Аз Iф

Гуринович Влада

Да электрычк заставалася яшчэ некальк гадзн. Я бязмэтна цягася па горадзе. Сумка, напханая кансервам ролтанам, муляла плячо. Я зайшо у хпстарскую кавярню - тую самую, дзе мы калсьц сядзел разам з Геляй гаманл пра лтаратуру кнаэкспрэсянзм. Як дано гэта было? Пару месяца таму? А здаецца, мнула жо цэлая вечнасць. Я зя падвойны эспрэса на вынас. Седзячы на лацы скверыку, я п гарачую каву безуважлва глядзе на мнако. На душы было пагана. Хацелася пазванць Гел. Я не веда, пра што з ёй гаварыць, ды гэта было не патрэбна. Дастаткова проста

пачуць яе голас пераканацца, што з ёй усё парадку. Мой мабльнк дано здох. Я вярнуся кавярню папрас тэлефон у барысты. Набра нумар Гел. Абанент недасягальны. Тады я зя яшчэ кавы паплёся на вакзал.

***

Кал я вярнуся з горада, ужо надышл прыцемк. У сутонн каля халупы бялела 'Адз' Ягена. Сам ён сядзе ля парога, прыхнушыся да дзвярэй, нетаропка пакурва цыгарку. Яго левае брыво было рассечанае да крыв, а нжняя губа заважна прыпухла.

– Што з тварам?
– спыта я.

– У аварыю трап. У невялкую. Вупыры на дарогах, ведаеш.

– Ездз некуды? Чакай, у цябе ж машына...

– Адрамантава.

Яген кну цыгарэту падняся, абтрасаючы нагавцы.

– Уладзь, ты тольк не псх\уй. Там Данк... Ну, так бы мовць, суцыднуся.

Я павольна пастав сумку на зямлю.

– Ты што сказа?

– Самазабся. Мазг сабе выб. Карацей, сам паглядз.

Ён адышося, прапускаючы мяне да дзвярэй. У хаце было цха. Памргвала газавая лямпа. На падлозе пасярод пакоя валяся псталет. Данк паляжа, прывалшыся спнай да тапчана. На месцы яго левага вока зерала дзрка. Збялелы твар бы залты крывёй слзкай барваватай брыдотай, што выцякала з разварочанай вачнцы. Закарэлыя плямы был на яго куртцы цшотцы, а таксама на падлозе на кодры, якой бы засланы тапчан. Сцяна над тапчанам была запырсканая крывёй нейкм жатлявым ашмоццем.

– Госпадзе...- выдыхну я.

– Бога няма, - адрэза Яген.

Ён з заклапочаным выглядам ступ да тапчана пача сцягваць з яго скрываленую кодру.

– Як гэта здарылася?
– прагавары я.

Яген закац вочы.

– А я ведаю? Кал я прыеха, ён ужо бы у такм стане.

Ён кну кодру на падлогу, потым учапся Данку канер куртк пацягну на сябе.

– Ну што сташ, як той на багамоле? Давай дапамагай!
– рану Яген.

Мы загарнул Данка кодру, аднесл яго да машыны паклал на задняе сядзенне. Туды ж Яген закну ствол, загорнуты анучыну. Машына завялася з паабароту пайшла рона, як па маслу. Ндзе не стукацела, не барахлла. Пэна, Яген добра яе наладз. Альбо яна не ламалася наогул, а Яген мне зман, каб выперц горад ... што? Забць Данка? Магчыма. Псталет ляжа давол далёка ад цела. Не яляю, як Данк прымудрыся стрэлць сабе твар, а потым адкнуць ствол.

Мы ехал па грунтавой дарозе крунку лесу. Святло фар выхоплвала з цемры запылены прыдарожны хмызняк зараснк жоклага чарнабыльнку. Паабапал дарог чарнел пустынныя пал. Час ад часу машыну патрэсвала на выбонах. У стэрэасстэме гра 'Дом узыходзячага Сонца'. Яген уключы. Ён бы спакойны. Спакойны, як уда, каб яго халера. Ён мочк сачы за дарогай, пагойдваючыся такт

музыцы. Перад м на прыборнай панэл ляжала Кнга. У апошн час ён пасюль цяга яе з сабой, пэна, не давяраючы нам з Данкам. Я сядзе поруч з Ягенам, мкнучыся не глядзець у люстэрка над ветравым шклом. У люстэрку бы выразна бачны салон машыны нерухомае цела, што ляжала здож сядзення.

Мы праехал вёску, якой не гарэла н агеньчыка. На павароце да лесу машына зно падскочыла на выбоне. Цела на заднм сядзенн трох ссунулася. Са складак кодры выслзнула бледная рука павсла над краем атамабльнага крэсла. У мяне змакрэл далон. Сэрца цяжка бухала недзе ля самага горла. Яген пацягнуся да стэрэасстэмы выкруц рэгулятар гучнасц на поную моц. Салон захлснул манатонныя пералвы клавш.

'So mother tell your children

Not to do what I have done

Spend your lives in sin and misery

In the House of a Rising sun...'

Музыка гучала аглушальна, але мне сё рона здавалася, быццам я чую нейк шоргат важданну сябе за спнай.

Апынушыся лесе, мы праехал яшчэ пару кламетра, потым Яген з'еха з дарог зараснк заглушы матор.

– Вылазь, - сказа ён коратка.

Мы вывалакл з машыны труп, загорнуты кодру. Я зя яго за ног, Яген за галаву. Ствол ён суну сабе за пояс.

– Ну, пагнал. Тольк глядз, куды нагу ставш. Тут багна кругом,- папярэдз Яген.

Мы адцягнул Данка падалей у балота - накольк сягала святло фар. Зыбкая глеба па-здраднцку чвякала хлюпала, нага па костачк патанала тлустым моху. Па тым, накольк пэнена трымася Яген, абыходзячы топкя месцы, няцяжка было здагадацца - ён тут не першыню. Вдавочна, Яген добра веда гэту мясцовасць.

– Стоп. Дастаткова, - сказа ён.

Мы апусцл цела на зямлю. Перад нам святле фар паблсквала акно прорвы. Мы стаял, гледзячы адзн аднаму вочы. Яген трох засопся, яго вусны крывлся вупырынай ухмылцы.

– Мянты нам тут не патрэбны, сам разумееш, - прагавары ён.
– Кал здас мяне, сядзем абодва.

– дз ты к чорту, - сказа я стомлена.

Незабаве сё было скончана. Мы пакнул дрыгве цела, ствол. 'Гэтак жа надзейна, як пахаваць у бетоне, - сказа Яген.
– Нхто не дакапаецца. Кал, канечне, хтосьц не прабалбочацца мянтам'. Апошняя рэплка была чыста для праформы - ён веда, што я яго не здам. Я так ужо ляпася па самыя вушы, а смерць Данка стала апошняй кропляй. Цяпер я понай залежнасц ад Ягена, чорт бы яго пабра!..

Кал мы вяртался да машыны, ужо пачынала накрапваць. Па дарозе дадому нас заспела сапрадная залева. Грунтавая дарога расцяклася вадкай граззю. Па лабавым шкле збягал струмен вады. Яген уключы 'дворнк'. Дождж усё мацне. Раптона нас асляп сняваты выблск, потым пачуся раскат грому. Машыну занесла. Яген чартыхнуся крутану стырно. Мяне кнула грудзям на панэль, ледзь не выбшы дух.

– Прышпльвацца трэба, - прабурча Яген. Ён выраня машыну збав хуткасць. Мы асцярожна прабрался скрозь завесу дажджу.