы галаваломныя тэксты формулы, а толку нуль. Няма Кнзе някай слы. Проста хтразробленая бязглуздзца накшталт манускрыпта Войнча. Махлярства чыстай вады, а я павёся, як дурань... Пазней, кал затрашчал цыкады пачал валцца дрэвы лесе, я зразуме, што памылся. 'Ён' усё-тк адгукнуся на клч Ягена.

***

Кал я вярнуся халупу, Данк ужо бы тут. Ён сядзе на зэдлку, падпёршы шчаку далонню, пльна разглядва нейкя прадметы, што ляжал перад м на стале. У пазмроку я не адразу зразуме, што гэта псталет кшталту 'Макарава' абойма, поная патрона.

– Адкуль ствол?
– спыта я.

– Не твая справа, - агрызнуся Данк.

Ён узя псталет, увагна абойму са шчачком адцягну затвор - так хвацка, быццам усё жыццё практыкавася з агнястрэльнай зброяй. Я адступ. Дула псталета глядзела мне проста твар.

– Я яго бачы, - змрочна прамов ён.

– Каго, Данк?
– спыта я. У мяне роце раптам зраблася суха, нбы з моцнага перапою.

– Яго. Таго, хто ломць дрэвы лесе. Ягоны голас у спевах цыкад.

Данк трох схл галаву знерухоме, быццам прыслухваючыся.

– Яген - тупы мудак, - сказа ён.
– Кнга трапла да яго выпадкова. Ён не ведае, як з ёй абыходзцца, таму весь час лажаецца. Усё рона што малпу пасадзць за пульт кравання.

Ён апусц ствол. Я выдыхну. Павольна зраб крок наперад.

– Данк, дай мне гэту штукенцыю, - я старася, каб мой голас гуча як мага спакайней.

Ён паматля галавой схава ствол пад куртку.

– Ён патрабуе Ягена, - прагавары Данк.
– Хоча, каб мы аддал яму Ягена. Тады ён сыдзе.

Вечарам прыеха Яген. Ён вынес з машыны некальк плоскх круглявых камянё дзнага зеленаватага адцення. На х паверхн был выдрапаны смвалы накшталт пентакля з выгнутым промням. Яген пакла па камен каля кожнага вугла хацны яшчэ адзн - перад парогам. Я стая каля дзвярэй, назраючы за яго манпуляцыям.

– Яген, што ты дзееш?
– спыта я нарэшце.

– Ратую вашы азадк, - сказа ён, пасмхаючыся.
– Сёння ноччу ён сюды не сунецца, вось пабачыш.

Я кну позрк унутр халупы. Данк ляжа на тапчане мордай да сцяны, трымаючы руку пад курткай. Я шчыльна зачын дзверы. Павярнуся да Ягена.

– Яген, у Данка ствол. Не ведаю, адкуль, - сказа я напаголаса.- Ты асцярожней з м.

Яген пльна паглядзе на мяне. Потым кну прамов сцсла:

– Прыму да ваг.

Ноччу сапрады было цха. Не чуваць было нават цыкад. Кал я прачынася ад холаду, то бачы, што Яген сядзць ля парога курыць, пускаючы дым прыадчыненыя дзверы. Данк, здаецца, спа. Мы з Ягенам магл

бы лёгка скруцць яго адабраць ствол. Але Яген нчога не раб.

Прачнуся я позна. Мяне абудзл галасы за акном. У доме было пуста. Звонку Яген Данк размалял напаголаса. Потым я пачу, як Данк смяецца. Я не паверы свам вушам. Саскочышы з канапы, я выйша на вулцу. Яген важдася са сваёй 'Адз', зазраючы то пад капот, то багажнк. У мангале гарэ агонь, на камянях закпа чайнк. Данк сядзе ля парога з конакай у руцэ. У конацы дымся гарачы чай. Гэткая пастаральная карцнка. Я бы замлавася, кал б не помн, як яшчэ чора Данк размахва ствалом гразся прыстрэлць Ягена.

– Здаро, Уладзь. Усё дрыхнеш?
– сказа Яген з вясёлым выглядам.

Я зрну на яго, потым на Данка.

– У вас усё парадку?
– спыта я.

– Нармальна, - адказа Данк.
– Чай будзеш?

Ён працягну мне конаку. Выгляда ён спакойным цалкам адэкватным.

– А сапрады, Уладзь, сербан гарбатк, не пашкодзць!
– умяшася Яген.
– Вось тольк да чаю няма н халеры. Не паспе учора заехаць у гпермаркет. А тут, як на лха, машына паламалася. Не заводзцца, каб яе.

Яген ласкава паляпа далонню па капоце. Данк мача. Цха спе чайнк на агн. Я асцярожна глыта моцны, гарачы, як кпень, чай без цукру.

– Уладзь, зраб ласку, зганяй у горад, - сказа раптам Яген.
– Трэба чаго пажэрц купць. Грошы я табе дам.

Я папярхнуся.

– У горад? Цяпер?

– Хвлначку...

Ён узя мяне за руку адвё убок.

– Уладзь, ты не хвалюся, - зашапта ён.
– Мы тут с Данкам пагутарыл, я яго супако. Управ яму мазг. Нармалёва сё.

Бачачы, што я сё яшчэ сумняваюся, ён дада уголас:

– Паслухай... Я прада не ведаю, кал наладжу рухавк. Можа, праз гадзну, а можа, праз тыдзень. Мы так з голаду памром. Хутчэй, чым да нас дабярэцца наш нябачны сябрук... Давай, браце, туды зваротна. А я тут прыгляджу за Данкам. Мы з м цудона ладзм.

я здася. Што мяне па-сапраднаму захапляла Ягене - гэта яго псьменнцк талент здольнасць пераконваць.

Без машыны дабрацца да горада з нашай глухмен не так проста. Хаця тут ёсць варыянты. Можна дашкандыбаць пешшу да трасы ехаць у горад атаспынам. Можна цягнком. Чыгуначная станцыя знаходзцца па той бок шашы, за катэджным пасёлкам. Хуткасную трасу трэба пераходзць па бетонным тунэл, загаджаным дашчэнту цёмным, як труна - лямпачк пад столлю дано павыкалуплвал мясцовыя вандалы. Электрычк спыняюцца тут чатыры разы ранцай тры разы вечарам. Выбар небагаты, але хоць штосьц.

Я паспе на апошнюю раншнюю электрычку. У вагоне сядзел дачнк-пенсянеры некальк калдыро з праптым фзяномям. Пачувася я някавата. За гэты час я амаль што адвык ад людзей.

Выйша я на перадапошняй станцы, ужо межах горада. Гпермаркет знаходзся побач з вакзалам. Яген адда мне свой гаманец спартыную сумку. З хвлну я пастая на пероне, разважаючы. Мне нчога не замнала купць блет да Брэста матаць дадому. Я бы сё растлумачы сваякам. Вярнуся бы ва нверстэт. Зно пача бы жыць нармальна. Ягена я не баяся. Ну сапрады, што ён мне зробць? Заб'е? Смеху варта. Каб яго самога не падстрэлл... Потым я спомн цыкад паваленыя дрэвы, вылаяся думках рушы да гпермаркета.