Паром празь Ля-Манш
Шрифт:
які ўтульна паколвае аблокі
цацачнымі сьпічакамі;
лагодны сабака Рэкс,
які мэлянхалічна дажоўвае
зайчыка Колю,
што жыў у мяне ў тыя часы,
калі я сам быў яшчэ неўміручы;
знаёмы рыжы пітэкантрап
з-пад вокладкі мамінага падручніка гісторыі,
які ў дзяцінстве прымарожваў
позіркам да падлогі,
а цяпер асвоіў шахматы
(я толькі баюся,
каб ты падчас партыі не зайшла ў пакой, бо
майму партнэру бракуе шляхетнасьці);
ружовая вужака
з смарагдавай каронаю на галаве
ў басэйне, куды дае нырца
ў гарнітуры і пад гальштукам
нецьвярозы тутэйшы паэт Анатоль,
падобны з твару да Гіёма Апалінэра;
падобны да самога сябе
цьвярозы празаік Адам,
зь якім мы ў 1863 годзе
бязьлітасна судзім
у налібоцкай лесьнічоўцы
зарослага рудым шчаціньнем
маскоўскага выведніка,
а ён,
апэлюючы да міжнароднае практыкі,
патрабуе выкананьня апошняе просьбы —
зьесьці бляшанку кілек у тамаце,
якую я хачу зьесьці сам, і ў выніку
лесьнічоўку атачае рымская цэнтурыя,
што ваюе з інсургентамі на баку Аляксандра II;
ты на сонечным плыткаводзьдзі
з схіленым над табою маім тварам,
адбітым у пералівістай плыні, —
ласкавыя ўгаворы не палохацца зялёных шчупакоў,
што ленавата казычуць
твае цалаваныя ступачкі,
пакуль мы любім адно аднаго ў цёплай вадзе,
узгадваючы формулу Гэракліта,
якую я ўдасканальваю тваім імем;
драўляныя статуі сьвятых апосталаў Пятра і Паўла,
якія гавораць на дзесяці мовах
(у тым ліку і па-кітайску)
у багатай віле з кандыцыянэрамі
і тэрасаю над самым морам,
зь якой можна назіраць, як,
чапляючыся за выступы скалаў
і
раз-пораз абрываючыся ў ваду,
узахапы караскаюцца ўгору
дзясяткі два айчынных
ты ў чырвоным арктычным пухавіку,
пад якім па чарзе адтайваюць
паміж тваіх дваццацігадовых грудак
пакрытыя шэраньню лебедзі,
знойдзеныя намі сярод ільдзін і сумётаў
горнай цясьніны
(ты сьцьвярджаеш, што гэта балівійскія Анды);
канцлер Вялікага Княства Літоўскага
Леў Сапега,
што заклапочана зашпільвае сіні жупан,
выходзячы з XVI стагодзьдзя
праз маю прыбіральню;
ты за рэстаранным столікам
з кучаравым нубійцам,
ахутаная мэнтолавай смугою цыгарэтаў «Salem»;
Вэнэра Ільская
з маёй падлеткавай галюцынацыі
ў пустой кватэры а палове пятай раніцы
з пагрозьлівым надпісам «Cave amantem»*
на масянжовым цокалі;
жаўтатвары Акутагава,
падобны да віетнамскага студэнта
з інтэрнату нашае маладосьці,
з рукапісам «Жыцьця ідыёта» пад пахаю і —
чапурысты, як травеньскі грак,
Карл Густаў Юнг
з трактатам «Wandlungen und Symbole
der Libido»**
з кухлямі ў меру разбаўленага піва
каля жоўтае бочкі
на вуліцы Стралецкай у Полацку,
дзе мы пасьпелі зь імі шчасьліва разьмінуцца;
мы з табою на пляцы Гішпаніі ў Рыме —
ты ў серабрыстай сукенцы-трыко з «маланкаю»
ад утульнай ямінкі на шыі
да схаванага пад срэбрам
пушыстага трохкутнічка;
ты ў мяне на каленях
на каменнай лавачцы пад ніцай вярбою
каля выпаленага сонцам
антычнага калюмбарыю;
мінакі,
народжаныя да і пасьля Хрыстовага нараджэньня;
жанчына з тэракотавай амфарай на плячы,
якую мы аклікнулі, каб
выпіць па шклянцы лямбрускі
перад тым, як твая «маланка»
апячэ мне пальцы абяцаньнем новых тайніц,
нязьведаных за тысячы нашых блізкасьцяў