Прыгоды Віруса Шкодзі
Шрифт:
Зручна ўсеўся ў зоркалёце і выправіўся ў міжпланетную шлях-дарогу. Даляцеў да аднаго камп’ютэра, каб знайсці там што-небудзь цікавае. Але толькі да праграмы падключыўся, толькі пачаў назіраць, што робіць у Інтэрнэце нейкая дзяўчына, як антывірусны ахоўнік камп’ютэра так наляцеў на яго, пачаў так шкуматаць, што ледзьве жывым выбраўся Вірус.
Тое ж чакала яго і ў другім камп’ютэры. І ў трэцім. Нібыта згаварыліся ўсе – ганяюць Антывірусы беднага
“Лепшага месца, як у Надзейкі і не знойдзеш”, - вырашыў Шкодзя.
Ён ціхенька заскочыў у Надзейчын камп’ютэр і прыснуў там, пакуль дзяўчына не ўключыла яго.
Доўга спаў ці коратка, ды раптам адчуў, што бадзёрасць вярнулася да Віруса, сілы аднавіліся, зноў брацца за свае шкодніцкія справы захацелася. Ведама, натура ў яго такая: не па душы камп’ютэрны лад, цішыня ды спакой.
Тут акурат Надзейка ўключыла камп’ютэр, Павадзіла Мышка, пакруціла і адкрыла электронную пошту. А там пісьмо ёй. Відаць, чаканае і цікавае, бо калі пачала чытаць, вочы радасцю засвяціліся, твар падабрэў, а на шчокі румянец выскачыў.
Не вытрымаў Шкодзя. Ціхенька, каб не спалохаць Надзейку, падключыўся да яе пошты. Цікаўнасць узяла верх над шкадлівасцю. Зазірнуў ён у тое, што чытала Надзейка.
А там – такія словы, такія пачуцці, што ажно ў стрыманага на эмоцыі Віруса сэрца скаланулася. Невядомы яму хлапец па імені Андрэй паведамляў Надзейцы пра свае пачуцці да яе. Так хораша пісаў пра твар і вочы Надзейкі, пра яе вусны, што ажно Вірусу захацелася на экран Манітора Дысплеевіча выскачыць, каб пераканацца, ці ўсё так на самай справе, як Андрэй піша. Бо некалі і сам ён казаў такія цёплыя словы пра вочы Віндусачкі.
Ды своечасова спахапіўся Шкодзя, не дабег да экрана. Спалохаўся, што адразу выявяць яго. І не толькі адагналі б ад пісьма, але і наогул выгналі б з камп’ютэра. Накіравалі б супраць яго антывіруснага доктара. А Шкодзю так хацелася ліст той дачытаць, даведацца, што прапануе Андрэй Надзейцы.
І ён зноў уткнуў нос у Андрэева пісьмо. Калі дачытаў, зразумеў, што хлопец прызнаваўся Надзейцы ў сваім каханні.
Розныя, раней невядомыя яму пачуцці запаланілі Шкодзю. З аднаго боку ён цешыўся з такіх прыгожых і чулых слоў – бо ніхто і ніколі падобных не казаў Вірусу. З другога - ад усведамлення гэтага яго апаноўвала злосць: чаму ніхто не можа прызнацца яму ў сваім каханні? Яно ж, напэўна, такое салодкае, захапляльнае, гаючае... Вунь якой вясёлай і ўзбуджанай
“Калі б хто пакахаў мяне, то і я дабрэйшым стаў бы”, - уздыхнуў Вірус.
Ён і не заўважыў, што гэты ўздых патрапіў якраз на ліст, напісаны Андрэем. Словы і сказы на ім чамусьці адразу пачалі знікаць, ператварацца ў нейкі нечытэльны набор пераблытаных літар.
Убачыла гэта Надзейка і захвалявалася, пачала вадзіць Мышкай туды-сюды, каб знайсці тую кнопачку, што выклікае антывіруснага доктара.
Спалохаўся і сам Вірус. Не так шкадлівасці сваёй засаромеўся, як вельмі ж хацелася паглядзець, што далей будзе рабіць Надзейка. Таму ён хуценька аднавіў тэкст і ўперыўся вачыма ў роўненькія радочкі літар. Чытаў іх і расчульваўся ўсё больш. Нават пачаў сам сябе шкадаваць, што такі ён адзінокі і няшчасны. Што ніколі не адчуваў такіх пачуццяў, пра якія Андрэй піша. Што ні разу ні ён не кахаў нікога, ні яго ніхто не кахаў.
Тым часам Надзейка падсунула да сябе Клавіятуру і пачала нештачка друкаваць. Гэта яна адказ Андрэю рыхтавала.
Не стрымаўся Вірус, пачаў назіраць за Надзейчыным пісаннем. А словы там таксама незвычайныя, добрыя, чулыя, не даюць спакою Вірусу, душу трывожаць, вясёлыя эмоцыі абуджаюць. Ад гэткага настрою і яму захацелася нештачка добрае зрабіць. Дапамагчы Надзейцы зажадалася.
І Вірус міжволі пачаў дадаваць да яе словаў свае. Калі заўважыла гэта Надзейка, пачала правіць пісьмо. А яно не выпраўляецца, новыя, не напісаныя ёю словы з’яўляюцца на экране Манітора Дысплеевіча. Дзяўчына не можа зразумець, што адбываецца, хто замест яе піша пісьмо.
Вірус жа так захапіўся, што нічога навокал не заўважае, не разумее, што робіць. Не чакае, пакуль Надзейка слова надрукуе – шпарыць так, што паспявай толькі чытаць.
Ды тут апамяталася Надзейка, зразумела, што гэта нейкі шкоднік да яе падладжваецца. Паклікала яна антывіруснага доктара, а напісанае знішчыла, выдаліла з камп’ютэра.
Толькі цяпер дайшло да Віруса, што перастараўся ён, забыўшыся пра абачлівасць. Быццам гэта яму Андрэева пісьмо было адрасавана. Але не стаў чакаць сустрэчы з доктарам Антывірусам. Цяжка ўздыхнуў і кінуўся наўцёкі, у сваю Вірусанію паспяшаўся.
Ляціць, а ў самога сэрца так стукае, так тахкае, як ніколі раней. Нічога падобнага ён яшчэ не адчуваў. Няўжо захварэў?
Нарэшце зразумеў Шкодзя, што здарыўся незвычайны цуд – шкадлівы і бесклапотны Вірус закахаўся.
Але пра тое будзе ўжо іншая казка...