Паром празь Ля-Манш
Шрифт:
тваё матыльковае лётаньне.
Гэтую гісторыю я пачуў,
чакаючы астатні цягнік
на канцавой станцыі мэтро,
ад старога габрэя з сумнымі вачыма,
які застаўся стаяць
на пустым пэроне.
Азярына
Кідаю каменьчыкі
ў азярыну.
адны.
Заміраюць на паўдарозе
зеленаватымі рыбінкамі
другія.
Адплываюць лёгкімі чоўнікамі
трэція.
Тыя, што леглі на дно,
ператворацца па часе
ў зеленаватых рыбак.
Тыя, што былі рыбамі,
лягуць, акамянеўшы,
на дно.
Узьляцяць белымі птушкамі
лёгкія чоўнікі.
Кідаю каменьчыкі
ў азярыну.
У кожнага — сваё імя.
Бэзавы адвячорак на краі стагодзьдзя
Бэзавае сутоньне з кавай
пасьля цэлага тыдня несустрэчаў
на канапе паважнага веку,
якой зноў трэба прывыкаць да нас,
настройвае на мэтафізычны лад.
На той тэрыторыі
цела —
нешта большае, чым цела,
якое складаецца з клетак
і ўсяго астатняга,
паведамляю я.
(Дыялёг прысьвячаецца снам.)
На той тэрыторыі
яно непадлеглае сьмерці,
а значыць,
у ім увасоблена вечнасьць.
Ты ўсьміхаесься
з адценьнем самазадаволенасьці.
Ты не сумняесься, што прысьніцца мне
магла выключна ты,
і я адчуваю
мурашыны ўкус сумленьня:
сёньня ў сьне
я любіў не цябе, а тваю сяброўку,
якая ніколі ня стане маёй
на гэтай высьпе.
Ты ўступаеш у размову
ў іншай танальнасьці,
называючы сон
прадмесьцем сьмерці,
анклявам краіны,
надзейна абароненай ад нас
дзённым ratio,
калегіюмам, дзе мы вучымся
нечытэльнымі чарнавікамі
загадкавага тэксту,
да якога мы рухаемся
павілястымі сьцежкамі кашмараў
і бяссонных начэй.
З табою не бывае сноў-чарнавікоў
(гэта — я, і гэта — праўда),
сноў-эскізаў,
сноў-навэляў,
дзе ў фінале засталося
колькі нявыкрасьленых фразаў,
Праўда і тое, што
такія сны здараюцца ў мяне
ня толькі з табою,
бо
падараваць адчуваньне вечнасьці
можа кожная жанчына.
(Пра гэта лепей памаўчаць,
хоць маецца на ўвазе,
безумоўна, тэрыторыя сноў.)
Так я гутару з табою,
адважна здымаючы двукосьсі
з цытатаў лацінаамэрыканскіх
раманістаў,
якіх мы звычайна чытаем па чарзе,
пакідаючы на палях
лёгкія рыскі
алоўкам ці фарбаваным пазногцікам,
гутару,
зусім выпадкова
сустракаючыся пад коўдраю
з тваімі ўсходнім і заходнім
паўшар’ямі,
пакуль стройная лёгіка думак
ня зьведае разбойнага ўварваньня
твайго алягічнага цела,
якое,
адзінае,
здольнае падараваць мне вечнасьць
тут,
на гэтай высьпе,
у прыбоі бэзавага сутоньня,
за пяць гадоў да новага тысячагодзьдзя,
на вуліцы забытага правадыра,
якая з гэтага адвячорка
будзе называцца
тваім імем.
Upupa epops
Кожны раз,
як еду ў Полацак на цягніку,
у прынарачанскіх лясах
паміж Вялейкай і Будславам
на тэлеграфным дроце чакае мяне
стракатая птушка з вохрыстым чубком
і сьмешным лацінскім імем
Upupa epops —
а ў перакладзе — проста ўдод.