Залатая дзіда
Шрифт:
— Не чапляйся да дзяцей, — заступіўся за нас Анту.
— Зараз кулькай прастрэлю, — прамовіў Металіст. Ягоныя паплечнікі-бандыты закрычалі:
— Усё!
— Яшчэ дрыгае!
— Добра яму даў!
Я зразумеў, што адзін са скарпіёнаў дамогся свайго, ядавітымі шыпамі забіў свайго праціўніка.
Да нас падышоў Санча. Ён жмурыўся, як кот, лежачы на сонцы. У ягоных вачах была асалода.
— Бачылі, як біліся скарпіёны? — звярнуўся Санча да сваіх сябрукоў.— Бачылі, якія яны зацятыя? А вы жабаў нейкіх спалохаліся.
— Не
Чон-чон узняў уверх аўтамат.
— Вядзі нас, Санча., Санча падышоў да Анту.
— Вядзі, індзеец. Вядзі нас да ракі.
Каля ракі
Мы выйшлі на бераг ракі. Я думаў, што ўбачу бервяно, па якім уцякаў, ратуючыся ад вампіра Траука, але тут яго не было. Мы выйшлі зусім на іншае месца. Тут рака разлівалася шырока, а каля самай вады раслі магутныя дрэвы і густыя кусты.
— Будзем рабіць плыт, — сказаў Санча.
Я адышоўся ўбок, прыхінуўся да ствала дрэва, падняў галаву і ад неспадзеўкі аж прысеў. Нада мною, на ніжнім суку, нерухома сядзела доўгая жывёліна велічынёю з кракадзіла. Сама сіне-зялёная, уздоўж спіны і хваста цягнецца высокі грэбень. Халодныя змяіныя вочкі пазіраюць проста на мяне, працінаюць наскрозь.
Няўжо гэта кракадзіл? Чаму ж ён залез на дрэва? Хіба кракадзілы ўмеюць лазіць па дрэвах? Як відаць, тут умеюць. Вось-вось наваліцца на мяне, схопіць і ў ваду пацягне. Не-э.
Наставіўшы рукі, я стаў паволі адступаць назад, а потым пабег з усёй сілы. Адбегшыся, выдыхнуў:
— Кракадзіл! Бандыты ўстрапянуліся.
— Дзе кракадзіл? — запытаў Санча.
І Максім з Алесяй у адзін голас усклікнулі:
— Дзе?
Я тыцнуў пальцам, паказваючы на дрэва:
— Там.
— Ха-ха-ха… — чамусьці зарагатаў Санча. А Анту, пагладзіўшы мяне па галаве, сказаў:
— Супакойся, Антось.
Ён падышоў да дрэва і махнуў рукою. Кракадзіл саскочыў з дрэва і знік у кустах.
— Вось і ўсё. Прагнаў,— падышоўшы да нас, прамовіў Анту.
— Вы ўмееце кракадзіламі камандаваць? — усклікнула Алеся.
І праўда, умее. Спалохаўся кракадзіл, уцёк, нібы авечка. Дзе ж Анту навучыўся кракадзіламі камандаваць? Напэўна, у сваім племені. Вось каб мне гэтаму навучыцца!
— Дзядзька Анту, вы махнулі рукою, і кракадзіл уцёк, — сказаў я.
— Гэта не кракадзіл. Я разявіў рот:
— А хто?
— Гэта яшчарка — ігуана. Яна баіцца чалавека, уцякае ад яго.
Дзіўная краіна! Жабы і лягушкі нападаюць на людзей, а яшчарка велічынёю з кракадзіла ўцякае ад чалавека.
— Масо! — неспадзявана крыкнуў Піучэн.
— Дзе? — запытаў Санча.
Піучэн нагнуўся і выцягнуў з кустоў нейкі
— Дзядзька Анту, а што такое масо? — пацікавіўся я.
— Масо здавён рабілі мапучэ з карнявішча дрэў. Гэтай прыладай убіваюць палі, слупы, калы, калі будуюць хаціну.
Сапраўды, іхняе масо падобна на наш молат. Раней у нас молаты рабілі з дрэва. Тысячы кіламетраў аддзяляюць нашы вёскі ад тутэйшых, а людзі прыдумалі падобныя прадметы.
Піучэн кінуў масо на зямлю, ашчэрыўся:
— Індзейцы схавалі масо ў кустах.
— Ну і што? — прамовіў Санча.
— Трэба іх прымусіць, каб плыт нам зрабілі.
— Трэба, — падхапіў Чон-чон. Санча шчоўкнуў затворам аўтамата.
— Калі яшчэ раз пра гэта пачую, то пушчу кулю ў лоб. Чон-чон вылупіў вочы:
— Кулю?
Санча плюнуў пад ногі.
— Ніхто не павінен ведаць, што мы паплывем уніз. Мы павінны растварыцца ў джунглях. Зразумела?
— Зразумела, — працадзіў праз зубы Чон-чон.
— Мы абавязкова даплывем да паселішча мапучэ. Залатая дзіда будзе ў нашых руках.
— Адсохнуць вашы рукі,— паціху сказаў Анту. Бандыты селі на траву. Я ўзяўся за ручку масо, прыўзняў.
— Цяжкае, — кажу. — Не меней, чым дваццаць кілаграмаў. Трэба добрую сілу мець, каб падняць яго над галавою і кол забіць.
— У нас заўжды паважалі дужых людзей. У нас нават праводзілася спаборніцтва, у час якога можна было паказаць сілу, — сказаў Анту.
— Якое спаборніцтва? — пацікавілася Алеся.
— Хто даўжэй бервяно ўтрымае.
— Якое бервяно? — не зразумела Алеся.
— Выбіралі цяжэйшае, пад сто кілаграмаў вагою. Пераможцам станавіўся той, хто ўтрымліваў яго найдаўжэй, не сыходзячы з месца. Некаторыя мужчыны, бывала, усю ноч яго трымалі.
Я хацеў запытаць у Анту, якія яшчэ спаборніцтвы ў іх праводзілі, ды пачуў, як Кайф ціха сказаў:
— Кайман, давай адыдземся на хвілінку. Нешта скажу.
— Тут кажы, — пазяхнуў Кайман.
— Не хачу, каб чулі.
— Сакрэт?
— Сакрэт. Хадзем.
Кайф і Кайман усталі і пасунуліся ў кусты. Я моўчкі правёў іх вачыма. Што ж задумаў Кайф? Нездарма Каймана ў кусты павёў. Можа, вырашыў мяне, Алесю і Максіма са свету звесці? Ён наркаман. У яго, як кажуць, не ўсе дома. Можа, папросіць Каймана, каб дапамог яму? Кайман даўно на нас зуб точыць. Трэба паслухаць, пра што гамоняць.
Я ўстаў, узяўся за жывот і, сагнуўшыся, паціхеньку паклыпаў. Ці аклікне хто-небудзь з бандытаў? Маўчаць, ведаюць, што адзін не ўцяку.
Я палез у кусты. "Тук-тук, тук-тук-тук", — стукае сэрца. Так стукала і тады, калі сядзелі за ложкам у сутарэнні.
Я прайшоў яшчэ крыху і ўбачыў Кайфа і Каймана. Яны стаялі на самым беразе, які тут, за кустамі, строма падымаўся ўгору. Кайман стаяў спінаю да ракі.
Яны сварыліся. Зышліся, як тыя два скарпіёны, і зараз накінуцца адзін на аднаго.