Брама неўміручасці
Шрифт:
Дабрыян. Вы правільна думаеце. У прынцыпе яно можна.
Алена Максімаўна. А мне не у прынцыпе трэба, а ў хляве.
Дабрыян. Але ж людзям не толькі малако, а і мяса патрэбна. А калі ўсе каровы будуць неўміручыя…
Алена Максімаўна. Я ж пра ўсіх не гавару. Мяса вунь калгас больш за тысячу гэтых самых цэнтнераў здаў. Колькі гэта на пуды, я ўжо і не ведаю. А мне і ўнукам — малачко на першым плане. (Доўгая паўза.) Дык зробіце?
Дабрыян.
Алена Максімаўна. Чаму?
Дабрыян. Складанае гэта пытанне, Алена Максімаўна. Спачатку з людзьмі трэба разабрацца. Тут яшчэ думаць і думаць трэба.
Алена Максімаўна. З людзьмі яно вядома, а з каровай жа ўсё ясна.
Дабрыян. Гэта вам так здаецца.
Алена Максімаўна. Дык не можаце?
Дабрыян. Не магу, Алена Максімаўна.
Алена Максімаўна (устае). Ну што ж… Прыйдзецца скардзіцца, заяву падаваць.
Дабрыян. На каго?
Алена Максімаўна. На вас, таварыш акадэмік.
Дабрыян. Каму ж вы будзеце скардзіцца?
Алена Максімаўна. Правіцельству. Яно разбярэцца, што ў гаспадарцы больш патрэбна — каровы ці пацукі.
Алена Максімаўна і Антаніна Васільеўна выходзяць. Адчыняюцца дзверы, і ўваходзіць Наташа.
Наташа. Не прагоніце?
Дабрыян. Наташа! Ну што вы! Рад вас бачыць. Сядайце.
Наташа садзіцца.
Як здароўе?
Наташа. Пацук здаровы.
Дабрыян. Я пра ваша здароўе пытаюся. Вы былі так усхваляваны.
Наташа. Было ад чаго. Страціць неўміручасць — гэта не сумачку з грашыма.
Дабрыян. Вы яшчэ нічога не страцілі. Папрацуеце, людзі вас ацэняць…
Наташа. Больш за ўсё балюча, што я страціла вялікага мысліцеля, смелага адкрывальніка, бога навукі і ўбачыла на яго месцы звычайнага абывацеля, які трымаецца за падол старой бабы.
Дабрыян. Вы мяне не разумееце, Наташа.
Наташа. Я б разумела вас, калі б была вам агіднай.
Дабрыян. Я гэтага не скажу. Але мы з вамі розныя.
Наташа. Нават процілеглыя ў пэўным сэнсе.
Дабрыян. У вас яшчэ няма мінулага, адна толькі будучыня. Вы ні з чым не звязаны і нікому не абавязаны. А мяне трымае за фалды маё мінулае і маё сённяшняе. Адвярнуцца ад яго — гэта значыць зрабіць няшчаснымі блізкіх мне людзей.
Наташа. Ды вы не апраўдвайцеся, я не прыйшла вымагаць у вас неўміручасць. Ні
Дабрыян. Вось і добра. Значыць, мы па-ранейшаму — сябры.
Наташа. Чула, што вам і без гэтага нялёгка.
Дабрыян. I не кажыце. Пісьмы, тэлеграмы, званкі… (Бярэ ў рукі жмут пісем.) Во, паглядзіце! Клубок страсцей. Усхваленні, навуковыя меркаванні, пагрозы, праклёны. Адны ўслаўляюць за тое, што абяссмерціў чалавека, другія праклінаюць за тое, што большую частку чалавецтва асудзіў на смерць. Як быццам яны дагэтуль не былі асуджаны.
Наташа. Вас нават пабіць хацелі.
Дабрыян. Гэта што! Дробны эпізод у вялікай эпапеі.
Наташа. Адзін з такіх эпізодаў можа скончыцца для вас дрэнна.
Дабрыян. Дзеля навукі людзі на кастрах гарэлі. А ідэя іх жыла. I перамагала. Праблема неўміручасці! За гэта не шкада і жыццё аддаць.
Наташа. Жыццё за неўміручасць…
Дабрыян. Так, гэта парадокс. Вялікі парадокс!
Наташа. Але гэта праблема выклікала дзесяткі іншых праблем.
Дабрыян. Іншыя праблемы няхай іншыя і вырашаюць. Я даў людзям неўміручасць. Няхай яны самі падумаюць, як ёю распарадзіцца. Зараз тут збяруцца спецыялісты. Паслухаем, што яны скажуць.
Наташа. Віноўнікам усіх бед усё роўна вас будуць лічыць.
Дабрыян. Што зробіш. Такая мая доля.
Наташа. I мне вас шкада.
Дабрыян. Гэта вельмі велікадушна з вашага боку.
Наташа. Я хачу вас выратаваць. Зразу зняць усе праблемы.
Дабрыян. Гэта ў вашых сілах?
Наташа. Думаю, што сілы ў мяне хопіць.
Дабрыян. Саманадзейнасць маладосці. Баюся, каб вы якога глупства не зрабілі.
Наташа. Гэта будзе самае разумнае, што можна зрабіць у такім становішчы. (Выходзіць.)
Дабрыян. Што надумала гэта ўтрапёнае дзяўчо?
Кудрыцкая (прачыняе дзверы). Можна?
Дабрыян. Калі ласка, Клаўдзія Пятроўна. Заходзьце.
Кудрыцкая. Тут за мной цэлы вывадак.
Дабрыян. Вядзіце яго сюды. (Глядзіць на гадзіннік.) Ды і пара ўжо.
Уваходзяць Кудрыцкая, Абадоўскі, Бабровіч, Варакса, Адамейка, Генка.
Дык вось, таварышы… Надышоў час. Просяць нас выказаць свае пэўныя думкі. Вы ведаеце наконт чаго…