Багаты кватарант
Шрифт:
Ган. На апошнім.
Васіль Васільевіч. Разумею. На апошнім курсе, відаць, вам інтэрната не даюць?
Ган. Не, тут іншае… Інтэрнат даюць. Але, ведаеце, шум, тлум… Выпіўкі. А я цягну на чырвоны дыплом, хачу спакойна давучыцца.
Алена Яўгенаўна. І правільна робіце!
Невялікая паўза.
Ган. Дык я хацеў бы…
Алена Яўгенаўна. Так, так — хадземце, паглядзіце,
Выходзяць абое.
Наташа. Нейкі ён… Не падабаецца мне!
Рыгор. Ты нібы жаніха выбіраеш. Хаця, прызнацца, цяпер і сам бачу… Ёсць у ім нешта… Няпростае, слізкае… Самаўпэўнены нейкі. А там, каля піўной, быў такі ціхенькі…
Васіль Васільевіч. Хай паглядзіць, і мы паглядзім. Даць паварот ніколі не позна. Галоўнае, калі і колькі заплаціць?
Вяртаюцца Алена Яўгенаўна і Ган.
Ган. Мне вельмі спадабалася ў вас. Пакойчык цудоўны. Людзі вы прыемныя…
Алена Яўгенаўна (задаволеная). А вы жылі калі-небудзь на кватэры? Ці толькі ў інтэрнаце?
Ган. Два разы наймаў пакоі ў чужых людзей.
Алена Яўгенаўна. Дык у вас вопыт! Бо ў сям'і, самі ведаеце, усялякае бывае… І крыкнеш, і пасварышся трохі…
Ган. Мне гэта не будзе замінаць.
Невялікая паўза.
Васіль Васільевіч (пакашляўшы). Ну, калі вам спадабалася, дык, з вашага дазволу, колькі б вы…
Наташа. З гэтага трэба пачынаць!
Васіль Васільевіч. Давайце, так сказаць, прыземлімся… Колькі?
Ган. Тое самае я хачу спытаць у вас. Справа ў тым, што я ўжо даўнавата жыву ў інтэрнаце і даволі цьмяна арыентуюся ў цяперашніх кватэрных цэнах. Ведаю, што залежыць ад метраў квадратных, ад раёна, ад таго, ці ёсць тэлефон, — але…
Наташа (перабівае). Пяцьдзесят!
Ган. Што пяцьдзесят?
Наташа. Даляраў, хлопчык, даляраў!
Алена Яўгенаўна (дакорліва). Дачушка!.. (Да Гана.) Можна трыццаць… Але калі і гэта многа, можна…
Рыгор. Нічога не многа. Пяцьдзесят «баксаў» за пакой — звычайная сума.
Ган. Я зразумеў. Мне так у вас тут спадабалася, што я гатовы заплаціць не пяцьдзесят, а… скажам, сто.
Паўза. Усе пераглядваюцца.
Наташа. Што… сто?
Ган (у тон ёй). Даляраў, дзяўчынка.
Наташа.
Ган. Кожны месяц па сто.
Невялікая паўза.
Рыгор (чухае патыліцу). Во студэнты пайшлі!
Алена Яўгенаўна (пачынае мітусіцца). Ой, а што ж мы сядзім? Гарбаты не п'ем? Ці, можа, кавы вам?
Ган. Можна і кавы.
Васіль Васільевіч выходзіць. Наташа не спускае з Гана вачэй. Рыгор заўважае гэта, круціцца.
Рыгор. Хоць што — сто даляраў, падумаўшы, не такія ўжо і грошы… Звычайны кошт… Пакой утульны, людзі інтэлігентныя… З тэлефонам…
Ган. А сапраўды, я ж забыў пра тэлефон! Праўда, сам я вельмі рэдка каму званю, і мне ніхто не звоніць… Але за тэлефон варта накінуць яшчэ пяцьдзесят.
Алена Яўгенаўна застывае, потым хутка пачынае разліваць у пяць кубкаў прыгатаваную каву. З'яўляецца Васіль Васільевіч, у касцюме, на хаду папраўляючы гальштук сядае за стол. Алена Яўгенаўна сядае паміж Ганам і Рыгорам.
Вось, за месяц уперад… Сто пяцьдзесят. (Дастае з кішэні пачак даляраў, адлічвае пятнаццаць дзесятак, кладзе на стол.)
Рыгор бярэ купюры, размінае кожную, перагінае, углядаецца, шамаціць каля вуха, шкрабе пазногцем.
Рыгор. Сапраўдныя…
Алена Яўгенаўна. Дай сюды! (Забірае, трымае ў руцэ, не ведаючы, ці так сядзець, ці ўстаць і пайсці гэтыя даляры некуды схаваць.)
Васіль Васільевіч. Так… Дзякую вам!.. Ага… Лена! Я хацеў сказаць… Можа, кавай тут не абыдзецца?
Ган (смяецца). Лэтс хэв э дрынк?
Усе па-падхалімску смяюцца, акрамя Наташы.
Рыгор. Ды я збегаю!
Ган. У мяне з сабою. Калі гаспадыня не будзе супраць…
Алена Яўгенаўна. Я? Не! Наадварот! Абавязкова трэба адзначыць… такое…
Ган дастае з сумкі пляшку гарэлкі.
Наташа!
Наташа слухаецца, устае, пачынае ставіць каля кожнага чаркі. Сама Алена Яўгенаўна таксама ўстае, выходзіць і хуценька вяртаецца — выходзіла хаваць грошы; сядае. Сядае і Наташа. Рыгор адкаркоўвае пляшку і налівае.