Шрифт:
Якуб Колас
Хвароба
Жыў-быў... Жылi-былi. Так звычайна пачынаюцца казкi. Пачатак хоць i стары, але добры, i не варта ламаць галавы, каб выдумаць новы. Гэтак пачну i я няхай дзяды не гневаюцца на мяне. Ну дык вось.
Жылi-былi на свеце два браты. Праўда, - нашто лгаць?
– жывуць яны i цяпер, хоць i не бачацца адзiн з другiм i жыццё iх рознае. Калi браты былi
– Ну, што?
– сказаў Усход.
– Давай, брат, адпачнем.
– Давай адпачнем, - згадзiўся Захад.
Адзiн брат называўся Ўсход, а другi - Захад. Iмёны ў iх дзiўныя, так даўней людзi не называлiся. Цяпер жа называцца можна як хочаш, а калi хто не верыць, няхай сам паглядзiць у насценны каляндар, выдадзены Беларускiм Дзяржаўным Выдавецтвам на тысяча дзевяцьсот дваццаць сёмы год.
Узялi браты косы на плечы i пайшлi ў цянёк, бо дзень быў гарачы. Развязалi торбу, з'елi па куску сала з хлебам i прылеглi, каб "сала завязалася", прытрымлiваючыся старой пагудкi: "Хто па ядзе не аддыша, таго Бог за свiнню запiша". За гэтым жа кустам села Хвароба, мiзэрная, згаладалая, бакi ўпалыя, рэбры тырчаць ды вочы блiшчаць. Узрадавалася Хвароба, пабачыўшы, што браты моцна спяць, i давай яна выкрадацца, да братоў падбiрацца. Гараць прагавiта яе вочы - паласавацца чалавечынкаю хоча. Ступае з былiнкi на галiнку, з галiнкi на лiсток i на бедных братоў - скок! Залезла ў iх цела, iх кроўю аб'ядаецца, а браты спяць, не чуюць нiчога. Паспалi з гадзiнку, прачынаюцца.
– Ох, штось, брат, ломiць мяне!
– кажа Ўсход.
– I мне няможацца: нiбы нешта па скуры пашорхвае, - азваўся Захад.
Павохкалi i паахкалi браты, але хварэць няма калi. А Хвароба толькi пасмiхаецца, адпускае на кароткi час ды зноў кiпцюрыкамi падрапвае.
– Працуйце, - кажа, - на мяне. Бо толькi за вашым гарбом i можна пажыць.
Працуюць браты i Хваробу носяць сваю. Таўсцее Хвароба, а браты сохнуць.
– Няма, брат, здароўя!
– Няма, браце, нi здароўя, нi дабра, - абзываецца Захад.
– Трэба ратунку шукаць.
– Трэба, браце, шукаць.
Цяжкае жыццё пачалося для братоў: трэба было насiць у сабе Хваробу i кармiць яе. Пачалi браты па знахарах, па шаптухах хадзiць. Хадзiлi, хадзiлi, ды нiчога не выхадзiлi. Сядзiць у iх Хвароба, сокi з iх цягне, жылы iм скручвае.
– Не, брат, - кажа Ўсход, - не памагаюць знахары.
– Не памагаюць, браце, - абзываецца Захад.
– Папрабуем хiба да святых таўкануцца.
– Папрабуем, браце.
Пайшлi яны па цэрквах ды па касцёлах хадзiць, падлогу лбамi бiць, папоў ды ксяндзоў на дапамогу клiкаць. Папы ж i ксяндзы з тою Хваробаю аднае пароды.
Адно казалi яны:
– Малiцеся Богу i цярплiва нясiце свой крыж: на тым свеце вам усё будзе вернута i заплачана ўстокраць.
I распiсвалi яны "той свет" папоўска-ксяндзоўскiмi фарбамi. Браты слухалi ды патылiцы чухалi. Рай - то рай, але ж i крыж цягаць не вялiкае шчасце.
Не супакоiлiся браты, бо цяжка стала Хваробу насiць. I разышлiся яны на некаторы час, дактароў i лекаў шукаючы.
Прайшло некалькi гадоў. У той час, калi Захад ужо страцiў надзею вылечыцца ад хваробы, да яго прыйшоў лiст ад Усходу. "Брат Захад!
– пiсаў Усход.
– Я зусiм здаровы i хваробу сваю выгнаў. Знайшлiся на свеце добрыя, сапраўдныя дактары. Яны мне, як па пiсанаму расказалi, што ў нас за хвароба. А каб вылечыцца ад яе, трэба асмелiцца на аперацыю. Аперацыя трохi балючая, але выганяе хваробу. I самы верны струмант пры аперацыi - доўбня i агонь. Стукнуць хваробу па галаве i прыпалiць тое месца, дзе яна сядзела, - нiколi не вернецца. Другой рады няма, а сама хвароба нiколi не выйдзе. Вельмi шкода, што не магу ўсё гэта расказаць табе з вока на вока, бо памiж намi завязаная новая хвароба - Гранiца. Але калi ты адважышся на такую аперацыю, якую зрабiў я, дык гэтая хвароба прападзе сама сабою. Жадаю табе поспехаў. Твой брат Усход".