Пагарэльцы
Шрифт:
Стэла. Антон Сцяпанавіч! Дарэмна вы яго… Ён нічога такога… Тут нічога не было…
Бусько. Не было, бо не паспеў. Можа быць. Я яго ведаю. (Гарыку.) Пракурору кватэру адрамантавалі?
Гарык. Заўтра канчаем.
Бусько. Канчай.
Гарык. Канчаем.
Бусько. Ты што крычыш? Ты ў мяне будзеш цішэй вады, ніжэй травы. Запомні! Ясна? Ідзі!
Гарык
Так, Стэла… I яго спакушаеш?
Стэла (какетліва). Што вы, Антон Сцяпанавіч. Чзснае слова, тут нічога не было. Вы мне ўжо не верыце?
Бусько (уздыхнуўшы). Ладна, паверу. Яшчэ адзін раз.
Стэла. Антон Сцяпанавіч! Званіў Хведар Паўлавіч. Сказаў, што ізноў прыйдзе. Учора прыходзіў, вельмі лаяўся. Сярдзіты…
Бусько. Нават лаяўся?
Стэла. Кажа: «Я ім не абы-хто!» I сёння прыйдзе.
Бусько. Ну і што? Хай прыходзіць. Ён цяпер хто? Ніхто. Пенсіянер. Яму цяпер няма чаго рабіць, вось хай і ходзіць. Быў час, хадзілі да яго, а цяпер хай і ён паходзіць. Не ўсё кату масленіца. Папакруціў ён з мяне вяроўкі. А цяпер…
Стэла. Сказаў, што ў гарком будзе скардзіцца.
Бусько. На каго? На мяне? Хто? Ён? Шо, яго там не знаюць? А вымову ён дзе адхапіў? Не там? За сваю дачу. А цяпер хоча і за абмен кватэры? Ён пагарэў, а я не хачу. Мэні вымова не трэба, мэні пенсія трэба. Персанальная. Сам палучыў? Дай і мне! (Падумаўшы.) I нікуды ён скардзіцца не пойдзе. Мы яму ласкава, ветліва, душэўна… нічога не зробім… Як і ён умеў. Па яго метаду. Культурненька. I ты з ім культурненька… далікатненька… (Хацеў пагладзіць Стэлу, але спахапіўся.) Пошта ёсць?
Стэла. Ёсць.
Бусько. Прынясі. (Выходзіць у свой кабінет.)
Стэла. Стары лавелас. Пошта яму трэба…
Гарык (паяўляецца ў дзвярах). Катапульціраван!
Стэла. I што цяпер?
Гарык. Пайду да дружкоў. Хай памагаюць. З маёй адукацыяй цяпер адно — шукаць шчасця ў ведамстве Міністэрства культуры ці… каля кінастудыі.
Стэла. А там, думаеш, няма адзінаццатых?
Гарык. Ёсць. Мяне чакае ўнутрывідавая барацьба за існаванне. Буду мацней за другіх вішчаць. Учора на вакзале я пазнаёміўся з адным паэтам. У рэстаране. Пасядзелі. Паэт — во!
Стэла. Хто? Хто ён? Ты мяне пазнаёміш з ім? Не, не, не думай! Я за цябе буду прасіць. (Какетліва.) А я ўмею так прасіць, што мне не адмовяць.
Гарык. Прыходзь-ка ты сёння ў рэстаран «Спутнік». Творчую сустрэчу сёння правядзём там. Толькі для гэтага трэба мець…
Стэла.
Гарык. Не, квіткі на каньяк. Давядзецца клянчыць у цёткі. Крэдыт. У растэрміноўку.
Стэла. Чакай! Можа, яшчэ не ўсё страчана…
Звініць званок. Гэта Бусько званком выклікае да сябе Стэлу.
Гарык. Цябе выклікае.
Стэла. Чую. Дык вось, я зараз пайду туды. А ты пакаравуль тут. I як толькі пачуеш такі званок, адразу заходзь да яго ў кабінет.
Гарык. Даўно яго не бачыў? Чорта лысага.
Зноў звініць званок.
Стэла. Гарык! Для цябе стараюся! Як толькі пачуеш такі сігнал, заходзь! (Заходзіць у кабінет да Бусько.)
Гарык. Жмот няшчасны! Хамло! Фараон егіпецкі! Культаўскі асколак! Ён мне вочы коле, што ўзяў сюды. Ты індык! А я… Пачакай! Я яшчэ пра цябе такую сатырычную паэму адгрохаю, што… у «Кракадзіл».
Уваходзіць Сілан Данілавіч з вялізным партфелем.
Сілан. Здароў, Гарык!
Гарык. Салют, Сілан Данілавіч. Салют! Яшчэ раз салют!!!
Сілан (спалохаўся). Ты што? Ты што?
Гарык. А што?
Сілан (паспакайнеў). Укусіў цябе хто, ці што?
Гарык. Пагрыз, пажаваў ды выплюнуў.
Сілан. Хто? Ён? (Паказвае на кабінет Бусько.)
Гарык. Ён.
Сілан. Ён можа.
Гарык. Сцеражыцеся і вы, Сілан Данілавіч. А навошта вы такі вялізны партфель з сабою цягаеце? I дома працуеце?
Сілан. Сёння з Пархвенаўнай усю ноч сядзелі. Шукалі юрыдычнае основаніе.
Гарык. Дзе?
Сілан. Вот тут. (Паказвае на партфель.) Тут усе законы і палажэнні. Інструкцыі таксама. А основаніе не знайшлі.
Гарык. Якое основаніе?
Сілан. Для Хведара Паўлавіча… Таму што ў мяне могуць спытаць: «А на каком основаніі?»
Гарык. Правільна, Сілан Данілавіч. Ён (паказаў на кабінет Бусько) толькі і чакае таго моманту, каб вы падпісалі што-небудзь без основанія. А тады…
Сілан. Ну-у, я помню правілы каравульнай службы. «Часовой должен бдительно охранять и стойко оборонять свой пост…» Вось як!
На стале Стэлы рэзкія званкі, нібы сігнал «SOS».