Шрифт:
Якуб Колас
Чыя праўда?
Дубы шумелi аголенымi лапамi. Гэтым шумам-гулам спатыкалi яны кожную вясну. Была ў гэтым шуме радасць адноўленага жыцця, але чулася ў iм калi-нiкалi i нейкая глухая, затоеная трывога. Толькi ж гэтая трывога не пакiдала глыбокага следу на твары магутных дубоў. Кожны новы дзень вясны, кожны погляд сонца дадавалi столькi дабраты, столькi хараства, што не хацелася i ў думках трымаць гэту няясную трывогу. Патыханне цёплага
Адзiн дуб стаяў наводшыбе, на беразе рэчкi. Высока паднятая лысая галава яго, бязмерна тоўсты жаралiсты камель казалi за тое, што ён быў найбольш разважлiвым спамiж усiх тутэйшых дубоў. I калi дубы пераставалi думаць аб нягодах свае долi, ён заставаўся сур'ёзным i не паддаваўся парыванню маладой радасцi.
– Слухайце, што я скажу вам, сябры дубы!
– пачаў аднойчы мудры дуб.
– Вось вы прыцiхлi, заспакоiлiся, i шчаслiвыя мары зрабiлi вас як бы малымi дзецьмi... Што ж, я хацеў бы, каб ваша радасць не мела канца i ваша доля была яшчэ шчаслiвейшая; толькi ж мушу сказаць вам, што не месца радасцi там, дзе ўзнялiся касцяныя рукi неадхiльнай смерцi.
Апошнiя словы старога прагучалi жудою. I як не адпавядалi яны таму, што было навокал! А навокал было так згодна, хораша i радасна, усё роўна, як зямля святкавала вялiкае свята. Стары лес, што стаяў за рэчкаю, пазiраў важна i лагодна, бы гаспадар на багацце сваiх нiў. Вада ўжо збегла з лугоў, на iх зарастаў зялёны кажушок маладой травiцы, пахла ўраджайнаю вiльгаццю. На гэты бок рэчкi iшлi прыгожыя схiлы жоўтых узгоркаў, на якiх цямнелi маладыя купчастыя хвойкi, вясёлыя i прыветныя. Над iмi снаваў лясны жаваранак, i песня яго разлiвалася срэбрам у сiнiх бяздонных хвалях стэпаў. У небе там i сям вынiкалi пазалочаныя клубочкi прыгожанькiх хмурынак i згодна звiсалi яны, светлыя веснавыя мары, над шырокiмi палямi, над лугам, што разлягаўся па абодвух берагах рэчкi i бег далёка-далёка ў закрытую сiняватай смугою даль... Было хораша, добра, так хораша i добра, што дубам прыкра было слухаць злавесную гаворку старога свайго сябра.
– Што ты праракуеш, бацька!
– сказаў высокi дуб з разложным верхам. Лiхiя часы прайшлi: мiнула зiма з маразамi, на поўнач пайшлi халады, збегла паводка, зноў сонца, радасць, жыццё. Прыслухайся ты, што робiцца вакол, на сябе самога азiрнiся: вунь бусел папраўляе гняздо на тваiх старэчых плячах, гняздо, якое ты трымаеш з давень-даўна; а колькi тут птаства рознага! I ўсе радуюцца, жывуць i аб смерцi не дбаюць. А мы
– Непраўдзiвая, непраўдзiвая!
– загулi разам дубы.
– Ты стары, сiлы ў цябе няма, i табе зайздросна пазiраць на тых, каму весела, хто жыць хоча.
– На iм ужо i жалуды не растуць, - сказаў, смеючыся, блiжэйшы сусед мудрага дуба.
– Лепш зусiм не мець жалудоў, чым мець iх дзеля свiной уцехi, - адказаў стары, - а я ўсё ж такi хачу перасцерагчы вас. Ужо колькi гадоў кажу вам аб гэтым, але вы не слухаеце. Ну, што ж? Тым горай будзе для вас, тым цяжэй будзе зiрнуць у твар няшчасцю.
– Ну i натура ў цябе, бацька дуб! От як улёг у адно i тое, - дык мелеш i мелеш, i губа табе нiколi не зачыняецца. З кiм не бывае бяды? От мы стаiмо тут, а заўтра можа загрымець гром, лясне пярун - i няма нас! Цi мала якiя могуць быць выпадкi? Што варажыць аб тым? Што паможа, калi мы ўсе пачнем гiбець тут, як ты? Я не бачу бяды, мне весела, бо i ўсiм тут весела; я хачу спяваць i, каб мог, дык выскачыў бы з грунту i пайшоў бы ўпрысядкi.
I дуб, якi гаварыў гэта, пачаў уздымаць то адзiн, то другi сук, нiбы i папраўдзе рыхтаваўся пайсцi ўпрысядкi.
– Маладзец! Маладзец!
– падбадзёрвалi яго другiя дубы.
– От зрэзаў старога, дык зрэзаў! Што ён цяпер скажа?
– А я скажу, што вы сляпыя i ў слепаце сваёй шчаслiвыя. Я кажу не пра такiя неспадзевы. Гэта праўда, што шмат чаго мы не прадчуваем i недабачваем. Праўда i тое, што кожная хвiлiна можа прынесцi нам згубу. Вас можа ссеч сякера людская, можа якi-небудзь жэўжык-пастушок выпалiць нутро... Што ж, усё гэта бывае. Але зiрнiце трохi далей, гляньце на тую стужку блiскучай вады, што так зграбна апяразвае лес. Я блiжэй стаю да яе i больш бачу за вас. Усё дно яе выслалi дубовыя трупы. Некалi i яны былi здаровымi, крэпкiмi, радаснымi. А дзе яны? Дзе нашы сябры, разложыстыя, тоўстыя дубы? Дзе той дуб-велiч, што заглядаўся на прыгожую рэчку i смяяўся са злосцi бур i вятроў? Зiрнiце вакол дзе яны? I цi не тая самая доля чакае ўсiх нас?
Гэта была праўда. I змоўклi вясёлыя дубы, i вялiкi смутак агарнуў iх. Змоўклi радасныя iх спевы, шэпты, жаласна зашумелi верхавiны.
– Ну, нашто ты адабраў ад iх радасць, дуб-бацька, - спытаў старога яго прыяцель, - раскрыўшы iм вочы?
– Лепш быць няшчасным, але вiдушчым, чымся шчаслiвым, ды сляпым, - адказаў дуб.