Разьвітаньне з Танталам
Шрифт:
у даведніку нямашака
тлумачэньня тваёй сутнасьці.
Ты жывеш сваёй адсутнасьцю,
пьеш адсутную гарбату,
еш умоўныя варэнікі,
сьпіш умоўныя гадзіны,
як скаціна,
што ня значыцца ў калгасе,
і нічыйная уласнасьць, —
проста ходзіць па папасе,
і яшчэ не адбылася.
Зразумець
вывучаю, як француза,
як нянаскае здарэньне
(бо у нас ты не сустрэнеш
без гаспадара скаціны).
Кпінай
з’імітую правакацыю,
спробу ідэнтыфікацыі.
Замкнёная прастора
МОЙ ПАКОЙ
У пакоі, як на складзе,
Ёсьць адметнае бязладзьдзе.
Паспрабуй на гэткай плошчы
Ўладкаваць развагаў мошчы.
У вадным куце — пра грошы,
Там скразьняк заўжды харошы.
У другім — пра лёс свабоды,
Там абрынутыя стоды.
Трэці кут займае посуд,
Там развагі пра п’янтосаў.
А ў чацьвертым — цыгарэты,
Не палю, бо шкодна гэта.
У ГАСЬЦЁХ
На адным узроўні — слава,
На другім узроўні — кава.
Мы спрачаемся з Мудровым,
Дзе о’кей, а дзе халява.
Вечар слухае размовы,
Пустата сынонім сьвету,
Робяць кубачкі выснову:
Лепш пра цукар, а ня «гэта».
На лапаткі ўсіх расклалі,
Абмалолі косткі файна,
Прусакі аж паўцякалі,
Гул стаіць, як ад камбайна.
Адпачнулі тры хвіліны,
Абадзінскага згадалі,
Памаўчалі, пасьпявалі,
Пасядзелі, пастаялі,
Гаспадыні далі «бусю»,
Гагатнулі, быццам гусі,
І праз кволую хвіліну
Мы пакінулі хаціну.
ЗАЛАТАЯ РУНЬ
Вакол твайго імя, Пярун,
Зьбіраюцца, як восы, хмары.
Пякучых бліскавак нэктары
Чакае залатая рунь.
І
Няма ў зьмены маладой.
Яна за новае гарой,
Яна шукае іншае дарогі.
Рунь не баіцца гострага кап’я,
Моц Перуна яе містычна экзальтуе.
Няхай даглядчык лямантуе,
Што небясьпечная з вагнём гульня.
Рунь падсьвядома адчувае, —
Патрэбны, як паветра, рызыкоўны чын,
Інакш ня будзе ўраджаю,
Інакш навошта далячынь.
* * *
Разьбіць вакно і разглядзець сусьвет,
Які ад грошай не залежыць,
Які ня мае пэўных межаў,
Які адразу немаўля і дзед.
Хаос здаецца ў сьвеце тым:
Статут ў мінюсьце не глядзелі,
І не зацьверджвалі ў аддзеле,
І вокладкі няма зь цісьненьнем залатым.
Сусьвет, як вецер, як аблокаў рух,
Я не стамляюся за ім імкнуцца,
І часу не хапае азірнуцца,
І я ня ведаю: ці ёсьць пастух.
НАПЯРЭДАДНІ САМАСТОЙНАЙ ВАНДРОЎКІ
Навошта срэбрам спакушаеш,
Падманным месячным сяйвом?
Пагрызена мараль мышамі,
Закон адолены рабом.
Рабом, які супроць культуры,
Які адмовіў кампраміс.
Дзе каліва знайсьці мікстуры
Ад немачы тваёй, Уліс?
А імітатараў хапае,
Што генэралаў, што салдат,
Вакол віна і каравая,
Вакол улады і пасад.
СУСЬВЕТНЫ ПАДЗЕЛ
Ёсьць прастора паха кветак,
Ёсьць — сьвятла настольнай лямпы.
А суседа ад суседа
Аддзяляе сьвет уласны.
Паміж коршакам і качкай
Неба дзеліцца на часткі.
Ёсьць надзея для сабачкі,
Ёсьць надзея больш сучасная.
А мастацкія дыктатары,
Што паэзіі адданыя,