Выкраданне Чарадзея (на белорусском языке)
Шрифт:
– Не чытаў.
Вiдаць, хацеў паказаць сваю адукаванасць. Магчыма, гандляваў абразамi, займаўся кантрабандай i не спынiцца нi перад чым, каб збавiцца ад сведкi.
– Добра, - сказаў скуласты бандыт.
– Не будзем сварыцца. Вы думалi, што хата пустая i вырашылi ў ёй пажыць. Так?
– Безумоўна так. Я ведала, што яна пустая.
– Але вы не ведалi, што з гаспадыняй гэтай хаты мы дамовiлiся пажыць тут два тыднi. I вось атрымалася непаразуменне.
– Непаразуменне, - сказала Ганна.
–
Гусар усеўся на канапу i пачаў хутка гартаць кнiжку. Недзе ўдалечынi забрахаў сабака, пачуўся гул машыны. Праз адчыненае акно ў пакой заляцеў вялiкi матылёк i стукнуўся ў шкло лiхтарыка. Ганна, накульгваючы, падышла да стала i запалiла лямпу-газоўку.
– Магда Фёдараўна Iванкевiч, - сказаў скуласты бандыт начальнiцкiм голасам, - здала нам гэтую хату на два тыднi.
– Калi вы бачылi цётку?
– спыталася Ганна.
– Учора, - адказаў малады чалавек, не адрываючы вачэй ад кнiжкi.
– У Менску.
"Хлусяць, - падумала Ганна. Учора вечарам яна праводзiла цётку ў Крым. Палову жыцця пражыўшы ў вёсцы, цётка лiчыла, што вёска - не месца для адпачынку. Экзатычная мiтусня на ялцiнскiм узбярэжжы куды больш да душы яе рамантычнай натуры...
– Яны тут невыпадкова. Прыйшлi сюды не так сабе. Але што iм рабiць у гэтай хаце? Чым больш сур'ёзныя намеры ў бандытаў, тым больш бязлiтасныя яны да сваiх ахвяраў - мэта апраўдвае сродкi. Трэба вырвацца адгэтуль i ўцякаць да дзеда".
– Мяркуючы па ўсiм, - задумлiва сказаў высокi бандыт, дакрануўшыся пальцам да кончыка носа, - вы нам не паверылi.
– Паверыла.
– Ганна сцепанулася пад яго халодным позiркам. Гэтым i выдала сябе канчаткова. I цяпер ёй заставалася толькi бегчы. Тым больш што малады чалавек адклаў кнiжку, лёгка ўстаў з канапы i апынуўся ў яе за спiною. Або цяпер, або нiколi. I Ганна хуценька вымавiла: - Мне трэба выйсцi на двор.
– Чаго?
– спытаўся высокi бандыт.
Ганна кiнулася да прачыненага акна, нырнула ў яго галавою ўперад, насустрач начной прахалодзе, водару лугоў i паху дыму ад ляснога вогнiшча. Праўда, гэтую сiмфонiю яна не паспела як след ацанiць, бо гусар уцягнуў яе за ногi назад у пакой. Ганна стукнулася падбародкам аб падаконнiк, ледзь не выбiла свае прыгожыя, асляпляльна белыя зубы i павiсла - рукамi за падаконнiк, ногi навiсу.
– Пусцi, - прастагнала Ганна. У голасе было столькi нянавiсцi i прынiжэння, што скуласты бандыт сказаў:
– Пусцi яе, Жуль.
Ганна сказала, прыводзячы сябе ў парадак:
– Гэтага я вам нiколi не дарую.
– Вы так рызыкавалi. Там жа пад акном крапiва.
– Парэчкi, - сказала Ганна.
– Чаму не крычалi?
– дзелавiта спытаў скуласты бандыт.
– Тут далёка чуваць.
– Я яшчэ закрычу, - адказала Ганна, стрымлiваючы слёзы.
– Васпанi, - вымавiў высокi бандыт, - супакойцеся.
– Тады выбiрайцеся адсюль!
– крыкнула Ганна нечакана вiскатлiвым, кухонным голасам.
– Зараз жа выбiрайцеся з маёй хаты!
– Яна схапiлася за скiвiцу i дабавiла праз зубы: - Цяпер у мяне рот не будзе адкрывацца.
Скуласты бандыт паглядзеў паўзверх яе галавы i сказаў:
– Жуль, паглядзi, калi ласка, цi нельга зняць боль? Ганна зразумела, што забiваць яе не будуць, а Жуль асцярожна i цвёрда ўзяў яе за падбародак сухiмi тонкiмi пальцамi i сказаў, гледзячы ў вочы сваiмi сiнiмi, акружанымi чаротам вейкаў, гусарскiмi азёрамi:
– Няўжо мы робiм такое цяжкае ўражанне?
– Робiце, - сказала Ганна ўпарта.
– I вам прыйдзецца вымыць падлогу ў сенцах. Панастаўлялi чамаданаў...
– Гэта мы зробiм, - сказаў Кiн, ён жа старэйшы бандыт, падыходзячы да акна.
– I, напэўна, давядзецца адкласцi рашэнне на заўтра. Сёння ўсе ўсхваляваныя, больш таго, раздражнёныя. Устанем заўтра раней...
– Вы ўсё-такi намерваецеся тут начаваць?
– сказала Ганна.
– А дзе ж мы дзенемся?
Ганна зразумела, што ён праўду кажа.
– Тады будзеце спаць у халодным пакоi. Толькi просцiн у мяне вам няма.
– Абыдземся, - сказаў Жуль.
– Я вазьму кнiжку з сабою. Вельмi цiкавая. Ранiцай аддам. Ганна толькi адмахнулася.
– Дзе ануча?
– спытаўся Кiн.
– Я зараз прынясу, - сказала Ганна i пайшла на кухню.
Кiн накiраваўся за ёю. Беручы анучу, ён спытаўся:
– Можа, вас задаволiць грашовая кампенсацыя?
– Каб я паехала са сваёй хаты?
– Скажам, тысяча рублёў?
– Уга, я столькi атрымлiваю за паўгода.
– Значыць, згода?
– Паслухайце, у вёсцы ёсць iншыя хаты. У iх жывуць адзiнокiя бабулi. Гэта вам абыдзецца танней.
– На жаль, - сказаў Кiн, - нас задавальняе гэтая хата.
– Няўжо пад ёю клад?
– Клад? Наўрад. А дзве тысячы?
– За гэтыя грошы вы можаце купiць тут тры хаты. Не раскiдвайцеся грашыма. Цi яны дзяржаўныя?
– Iронiя недарэчы, - строга сказаў Кiн, быццам Ганна вучылася ў яго класе.
– Грошы дзяржаўныя.
– Слухайце, - сказала Ганна, - мыйце падлогу i кладзiцеся спаць.
4
Ганне не спалася. За сцяною бурчалi няпрошаныя госцi, можа, збiралiся пачаць раскопкi клада на досвiтку? Урэшце-такi яна не вытрымала i выглянула ў сенцы. Лiхтарык ляжаў на палiчцы - матавы апельсiн свечаў на сто. "Iмпартная рэч, - падумала Ганна.
– Вельмi зручная ў турысцкiх паходах". Чамаданаў прыбавiлася. Iх стала тры. Можа, бандыты ўжо засялiлi сябровак? I ў гэты момант з лёгкiм стукам пасярод прыхожай узнiкла блiскучая металiчная скрынка, метр на метр. За перагародкаю пачуўся голас гусара: