Брама неўміручасці
Шрифт:
Дабрыян. Вы? Не. Вы не пралезеце. Куды вам! У вас жа няма Антона Фёдаравіча.
Антаніна Васільеўна. Затое ў мяне ёсць Барыс Пятровіч.
Дабрыян. Э… Благі чалавек гэты Барыс Пятровіч. Скупы. Шкадуе неўміручасці нават сваім добрым знаёмым.
Прыёмная Дабрыяна.
З кабінета вывальваюцца Дажывалаў, Караўкін, Торгала, Застрамілава.
Застрамілава.
Торгала. Тут у лоб не возьмеш.
Дажывалаў. А што гэта за конская мача?
Застрамілава. Жулік адзін…
Торгала (заўважыў Наташу і штурхае Застрамілаву ў бок. Да Наташы). I вы па неўміручасць?
Наташа. Не. Я па справе.
Караўкін. Дык што? Можа, вы тут працуеце?
Наташа. Працую.
Дажывалаў. З гэтым кракадзілам?
Караўкін. З Барысам Пятровічам?
Наташа. Я яму памагаю.
Застрамілава. Значыць, неўміручая.
Наташа. Такая ж, як і вы.
Караўкін. Дык вы, можа, і да гэтага знакамітага пацука маеце доступ?
Наташа. Я яго даглядаю.
Торгала. I прэпараты розныя ўводзіце яму?
Наташа. Гэта ён сам.
Караўкін. Пацук?
Наташа. Барыс Пятровіч.
Дажывалаў. Не давярае.
Торгала. Усё, напэўна, у сейфе, пад замкамі?
Караўкін. А вы б не маглі як-небудзь таго?..
Наташа. Чаго гэта таго?
Караўкін. Ну, калі ён адвернецца, узяць непрыкметна.
Дажывалаў. Сабе б у ягадзіцу торкнулі і нам пакрысе.
Наташа. Чаго вам торкнуць? Сінільнай кіслаты ці цыяністага калію?
Караўкін. Што лепш дзейнічае.
Дажывалаў. Каб адразу.
Наташа. Значыць, цыяністага калію.
Торгала. Яна здзекуецца. Гэта ж атрута.
Дажывалаў. Вы нам атруту!
Застрамілава. Гэта яна са злосці.
Торгала. Крыўдна, вядома. Для другіх стараецца, а самой паміраць прыйдзецца.
Дажывалаў. Вам крыўдна і нам крыўдна, дык трэба разам гэту крыўду спагнаць.
Наташа. Як гэта?
Застрамілава. А так: калі не мне, дык і нікому.
Дажывалаў. Пацука гэтага за хвост ды аб вугал.
Караўкін. Нашто аб вугал? Торкне гэтага самага, што нам прапанавала.
Застрамілава. I ўсё.
Торгала. I
Дажывалаў. Ліпа.
Караўкін. Адно шарлатанства.
Наташа (іранічна). Гэта ідэйка! Як яна прыйшла вам у галаву?
Дажывалаў. А што? Нядрэнная. Калі не мне, дык і нікому.
Кабінет Дабрыяна. Стук у дзверы.
Дабрыян. Уваходзьце!
Уваходзяць Мякішава і Сідаровіч.
Мякішава. Мы ад прафсаюзнай арганізацыі. Маё прозвішча — Мякішава. Ніна Уладзіміраўна. А гэта — наш актывіст, ударнік камуністычнай працы Мікалай Рыгоравіч Сідаровіч.
Дабрыян. Вельмі прыемна. Сядайце, калі ласка.
Мякішава (становіцца ў позу). Дарагі Барыс Пятровіч! Дазвольце горача, ад усяе душы павіншаваць вас, вялікага вучонага, слаўнага сына нашага народа, з адкрыццём закону неўміручасці, якім вы ашчаслівілі чалавецтва. Ад шчырага сэрца жадаем вам добрага здароўя і доўгіх, доўгіх… Прабачце, гэта па прывычцы… Жадаем вам вечнага, шчаслівага, бясхмарнага жыцця і яшчэ большых… Ды якіх яшчэ большых… Адным словам, нізкі, нізкі вам паклон за ваш неўміручы навуковы подзвіг і дазвольце вас пацалаваць. (Цалуе Барыса Пятровіча.)
Сідаровіч паціскае яму руку.
Дабрыян. Вялікае вам дзякуй, Ніна Уладзіміраўна. Вы мяне проста расчулілі. Сядайце, калі ласка.
Усе садзяцца.
Мякішава. Вялікую вы справу зрабілі, Барыс Пятровіч, ды вось бяда — не ўкладваемся мы ў ліміты.
Дабрыян. На жаль, не толькі ў вас такое становішча.
Мякішава. Цудоўныя ж людзі, ударнікі камуністычнай працы, а мы вымушаны ім адмаўляць, дзяліць на вартых і нявартых. А яны ўсе вартыя.
Дабрыян. Дык што ж рабіць?
Мякішава. Вось мы і прыйшлі параіцца з вамі — што рабіць?
Дабрыян. А я таксама не ведаю.
Мякішава. Ці нельга павялічыць ліміт на неўміручых?
Дабрыян. Лімітамі я не распараджаюся, Ніна Уладзіміраўна. Вы гэта самі ведаеце. Я даю толькі рэкамендацыі.
Мякішава. Вось мы і просім рэкамендацыі. Без іх не даюць.
Дабрыян. А вы ведаеце, што такое дэмаграфічны ўзрыў?