Паром празь Ля-Манш

Уладзімір Арлоў

што ўмеюць піць да дна.

Памяць

любіць імя,

у якім тояцца сотні імёнаў.

Ян Баршчэўскі

Мы сустрэнемся

на пецярбурскім гасьцінцы,

недзе каля Клясьціцкай царквы,

а найверагодней — карчмы,

пад Янаў дзень,

бо ты ужо мусіш прайсьці

большую частку шляху

з Санкт-Пецярбургу ў Полацак

(гэты шлях, між іншым,

карацейшы, чым наадварот).

Ты будзеш ісьці,

адпачываючы ад прыватных урокаў

лаціны і грэцкай,

згадваючы ўхвальныя словы

самога Міцкевіча

(зрэшты, безь вялікага піетэту),

які два-тры разы пагартаў

твае вершы.

Ёселевы прусакі

ня здолеюць атруціць

смаку журавінавай палёнкі

(хоць у полацкіх айцоў-езуітаў

яна, безумоўна, мацнейшая).

Кабета Інсэкта зь Белай Сарокай

пакінуць нас у спакоі,

праўда,

мільгануцца перад агменем

велізарныя цені

Стаўраў і Гаўраў.

Урэшце

ў доме павятовага маршалка

сьцьвярджаюць, што і ты

частку дарогі з сталіцы

адольваеш наўпрост

у абліччы розных нязвыклых істотаў.

(Чаго ні наплятуць жаночыя языкі,

тонка ўсьміхаесься ты,

унікаючы адказу.)

Кашэчы кароль Варгін

і мышыны Паднор

угамуюць сваіх шматлікіх падданых,

дамовіўшыся пра нешта з Будзімірам,

каралём усіх пеўняў.

Полацкія чарнакніжнікі

нарэшце спахопяцца,

паветра ў карчме загусьцее

да кансыстэнцыі палёнкі,

час упакорыцца чарам, і

ня будзе аніякай гарантыі,

што мы ня выйдзем з карчмы,

цьвёрда трымаючыся на нагах,

у пухкую завею

з далёкай сьвечкаю

на падвоканьні шляхціча Завальні.

Майстэрня

Баюся гасіць сьвятло —

абступяць мяне скульптуры:

нясьцерпна холадна ім

і самотна

ў цемры

без чалавечых рук і вачэй.

Так было і раней,

але тады

ў туманным цемрыве

ратавалі мяне

твае рукі і

твае вусны —

цяпер

раскрывае абдымкі

толькі сылюмінавая Маргарыта.

Ноч навылёт

буду бавіцца

у гэтым безгалосым натоўпе,

пакуль не адчую, што,

вярнуўшыся раніцой,

сябар убачыць

сярод сваіх скульптураў

яшчэ адну —

паміж Вітаўтам

і безыменным жабраком.

Парцалянавы дамок

Аднойчы на дзень нараджэньня

ты падаравала мне

сьпічасты парцалянавы дамок,

падобны да віленскіх мураванак

з вуліцы Арклю,

дзе не разгубіліся б

ні Януш Радзівіл, ні Сымон Будны.

У дамка здымаецца дах,

і там можна запаліць сьвечку.

Тады ў неба маёй кватэры

падымаецца з коміну

бэзавая аблачынка,

вокны ператвараюцца

ў кавалачкі бурштыну,

а блакітна-белыя сьцены

робяцца цёплыя,

як кафля бабулінай грубкі,

і аб іх хораша грэць

азяблыя на марозе рукі.

Калі ўмела прымружыць вочы,

у вакне можна шмат чаго ўбачыць:

партрэт фанабэрлівага продка на сьцяне,

бутэльку сьветлага віна,

срэбную цукерніцу

з «марскімі каменьчыкамі»,

нас з табою за сталом,

драўляную лесьвіцу на мансарду.

Потым прачынаюцца гукі:

чыркаюць запалкі,

скардзяцца рыплівыя прыступкі,

па якіх мы падымаемся ў спальню,

просіць не сьпяшацца

твой голас.

Мне падабаецца гульня ў чараўніка,