Разьвітаньне з Танталам
Шрифт:
Твой лёс, як лябірынты Мінатаўра,
Ты заблукаў, ты схлусіў сам сабе.
Вада зьнікае — рэха вадаспадаў
цьвеліць:
Бывай, Тантал!
Бывай, ні шкадаваньня, ні трымценьня,
Учынкі засталіся за плячыма,
Цяпер маё жыцьцё крынічкаю
струменіць,
Кудысь бяжыць, сьпяшаецца ўпарта,
Ніхто
Ты назіраеш з хіжасьцю вар’ята,
Ня верыш іншаму зыходу,
(Падман Аіда?) бо вакол фантомы,
І толькі голас мой сапраўдны:
Бывай, Тантал!
НАШЧАДКІ ДЭДАЛУ
– Прабач, мой сябра, ты – Дэдал...
І рэха ўецца, - не сьляза...
– Прабач, мой сябра... – я сказаў.
Афіны не даруюць – Тал
Яшчэ на пастамэнт узыйдзе,
Апошні сказ не за Авідыем.
Злачынства бачыць Пасэйдон,
Як Тал загінуў на ўзьбярэжжы,
Мана пазбавіцца адзежы.
Аб гэтым сьніў прарочы сон,
Для часу міг – тысячагодзьдзе,
А праўда не заўжды ў народзе.
Сьпяшаешся хутчэй на Крыт?
Чаму руку ты ўзьняў на талент?
Пыл зайздрасьці няўжо мэнтален?
Не Герастрат і не бандыт,
І як Тантал ня краў амброзій,
Няўжо вініць “Мэтамарфозы”?
Чакаў на востраве Мінас,
Ёсьць для майстроў такіх работа,
Яшчэ далёка да палёта –
Наперадзе Ікара час.
Спачатку ты для Мінатаўра
Збудуеш лябірынты. Аўра
Твая і тут даецца ў знак:
Дзяўчат і хлопцаў для ахвяры
З Афінаў павязуць па парах
Для Мінатаўра. Будзе так
Пакуль Афіны не заб’юць пачвару,
І цела сынава – Ікара –
(За Тала расквітаўся лёс?)
Не праглынуць марскія хвалі...
Тады сябе, як сьмецьце, спаліш.
Па сьвеце попел твой Гефэст разьнёс.
Таму і ўзьніклі – не ў зямлі Аіда –
Твае
РАЗМОВА З СЯБРАМ АДНОСНА ФІЛЯЗОФІІ БЫЦЬЦЯ
Падобныя тваім развагі
Даўно няма куды складаць,
Бо ўсе забойствы, войны, жахі
Прысутнасьць мусяць праяўляць.
І як не вызначай ты дзеі,
Ўсё роўна ўзьнікне “барацьбіт”.
Нібыта ў вэстэрне індзеец,
Ён скальп здымае з Эвы Сьміт.
Ён барацьбіт з усім і кожным,
Са стрэльбы бухае ў гарах,
Як рысь, у лесе асьцярожны,
У небе, як драпежны птах.
Ягоны чын крыві жадае,
Ён з чалавецтвам бой вядзе.
Як селянін аб ураджаі,
Ў шуфляду клопат не кладзе.
Ён лічыць: чалавек горш зьвера,
Абы паболей піць ды жэрці.
Вось толькі, ё-маё, халера,
Жыцьця ня хопіць сеяць сьмерці.
Ён гуманіст ў касьмічных межах,
І што яму ты не кажы,
Ён будзе біць, страляць і вешаць,
Тапіць у Ніле і Сажы.
Ад фанатызму ашалелы,
Ў крыві запэцканы да пят,
Ён любіць птушкавыя сьпевы,
Аблокі ў небе, кацянят.
Здаецца, Бог яго баіцца,
І нават Д’ябал не судзьдзя,
І не жадае парадніцца,
Бо сьмерць збаўляе ад быцьця,
А Д’яблу трэба валадарыць,
Дзяліць спакусаю жывых
На буржуа і пралетарый,
На чорных, белых, маладых.
Вось, дружа, і твае развагі
Мне нагадалі пра жыцьцё,
Ў якім адным усё да сракі,
Другім – да фанатызму ўсё.
ТВАЯ ПАДКОВА
Не выпадкова, не выпадкова
Хтосьці згубіў, а ты знайшоў падкову.
Вяртацца да вядомага фіналу –
Твайго быцьця найноўшага аналяг.
<