Брама неўміручасці
Шрифт:
Наташа. Для мяне ўжо вырашана.
Генка. I што?
Наташа. Дуля з маслам.
Генка. I табе дуля? Ведаеш што, Наташа. Давай плюнем мы на гэту сінтэтычную неўміручасць. Пажэнімся, народзім кучу дзяцей, дзеці — кучу ўнукаў, унукі — кучу праўнукаў — вось табе і неўміручасць.
Наташа. Банальна.
Генка. Не рамантычна, затое здорава.
Наташа. I сумна.
Генка. Не кажы.
Наташа (адштурхоўвае). Пашляк… (Пасля паўзы.) Я пра другое думаю.
Генка. Пра што гэта, цікава?
Наташа. Несмяротнага пацука я выгадавала?
Генка. Ну, не ты адна.
Наташа. Я яго даглядаю.
Генка. Дык і што?
Наташа (падкрэслена). А тое, што неўміручасць у маіх руках.
Генка. Як гэта?
Наташа. А так.
Генка. Атруціш?
Наташа. Я яго выпушчу.
Генка. Дык ён жа ўсё роўна астанецца неўміручым.
Наташа. У тым вось і справа. А ведаеш, колькі ён самак можа апладніць?
Генка. Я думаю! Неўміручаму ўсе пацучыхі будуць на шыю вешацца.
Наташа. Тысячы. I кожная з іх будзе даваць неўміручае патомства. Тры разы ў год. Па пяць — сем пацучанят. Не ў тры гады па адным дзіцяняці, як плануе Барыс Пятровіч, а тры разы ў год. Ды па сем. I ўсе неўміручыя. I ўсе хочуць жраць.
Генка. Дык яны ж усё зжаруць!
Наташа. Усё. I ўсіх.
Генка. Што за дзікая фантазія!
Наташа. Захачу — і стане рэальнасцю.
Генка. Ты што… Дэман? Сатана ў міні-спадніцы?
Наташа. Слабак твой сатана.
Генка. Герастрат нейкі там храм спаліў, дык і то цэлыя вякі яго праклінаюць, а ты хочаш усё чалавецтва скарміць пацукам.
Наташа. I не будзе каму мяне праклінаць.
Антаніна Васільеўна (уваходзіць). Ну, маладыя людзі! Можаце ісці, адкуль прыйшлі. Барысу Пятровічу не да вас. Да яго цэлыя дэлегацыі ў чарзе стаяць.
Наташа. А я ўсё роўна прарвуся.
Антаніна Васільеўна. Цераз мой труп, Наташачка.
Генка. Яна і па трупах можа хадзіць.
Кабінет Дабрыяна. Апрача Дабрыяна ў кабінеце Дажывалаў, Караўкін, Торгала, Застрамілава.
Дабрыян.
Дажывалаў. Мы наконт неўміручасці.
Застрамілава. Заявы падавалі.
Торгала. I аналізы таксама здавалі.
Дажывалаў. Прыйшлі па вынікі.
Дабрыян. Вынікаў яшчэ няма.
Дажывалаў. Тры тыдні прайшло.
Дабрыян. Камітэт па справах неўміручасці яшчэ не разглядаў. Я адзін такіх спраў не вырашаю.
Дажывалаў. А я думаў, сярод вучоных няма бюракратаў.
Торгала. Ну, відаць, такі парадак. Справа сур‘ёзная.
Застрамілава. А ўсё ж вы нам што-небудзь скажаце?
Дабрыян. Я ўжо сказаў. Камітэт разгледзіць, тады.
Дажывалаў. Пакуль той Камітэтразгледзіць, дык і ногі выцягнеш.
Караўкін. Надзея хоць ёсць якая-небудзь?
Застрамілава. Ці можна спадзявацца?
Торгала. «Надежды юношей питают, отраду старцам подают». Не забыўся яшчэ.
Застрамілава. Мы хоць і не старцы, але хацелі б быць юнашамі.
Дажывалаў. Ну, гэта ўсё — мура. Вось што, таварыш акадэмік, ці як вас там… Пакуль не скажаце, не выйдзем адгэтуль.
Дабрыян. Нават так?
Дажывалаў. Ага, вось так.
Дабрыян (дае кожнаму карталюшку паперы). Напішыце ваша прозвішча, імя і па бацьку. (Націскае кнопку.)
Уваходзіць Антаніна Васільеўна.
Антаніна Васільеўна, пашукайце, калі ласка (забірае карткіў наведеальнікаў і дае Антаніне Васільеўне), звесткі на гэтых таварышаў.
Антаніна Васільеўна выходзіць.
Значыць, неўміручымі хочаце быць?
Усе (дружна). Хочам.
Дабрыян. I што ж вы будзеце там рабіць… у неўміручасці?
Застрамілава. Жыць.
Торгала. Вечна жыць.
Дажывалаў. I не тужыць.
Дабрыян. Гэта значыць — есці, піць?
Застрамілава. Без гэтага не пражывеш.
Дабрыян. Карыстацца здабыткамі культуры.
Дажывалаў. Вядома. Каб з усімі выгодамі. Газ, ванна, раздзельны санвузел.
Дабрыян. I хто ж гэта ўсё будзе забяспечваць?
Дажывалаў. Мы — пенсіянеры.