Разьвітаньне з Танталам
Шрифт:
Да дзяньніцы не будзіць.
Завітаюць раптам госьці:
Не чутно палёнай поўсьці.
НА ДАХАХ
На дахах жыцьцё для пустэльнікаў
І — традыцыйна — катоў.
Як мала самоты ўдзельнікаў,
А сьведамых — пагатоў!
На дахах спачыну
Вятрыска залева і сьнег.
Затое ня трызьняць камбедамі,
Затое маўчыць нампацех.
На даху спакоем нязмушаным
Самота душу ахіне...
Узьнімешся — неба парушана,
І вусьцішна, як на вайне.
* * *
Ні штандараў нідзе, ні харугваў,
Не пазнаць: дзе каханьне, дзе жарт.
Аднастайная, доўгая пуга
Выпрабоўвая сьпіны на гарт.
МІТЫНГ
Заўтра ў краме будзе мяса:
Заўтра мітынг на дварэ.
Дэкляруе з ранку Таса:
МУС у правільным карэ.
На маёй ціхмянай працы
Па-старэчы столь дрыжыць.
Ёсьць такая ў сьвеце нацыя:
Абы жыць.
Мружаць вочы сьветлафоры,
Ім загадана “блюсьці”,
Шэф-пажарнік не ў гуморы –
Дэмакратам быў калісьці.
Трэ спытаць у “рукаводства”:
Не задзейнічаны як
клюб сабакаводства?
А на клюмбах кветкі-ружы
Толькі-толькі расьцвілі
І таму глядзяць варожа:
Супакоюцца калі?
Людзі ўспомнілі свой голас,
Голас мужны, паспаліты,
Выйдуць поруч, як ніколі,
Хто жывы і хто забіты.
Дагарыць сьвятая сьвечка –
Значыць, заўтра надыйшло.
Падціскае хвост авечка –
У крамах мяса не было.
МАРШРУТ №2
Аўтобус – на ланцугу маршрута.
На пляцы – елка экспанатам.
Вяртаюцца студэнты з інстытута
І
Аўтобуса кіроўца бачыць елку
Разы чатыры за працоўную гадзіну.
Крычыць дзятва замест “вавёркі” –
“белка”:
Разгойдвае свавольніца галіну.
Аўтобус не сьпяшаецца нікуды.
Люд на супынку лае аўтабазу.
Хаўрус жаночы да вітрын прыкуты, -
А дабрабыт жахаецца дурнога “зглазу”.
Аўтобусу наканавана лёсам
Трываць пляўкі, абразы, штурханіну.
Кіроўцу мрояцца бананы і какосы,
А рукі не губляюць каляіну.
СОЦАРТ
За мной Соцарт па сьледзе ходзіць,
Вярбоўшчык дзёрзкага натхненьня.
Якое марыць аб пашане, аб славе
Зь літары вялікай.
Вярбоўшчык, як лісьлівы мніх, -
Ён абяцае, абяцае, ён ведае, куды цаляе,
Ён ас, ён майстар спраў такіх.
У палоне слоіка ягоным
Жаданьні-мятлікі карысьці
Згубілі свой абсяг самохаць,
Яны шчыруюць, б’юць крыламі,
Іх справа – як уяўны стогн.
Натхненьне гвалтам абудзілі
Ў палоне слоіка ягоным,
Дзе ёсьць адзінае жаданьне –
Жыць.
І пішуцца радкі, як хвалі,
Што вецер з акіянам спарадзілі, -
На кожным моры хвалі мусяць быць.
Соцарт і ты мяне прымусіў
Сьпяваць у хоры мятлікаў-ахвяраў.
І я сьпяваў – як служка тваіх дзей.
Падмануты тваёю блешней-словам
Два месяцы і дзень з паловай
Я выштукоўваў верш, які спаліў пазьней.
Я сёньня вольны, я з табой на роўных,
Цяпер ты толькі зьява – хмара і вагонь.
У мітусьлівым навакольным руху броўнскім
Пэгас мой птушка, а ня конь.
СПРОБА ІДЭНТЫФІКАЦЫІ
Хто ты, дзіўнае стварэньне,
зноў ідзеш за мной па сьледзе,