Сабачае сэрца
Шрифт:
— У нас у саміх наганы знойдуцца… — прамармытаў Паліграф вяла і раптоўна пырснуў у дзверы.
— Сцеражыся! — пачуўся наўздагон барменталеўскі крык.
Усю ноч і палову наступнага дня вісела, як хмара перад навальніцай, цішыня. Усе маўчалі. Але на наступны дзень, калі Паліграф Паліграфавіч, якога зранку кальнула нядобрае прадчуванне, насуплены паехаў на работу, прафесар Праабражэнскі зусім не ў прызначаны час прыняў аднаго са сваіх пацыентаў, тоўстага і высокага ростам чалавека ў вайсковай форме. Той настойліва дабіваўся спаткання і дабіўся. Ён зайшоў у кабінет і ветліва грукнуў абцасамі.
— У вас зноў пачало балець? — спытаўся
— Я вельмі ўдзячны. Мерсі, прафесар… Не… Я прыехаў да вас не з-за гэтага, Піліп Піліпавіч… у мяне да вас вялікая павага… гм… папярэдзіць. Ды глупства. Проста ён нягоднік… — Пацыент адчыніў партфель і дастаў паперу. — Добра, што ён мне самому далажыў…
Піліп Піліпавіч начапіў пенснэ на акуляры і пачаў чытаць. Ён доўга мармытаў, мяняўся з твару кожнае секунды. «…а таксама пагражаў забіць старшыню дамкама таварыша Швондзера, а з гэтага вынікае, што мае зброю. І гаворыць контррэвалюцыйныя прамовы, і нават Энгельса загадаў сваёй сацыялпрыслужніцы Зінаідзе Пракопаўне Бунінай спаліць у печцы, як відавочны меншавік са сваім асістэнтам Барменталем Іванам Арнольдавічам, які ўкрадкі, бо не прапісаны, жыве ў яго на кватэры. Подпіс загадчыка пададдзела ачысткі П.П.Шарыкава — пацвярджаю. Старшыня дамкама Швондзер, сакратар Пяструхіна».
— Вы дазволіце гэта пакінуць мне? — спытаўся Піліп Піліпавіч, і твар яго пакрыўся плямамі. — Ці, вінаваты, можа, вам гэта трэба, каб даць законны ход справе?
— Прабачце, прафесар, — зусім пакрыўдзіўся пацыент, і ноздры яго заварушыліся, — вы і сапраўды ўжо зусім пагардліва глядзіце на нас. Я… — і тут ён пачаў надзімацца, як індыйскі певень.
— Ну, прабачце, прабачце, галубок! — замармытаў Піліп Піліпавіч. — Даруйце, я на самай справе не хацеў вас пакрыўдзіць. Галубок, не злуйцеся на мяне, ён так мяне…
— Я ўяўляю, — зусім супакоіўся пацыент, — але якая ўсё ж дрэнь! Цікава было б паглядзець на яго. У Маскве пра вас легенды расказваюць…
Піліп Піліпавіч у адчаі махнуў рукой. Тут толькі пацыент заўважыў, што прафесар згорбіўся і быццам пасівеў за апошні час.
Злачынства саспела і ўпала, нібы камень, як гэта звычайна і бывае. Смактала нешта пад сэрцам, калі Паліграф Паліграфавіч вяртаўся на грузавіку. Голас Піліпа Піліпавіча запрасіў яго ў аглядальню. Здзіўлены Шарыкаў прыйшоў з незразумелым страхам, зазірнуў у дула на барменталевым твары, а потым зірнуў на Піліпа Піліпавіча. Хмара плавала вакол асістэнта, і левая яго рука з папяроскай лёгенька дрыжала на бліскучай ручцы акушэрскага крэсла. Піліп Піліпавіч спакойна і злавесна прамовіў:
— Цяпер забярыце свае рэчы: штаны, паліто, усё, што вам трэба, — і вон з кватэры!
— Як гэта? — шчыра здзівіўся Шарыкаў.
— Вон з кватэры — сёння, — манатонна паўтарыў Піліп Піліпавіч і прыжмурыўся на свае пазногці.
Нейкая нячыстая сіла авалодала Паліграфам Паліграфавічам: мабыць, падпільноўвала яго пагібель і рок стаяў за плячыма. Ён сам кінуўся ў абдымкі непазбежнаму і гаўкнуў злосна і коратка:
— Ды што гэта на самай справе! Хіба я на вас не знайду ўправы? Я на 16 аршынах тут сяджу і буду сядзець!
— Вон з кватэры, — прыязна шапнуў Піліп Піліпавіч.
Шарыкаў сам клікаў сваю смерць. Ён падняў руку і паказаў Піліпу Піліпавічу абкусаную і смярдзючую катамі дулю. А потым правай рукой у бок небяспечнага Барменталя дастаў наган. Папяроса Барменталева ўпала, як знічка, а праз некалькі секунд
Праз некалькі хвілін доктар Барменталь з мёртвым тварам выйшаў у калідор і побач з кнопкай званка прыклеіў паперку:
«Сёння з-за хваробы прафесара прыёму не будзе. Просьба не турбаваць званкамі».
Бліскучым складанчыкам ён перарэзаў дрот ад званка, у люстры паглядзеў на свой паабдзіраны твар. Рукі ў яго дрыжалі. Потым ён з'явіўся на кухні і наструненым Зіне і Дар'і Пятроўне сказаў:
— Прафесар просіць вас нікуды не выходзіць з кватэры.
— Добра, — пакорліва адказалі Зіна і Дар'я Пятроўна.
— Дазвольце мне замкнуць чорны ход і забраць ключ, — загаварыў Барменталь і хаваўся ў цень ад дзвярэй, прыкрываў рукой твар. — Гэта часова, не з-за таго, што вам не давяраюць. Але хто-небудзь прыйдзе, а вы не вытрываеце, адчыніце і перашкодзіце нам. А нам перашкаджаць нельга, мы заняты.
— Добра, — адказалі жанчыны і спалатнелі. Барменталь замкнуў чорны ўваход, замкнуў парадныя дзверы, дзверы з калідора ў прыхожы пакой, і крокі яго заціхлі ў аглядальні.
Цішыня напоўніла кватэру, распаўзлася па кутках. Палез прыцемак, нядобры, насцярожаны, адным словам — цемра. Праўда, потым суседзі быццам бы гаварылі, што ў вокнах аглядальні нібыта бачылі белы каўпак самога прафесара. Цяжка праверыць. Праўда, і Зіна, калі ўсё скончылася, балбатала, што ў кабінеце ля каміна пасля таго, як прафесар і Барменталь выйшлі з аглядальні, яе да смерці напалохаў Іван Арнольдавіч. Ён быццам бы сядзеў у кабінеце на кукішках і паліў у каміне ўласны сшытак у сініх вокладках з таго пачка, у якім запісваліся гісторыі хваробы пацыентаў. Твар у доктара быў амаль зялёны і ўвесь, ну ўвесь паабдзіраны. І Піліп Піліпавіч у той вечар быў на самога сябе не падобны. І яшчэ, што… магчыма, нявінная дзяўчына з прачысцінскай кватэры і прыхлушвае…
За адно можна было толькі ручацца: у кватэры ў той вечар панавала адна жахлівая цішыня.
Канец аповесці
Эпілог
Ноч у ноч праз дзесяць дзён пасля бітвы ў аглядальні ў кватэры прафесара Праабражэнскага, якая ў Абухавым завулку, ударыў кароткі званок.
— Крымінальная міліцыя і следчы. Адчыніце.
Забегалі крокі, загрукалі, пачалі ўваходзіць, і ў бліскучай ад святла прыёмнай з нанава зашклёнымі шафамі апынулася маса народу. Двое ў міліцэйскай форме, адзін у чорным паліце, з партфелем, зласлівы і белы з твару старшыня Швондзер, юнак-жанчына, швейцар Фёдар, Зіна, Дар'я Пятроўна і напалову адзеты Барменталь, які сарамліва прыкрываў горла без гальштука.
Дзверы з кабінета выпусцілі Піліпа Піліпавіча. Ён выйшаў у знакамітым блакітным халаце, і тут усе маглі пераканацца, што Піліп Піліпавіч намнога палепшаў з выгляду за апошні тыдзень. Той ранейшы, уладарны і энергічны Піліп Піліпавіч, поўны ўсведамлення гонару за самога сябе, выйшаў да начных гасцей і папрасіў прабачэння, што ён у халаце.
— Не бянтэжцеся, прафесар, — няўпэўнена адказаў чалавек у цывільным, потым ён замяўся і загаварыў: — Даволі непрыемна. У нас ёсць ордэр на ператрус у вашай кватэры і, — чалавек коса зірнуў на вусы Піліпа Піліпавіча і дагаварыў, — і арышт у залежнасці ад выніку.