Разьвітаньне з Танталам

Алесь Аркуш

Пострамантызм – гэта пачатак чагосьці зусім новага, а ягоны шлях – НОНКАНФАРМІЗМ.

Студзень, 1994 г.

Спроба ідэнтыфікацыі

* * *

Ці захінаюць гмахі

Суседзяў сваіх — дрэвы,

Калі распаводзяць жахі

Бязьлітасныя залевы?

СЬПЯРША

(з часін

таталітарызму)

Асфальтавы заводзік –

Таемная душа –

Палац любові ўзводзіць

Дзе быў будан сьпярша.

А мэталёвы комін,

Як стрэлка цыфэрблята,

На плоскі дах гаркомін

Паказвае зацята.

Бывае й бас-гітара

Рок-гуртава душа.

Паслалі качагара

Вучыцца ў ВПШ.

Асфальтавыя сьцежкі –

Як зручна карыстацца!

Уздымаецца з разьбежкі

За дымам наша праца.

Наперад з абавязкам:

Пашырыць душаў цір.

Паабяцалі краскам

Рэзэрвацыйны мір.

Пашырыць сьцежкі-ніткі

Да бальшакоў скразных!

Плякат да болю кідкі,

Як рогі ў казы.

Як замак мадэрновы,

Асфальтавы заводзік,

І мроіцца Гановэр,

Які па вулках водзяць

Духмянага гудрону

Нацэдзяць з гладыша.

Віват Дэкамэрону!

Не... чокнемся сьпярша.

ЗМРОК

Пах стамлёнага мэталю,

Шэры воблак, белы дым –

Да бясконцасьці ўздым.

Працы пляміны-лякалы,

За чыгункай горад сьпіць, -

Да дзяньніцы не будзіць.

Гурт рахманых пацукоў

Скача мякка – без падкоў.

Пах стамлёнага мэталю –

На крыжах няма цьвікоў.

Сторублёвая купюра

Менш таемная ад паца.

Людзі сьпяць – ім сьніцца праца,

Ды скарыначка на тацы –

Не да “сюра”.

Шэры

воблак, белы дым –

Я ня буду маладым.

Горад ведае, што кажа,

Бо праціўнік сабатажу –

Сьцяг “недркмлющий” над ім.

Усе газэты нахлусілі,

А чыгункі разнасілі,

Што Радзіму не любіць...

Проста... проста горад сьпіць

Я ня ведаю ў твар

Пацука майго ўтрыманьня,

Нечым бавіцца да раньня,

Дзесь паскудзіць тратуар.

За мой кошт жыве, зладзюга,

Як за добрай, ветлай цёткай.

У маім двары калюга –

Я хаваю ў ёй улёткі.

Пах стамлёнага мэталю –

Гарадзкога поту пах.

Зноў загадана вакзалу:

Начаваць па пашпартах.

Ліхтароў сьляпыя вочы,

Шэры воблак, белы дым –

Я ня буду маладым.

Чулі, браце, - не прароча.

Толькі ветах, толькі ветах,

Пазнаю яго па твары,

Ходзіць над усім у кедах

І склікае да пажару.

Ды яго ніхто ня чуе:

За чыгункай горад сьпіць, -

Да дзяньніцы не будзіць.

Мякка скачуць пацукі –

Шум рабіць ім не з рукі.

Маюць блазнавую рацыю:

Ўсе з падковамі – на працу.

А на дне маёй калюгі

Ціха, брудна, ды ня тленна,

Першы промень ад пажару

Ёй памножыцца імгненна.

Ну а сёньня – ноч і горад,

Пацы мякка, мякка скачуць.

Пад падушкай – кволы сорам,

На падушцы – жах, няйначай.

Паспрабуй ад ложка збочыць!

Людзі дрыхнуць без аддышкі,

Іх заплюшчаныя вочы –

Пройгрышы ігры на лыжках.

За чыгункай горад сьпіць, -