Залатая дзіда
Шрифт:
— Цудоўная тут зямля, — прагаварыў Максім. — Можна сказаць, што для міру створаная. Каб любавацца, каб адпачываць, каб працаваць. Ці не так?
— Уся зямля створана для міру, — адказала Алеся.
Я цяпер неяк па-новаму глядзеў на прыроду, якая акружала нас. Вось муравей-садоўнік па ствале дрэва бяжыць, спяшаецца, трымае кавалачак зямлі. Гэтыя мураўі, ведаў я, носяць на вершаліны дрэў не толькі зямлю, але і насенне.
Зямля з насеннем перамешваецца, і пасля на вершалінах дрэў вырастаюць новыя дрэвы ці кусты. Нездарма такіх
Шмат хаваюць гэтыя джунглі. Невядома, што тут было шмат гадоў таму назад. Мажліва, у гэткі ж, як і сёння, сонечны дзень адпачывалі каля рэчкі іспанскія канкістадоры, а непадалёку сядзелі іх палоннікі — індзейцы.
Да нас падышоў Анту, прашаптаў:
— Паспрабуем уцячы.
— Калі? — выдыхнуў Максім.
— Калі сцямнее. Цяпер Металіст з мяне вачэй не спускае. Санча яму загадаў. Толькі без мяне не ўздумайце ў джунглі ўцякаць. Заблудзіцеся і загінеце. Джунглі чужых не любяць.
Праўду ён кажа. Мы ж у горадзе выгадаваліся. У лесе бывалі нячаста. Дый наш лес — не джунглі. У нас пералескі, вёсачка каля вёсачкі.
Я ўстаў, працягнуў руку, каб сарваць кветку архідэі, але тут з лісцяў высунулася тонкая зялёная нітка — варушыцца, выгінаецца, што жывая. Пасля я ўбачыў змяіную галаву, якая цягнулася да мяне.
— Змяя! — усклікнула Алеся.
— А-а! — закрычаў я.
Анту, адапхнуўшы мяне, схапіў змяю за галаву, прыўзняў. Тонкая зялёная змейка выгнулася ў паветры.
Зразумела, чаму я яе адразу не заўважыў. Злілася з зялёным лісцем. Кветку захацелася мне сарваць…
— Ядавітая, — прамовіў Анту. — Каб яшчэ імгненне, то ўджаліла б. Гэтыя змейкі доўга не раздумваюць.
Змяя выпускала джала, выгіналася, стараючыся абвіцца вакол рукі.
— Дзядзька Анту, выкіньце яе, — сказала Алеся.
— Няхай крыху патанцуе.
— Выкіньце.
Анту шпурнуў змяю праз галаву. Не ведаю, ці знарок так пастараўся, але змяя ўпала на плячо Металісту. Ён, заверашчаўшы, крутнуўся, змахнуў яе рукавом, а пасля выпусціў па ёй доўгую чаргу.
Аўтамат у ягоных руках дрыжаў, і сам ён, спалатнелы, калаціўся як у ліхаманцы. Затым падскочыў да Анту.
— Застрэлю сабаку!
У Анту на твары ніводзін мускул не здрыгануўся.
— Чаго шалееш?
Металіст яшчэ болей узбурыўся.
— Кулькамі прастрэлю! Сціхнеш.
Да яго падышоў Санча, адвёў убок ствол аўтамата.
— Супакойся.
— Ён на мяне змяю! Застрэлю-у… Санча ўзяў яго за локаць.
— Ты хацеў, каб ён цябе абдымаў? Не ведаў, на што і з кім ідзеш? Хіба першы раз?
— Ды я… Я…
Санча павярнуўся да Анту.
— Ідзі да машыны. Не мазоль нам вочы. Анту, плюнуўшы пад ногі, пайшоў.
— Піучэн, вартуй гэтага малойчыка, — загадаў Санча.
— Ад мяне ён не ўцячэ, — ашчэрыўся Піучэн.
Санча ўзяў Металіста за плячо і павёў, штосьці нашэптваючы яму на вуха.
— Ух, — уздыхнуў
— Пранесла, — сказала Алеся. — А магло немаведама як скончыцца.
Сапраўды, пранесла. Добра, што хоць так абышлося.
У дупле
Мы, крыху пастаяўшы, таксама папляліся за Анту. Зусім не шанцуе нам. Асабліва мне. Спярша Траука за мною пагнаўся, цяпер гэтая ядавітая змейка вылезла з кветкі. Быццам знарок там схавалася, каб мяне напалохаць. Што ж будзе далей?
— Не сумуйце, — прамовіў Анту, калі мы селі каля яго.
— Вы лоўка змяю схапілі,— пахваліў Анту Максім. Анту прылёг на бок.
— Змяя — гэта паўбяды. А вось бандыты… Бандыты — сапраўдная бяда. Я ўжо ўчора ведаў, што не мінуць бяды. Кепскі сон мне прысніўся.
— Які? — пацікавіўся Максім.
— Прыснілася, што іду па вадзе. Вада мутная-мутная. Спярша займала па калені, пасля па пояс, а затым і плечы ў вадзе схаваліся. Да самага горла падступіла вада. Я назад — каб вылезці на бераг — а тут змяя таўшчынёю з руку. Галаву з вады высунула, падняла і — проста на мяне…
Анту прылёг на бок. Маўчыць, пазірае на джунглі. Калі б не было бандытаў, то, вядома, радаваўся б і пра гэты сон не ўспамінаў, забыўся б пра яго.
— Калі прысніцца мутная вада ці змяя, то чакай няшчасця. Вось як, — прамовіў Анту.
Не пазайздросціш яму. Абы-што прыснілася. Пасля такога сну немаведама што ў галаву палезе. Я вырашыў суцешыць Анту.
— Дзядзька Анту, не збудзецца ваш сон. Паверце мне.
— Ужо збыўся. Бандыты мною камандуюць.
— І намі яны камандуюць, — заморгала вачыма Алеся.
— Бачыце, колькі ігрунковых малпаў сабралася на ўскрайку? — сказаў Анту.
— Давайце сходзім на ўскраек і паглядзім на іх, — загарэўся я.
— Не сядзіцца? — пачуў Чон-чон.
— Няхай ідуць, — дазволіў Санча.
— Не ўцякуць?
— Куды яны ўцякуць? Калі анаконда не задушыць, то ягуар разарве.
Бач ты! Падабрэў Санча. Вядома, у джунглі мы не палезем, на самым ускрайку пастаім.
Маленькія ігрунковыя малпы, абляпіўшы галіны, сядзелі адна каля адной. Калі мы падышлі да дрэў, то яны заскакалі, захваляваліся.
— Прыгожыя, — сказала Алеся.
— Няўрымслівыя. Не сядзіцца ім, — прамовіў Максім.
— Яны нібы школьнікі на перапынку, — усміхнулася Алеся.
Я зусім забыўся, што побач бандыты, што, мажліва, не ўдасца вырвацца з іхніх рук.
— Прывітанне, малпачкі! — галёкнуў я.
Ці то не спадабаўся малпачкам мой крык, ці то яшчэ чаму, але яны сталі крыўляцца, як бы дражнячыся са мною. Нечакана я чыхнуў. І малпы, нібы немаўляты, загугукалі на розныя галасы.
— Антось, яны табе добрага здароўя жадаюць, — усклікнула Алеся.