Турба-Элік і яго сябры
Шрифт:
— Вось так! — сказала котка. — Важна пакласьці ўсё гэтак, каб зямля не трапіла ў сярэдзіну ямкі. Для «сакрэціка» найлепш падыйдуць бліскучыя фанцікі, фольга, гузікі, брошкі, цукеркі, жывыя кветкі, каляровыя шкельцы… А рабіць «сакрэцікі» лепш за ўсё на вуліцы, а не ў кветніку.
— А як ты потым адшукаеш свой «сакрэцік»? — запытаўся Турба-Элік.
— А гэта таксама сакрэт! — адказала Прынцэса Ружа. — Прыдумай, як пазначыць свой тайнічок!
— Бі-бі-бо! Вельмі проста! Прыкмячаеш, напрыклад, якое-небудзь дрэва на вуліцы і ад яго па компасу адлічваеш на поўнач 10 крокаў. На азначанным месцы майстрыш «сакрэцік».
— Але давайце ўжо рабіць «сакрэцікі»! — нецярпліва нагадаў Гонка-Стрыж, і сябры разышліся па кветнікам.
Стрыж паклаў у свой тайнічок фольгу і гузік з «брыльянтам». Элік — бліскучы фанцік і цукерку-ледзянец з малінавым смакам. Сонейка — залацісты фанцік і ружовую кветку герані. А Дыназабр доўга не мог знайсці падыходзячае ўпрыгожанне, але нарэшце знайшоў — леташнюю муху-бомбавозку. Гэтак яму ўпадабалася яе пазалачонае брушка! Дыназабр схаваў муху ў «сакрэціку» і замілавана прысыпаў яго зямлёй.
Затым сябры вырашылі адпачыць.
Адпачыўшы, яны захацелі праведаць свае «сакрэцікі». Выпадкова Турба-Элік раскапаў «сакрэцік» Сонейка. А Папяровы Дыназабр знайшоў «сакрэцік» Турба-Эліка, выцягнуў адтуль ледзянец і цішком схрумстаў яго.
Раптам спалохана ўскрыкнула Ружа:
— Вой! Што гэта? Дапамажыце! Мне кепска!
І машынкі кінуліся да сяброўкі на дапамогу.
— Што здарылася, Ружа? — занепакоіўся жоўты ратаўнік. — Хто напалохаў цябе?
— Паглядзі сюды, Сонейка! Які жах! — котка, зажмурыўшы вочкі, паказвала лапкай на «сакрэцік» Папяровага Дыназабра. Сябры паглядзелі на «сакрэцік» і ўбачылі там… муху-бомбавозку. А Дыназабр, адчуўшы нядобрае, схаваўся ў хлопчыкаву шкарпэтку.
— Я хацела яшчэ раз паглядзець на свой «сакрэцік», — жалілася котка, — раскапала яго і бачу — замест маёй любімай блакітнай зоркі ў ім ляжыць муха!!
— Не хвалюйся, Ружа, мы закапаем яе абратна! — сказаў Сонейка і прысыпаў каварны «сакрэцік» зямлёй.
Аднак Ружа не супакойвалася.
— Чуеце? Гудзіць! Муха з-пад зямлі гудзіць!
Сябры прыслухаліся: сапраўды, нешта гудзела. Аднак гукі чуліся не з-пад зямлі, а з паветра. Гудзенне нарастала, узмацнялася, а потым перарасло ў брукатанне: бррр-у-у-у-у… Сябры паглядзелі ўгару і ўбачылі… неапазнавальны лятаючы аб’ект.
Касмічны разведвальнік
Неапазнавальны аб’ект спачатку скрозь абляцеў дзіцячы пакой, а затым вакол здзіўленых сяброў і ўрэшце прызямліўся побач з імі, злажыўшы свае вострыя крылцы, як нажніцы.
— Вой, хто гэта? — ускрыкнула Прынцэса Ружа і на ўсялякі выпадак схавалася за Сонейкам.
— Я — касмічны разведвальнік. Завуць мяне Цыркуль. Я прыляцеў на планету Зямля, каб разведаць, якая яна і хто на ёй жыве. Вітаю вас, зямляне! — павітаўся касмічны госць.
— Прывітанне, касмічны разведвальнік. А адкуль ты прыляцеў? — запытаўся Турба-Элік.
— Я прыляцеў з Луны. Там жыве мой сябра лунаробат Цоп. Мне падабаецца ваша планета. Давайце сябраваць, зямляне! Гайда, абляцім
— Гайда! Паляцелі! — пагадзіліся сябры і пачалі адно за адным узнімацца ў паветра. Прынцэса Ружа ледзь не заплакала ад таго, што не можа паляцець разам з усімі — у яе няма крылаў! Аднак Ружы ізноў дапамог Сонейка — ён падараваў сяброўцы свой парасон, потым падхапіў яе пад лапкі, і яны паляцелі следам за Цыркулем.
А Гонка-Стрыж застаўся ў адзіноце. Ён хутка лётае толькі па зямлі, таму яго і празвалі Стрыжам, а лятаць у паветры ён можа толькі верхам на Папяровым Дыназабры. Стрыж агледзіўся — Дыназабра анідзе не было. Стрыж уздыхнуў і замаркоціўся…
Аднак сябры — на тое яны і сябры! — заўважылі, што Стрыжа няма сярод іх і вярнуліся абратна на зямлю. Думалі яны, думалі, як дапамагчы маленькаму сябру, і прыдумалі — трэба адшукаць Папяровага Дыназабра! Касмічны разведвальнік па рацыі выклікаў на дапамогу лунаробата Цопа, і усе разам кінуліся на пошукі зніклага таварыша.
…………………………………………………………………………………………………………
Скажу табе па сакрэту, дружа: пакуль сябры шукалі Папяровага Дыназабра, ён ціхамірна спаў сабе ў хлопчыкавай шкарпэтцы. Узгадай-ка, мой уважлівы чытач, — як ён туды трапіў?
…………………………………………………………………………………………………………
Шукалі-шукалі Дыназабра і знайшлі. Вылез ён са шкарпэткі, пасадзіў Стрыжа сабе на спіну, і паляцелі сябры насустрач новым прыгодам!
Невядомая планета
Ляцяць сябры па-над Зямлёй і дзівяцца — якая яна рознакаляровая, прыгожая, любая! Далёка абачылі і Поўдзень, і знаёмае Чорнае мора, выкладзенае з сініх плітачак, і Паўночныя горы, і татаву скрыню з інструментамі, дзе ляжыць адолены Жалезны Цмок, і кветнікі з «сакрэцікамі»… І раптам бачаць: на стале ў дзіцячым пакоі стаіць аграмадны аранжавы шар! Адкуль ён ўзяўся? І што гэта?
Касмічны разведвальнік Цыркуль паляцеў да невядомага аб’екта. Ён абляцеў шар па арбіце, аднак нічога не выявіў. Тады ён даслаў да аб’екта лунаробата Цопа. Цоп падрабязна даследаваў паверхню шара і хутка павяртаўся да сваіх сяброў з дакладам:
— Аграмадны аранжавы шар — гэта планета-гігант Гарбуз зорнай сістэмы Агарод, што ў сузор’і Лецішча. Жыхары планеты — гарбузікі — жывуць у яе асяродку. Планета Гарбуз трапіла у наш пакой дзякуючы тату хлопчыка Глеба. Тата прывёз яе з сузор’я Лецішча на касмалёце і пакінуў на стале. Планета прыдатная для жыцця.
— Бі-бі-бо-о-о! — закрычаў Турба-Элік. — Сябры! Гайда катацца па Гарбузу як па горцы!
Сябры з радасцю пагадзіліся з прапановай Эліка. Яны прыгарбузіліся на аранжавы гігант і пачалі з’язджаць адно за адным з яго стромкіх бакоў, куляцца, смяяцца і зноў катацца. Яны ссоўваліся то па адным, то гуртам і гэтак загуляліся, што не заўважылі, як планета-гігант ад іхных штуршкоў скранулася з месца і павольна пакацілася па сталу. Сябры, адчуўшы небяспеку, паспрабавалі спыніць планету… Аднак яна ўжо набрала хуткасць і кацілася ўсё спрытней і спрытней і мімаходам прыціснула Папяровага Дыназабра… Напужаныя машынкі пасыпаліся са стала як гарох… а за імі наўздагон і аранжавы гігант — БУМ! — зрынуўся на падлогу і разбіўся на кавалкі……………………