Хрыстос прызямліўся ў Гародні
Шрифт:
— Н-ну, — недаверліва сказаў Крыштофіч. — Чаму ж не сказаўся?
— А што б ён растлумачыў цёмнаму таму люду? Слова «справядлівасць»? Слова «роўнасць»? Слова «гуманізм»? Слова «праўда»? Слова «пазнанне»?… Але заўваж, ён нідзе сам не называў сябе сынам Божым, не хацеў хлусіць, хаця і не забараняў вучням «здагадвацца» аб гэтым, бо так яны лепей разумелі і так было ім лягчэй. І потым, чаму ён на крыжы крычаў: «Божа мой, чаму ты мяне пакінуў?» Ён жа сам непадзельная частка Бога. А калі дагмат аб траічнасці няверны, калі ён — частка Бога, як сын — частка бацькі, то чаму ён не
Брат Альбін пацягнуў носам:
— Слухай, Кашпар, сын мой, табе не здаецца, што тут пачынае смярдзець?
— Чым?
— Блізкім вогнішчам, сын мой.
— Сюды яны не дастануць. Тут іхняй улады — макавае зерне.
— А праз некаторы час будзе ўся ўлада. Мы занадта слабыя, каб даць па іхніх лапах. Доказ гэтаму — той шабаш за акном… Страшная рэч!
— Што ты думаеш аб ім? — спытаў Кляонік.
— Прахвост і самазванец, — абыякава сказаў Альбін.
— І я гэта ведаў. Ды толькі думаў, што мы ягоным імем тут пачысцім трохі. А выяўляецца, яны і імя прыбралі сабе, ды нас жа і ў дурні. Цяпер вылюдства гэтае, ізуверства адсюль і за сотню год не вымецеш. Чуеце?
Яны ўсталі і падышлі да акна. Унізе, на плошчы, дробна варушыліся галовы, раз-пораз выбухаў крык, раўлі званы. Проста перад сябрамі быў замкавы мур, і гэта да яго цягнуў рукі натоўп.
— Божа! Блаславёны будзь! Бацька ты наш!
Бекеш паціснуў плячыма:
— Вы іхнія морды бачылі? Гэта ж нешта неймавернае. У завулку ўначы спалохаешся. І вось нібы слепакі… Нічога не бачаць… А ясна, што прарокі з такімі не бываюць, тыя, што дасылаюцца часам на гэтую няшчасную цвердзь… Каб хаця зернейка нейкай думкі пакінуць.
— Ну, я з імі крычаць не буду, — сказаў брат Альбін. — Гэтая вера ў звышнатуральнае — гэта дурасць і невуцтва несамавітае. А гэты чалавек — ясна, што шалбер, махляр, круцель і ашуканец. І прыдумала яго тое прагнае быдла… А я ў іхнія пастулаты і догмы не веру… Не хаці ты ракаў, не мачы ты… портак.
Людзі пад імі плылі і плылі да недалёкай царквы. І паўсюль на іхняй дарозе стаялі манахі, са звонам патрэсваючы блюдамі.
Кляонік раптам заўважыў, што Бекешавы вочы нібы блішчаць.
— Беднае ты… Няшчаснае ты быдла, народ мой, — сказаў Кашпар. — За якія такія грахі?!
У вежным пакоі варты (дзверы з яго выходзілі на забрала замкавых муроў) ішла між тым вялізная, сапраўды «апостальская» п'янка. Большасць былых валацуг было ўжо «еле можаху». Адносна цверазейшыя былі тры чалавекі: Раввуні, Братчык і яшчэ Грынь Балвановіч, які так і прыляпіўся да новай кампаніі. Вісеў на плячы ў Хрыста:
— А братачка мой! А падумаць толькі, якога слаўнага чалавека ледзь не спалілі! А Божа ты мой найсалодшы!… Ну, дай жа ты бусю старому грэшнаму пастыру.
Братчык крывіў рот.
— Не глядзі ты на гэтае свінства, — расчулена сказаў Кашпару Кляонік. — Зірні, дзевак колькі… Гожыя…
— Тая? І сапраўды.
Непадалёку ад іх, ледзь не каля самых муроў, стаяла дзяўчына год семнаццаці. Блакітны са срэбрам «караблік» маладзіковымі рожкамі тырчаў над галавою, а з-пад яго падала да самых каленяў таўсценная залацістая каса.
Пухлы раток прыадкрыты,
* Жаночая верхняя вопратка.
Яшчэ не зусім увайшла ў цвет, але ясна, што абяцае.
— Ах, д'ябал, — сказаў Бекеш. — Хто такая?
— Мечніка Палянкі дачка. Нічога, заможныя, статэчныя гараджане.
— Ды што мне ў гэтым. Імя як?
— Анея. Сяброўка Фаўстыны маёй.
— Ах, якая, — Бекеш нібыта забыў пра ўсё. — Ах, Божа мой, прыгажосць невыказная.
— А як бы я маладзейшы быў, то і я… — сказаў Крыштофіч.
— Дык давай, дзядзька.
— Не, брат, не тыя ўжо ў каня зубы. Тут, брат, жаніся. А яна мяне макам напоіць ды з-пад бока — на пасядушкі да хлопцаў. Я, пры маіх гадах, усё больш унь да такіх…
— А што, — сказаў Кляонік. — А і нішто.
Да брамы ў гэты момант прадзіраліся праз натоўп два чалавекі. Жанчына на муле, укрытым сеццю з залатых ніцяў, і за ёю, на вараным жарабцы, кардынал Лотр.
— Смертаносная прыгажосць, — сказаў Кляонік. — Я з яе Магдаліну рэзаў бы.
— Марына Крывіц, — кінуў Бекеш. — Людзі кажуць: самадайка. А мне здаецца, не можа быць хлуслівай гэткая прыгажосць. Можа, і дрэнь баба, але жыццё ж якое?! І ўсё адно не веру, што дрэнь.
— Ты, бацька Альбін, не занадта зіркай, — сказаў разьбяр. — Лотр за грэх з ёю на браме павесіць. І потым — гэта ж смяротны грэх, ты ж манах, хаця і кепскі.
— Няма, браток, у прыгажосці смяротнага грэху. Дый увогуле, што такое плоцкі грэх?
Ён махнуў рукою:
— Няма ў жаночых абдымках нічога грахоўнага. Глядзець не грэх — і ў чалавека ёсць вочы… Цалаваць не грэх…
Маладыя зарагаталі.
— Чаго рагочаце? Праўда. Каб Бог прадугледжваў манахаў — ён бы прадугледзеў дзеля гэтай мэты і людзей з пэўнай вадай. А раз гэтага няма, то, значыцца, лухта гэта ўсё.
Братчыку абрыдлі п'яныя пацалункі Грыня, ён адвязаўся ад яго, кінуў кампанію і пачаў спускацца з гульбішча, мяркуючы схавацца недзе ў царкоўным бабінцы і падумаць. Ён чуў крык натоўпу за мурамі, захоплены галас, бачыў праз байніцы, як плыве ў храм людская рака, чуў звон грошай на блюдах.
Але нават у бабінцы, калі ён спусціўся туды, яго не чакаў спакой. У бабінцы кіпела дзікая бойка. Ён спыніўся, уражаны.
Ля муроў стаялі скрыні з грашыма. Па вузкіх жолабах плылі і плылі струменьчыкі золата, срэбра, мужыцкай медзі, падалі ў місы і карцы (відаць, грошы ссыпалі з блюдаў там, за мурам, проста як хлеб у засекі).
Ніхто зараз не зважаў на тыя грошы. Між скрынямі, топчучы манеты, звіваліся захеканыя людзі ў белых францысканскіх, бурых дамініканскіх і іншых расах. Гваздзілі адзін аднаго вяроўкамі, што звычайна апаясвалі чрэслы, білі ў сківіцы, па галаве, пад дых.