Залатая дзіда
Шрифт:
— Ты думаеш, што мне не баліць? Думаеш, што ў мяне скура, як у індзейца? — зыркнуў на Каймана Кайф.
Вось ён аб чым! Аднак, які ж Кайф злапамятны.
— Чаго маўчыш? — зноў зыркнуў Кайф.
— Давядзеш ты мяне, — Кайман падняў бізун. — Зараз… Прагрымела кароткая аўтаматная чарга. Каймана быццам штурхнулі ў грудзі. Ён узмахнуў рукамі і паляцеў у ваду. Я кінуўся напралом, праз кусты. Падбег, упаў каля Алесі і Максіма.
— Хто страляў? — ускочыў Санча. З кустоў вылез Кайф.
— Я страляў.
— Ты-ы?
— Я.
— Дзе
Я не спускаў вачэй з Кайфа. Ці скажа ён, што застрэліў Каймана? Будзе тарараму, калі прызнаецца. Кайф пераступіў з нагі на нагу.
— Кайман хацеў вады напіцца, нагнуўся, а тут кракадзіл. У раку Каймана пацягнуў. Я даў чаргу. Хацеў у кракадзіла…
Хлусіць і вокам не змаргне. Трэба сказаць, што ён застрэліў Каймана.
— У якога кракадзіла ты страляў? — закрычаў Санча, наступаючы на Кайфа. — У якога? Га?
— У таго, што ў рацэ плавае.
Твар у Санча пачырванеў, стаў бардовы, што чырвоны бурак.
— Што ў рацэ плавае? А не ў таго, што хадзіў па беразе? Не верыць Санча Кайфу. Здагадваецца, што адбылося.
Трэба расказаць. Няхай застрэліць Кайфа. Можа, у джунглі не палезуць, калі іх стане менш. Я зірнуў на Анту.
— Ты нешта хочаш сказаць? — запытаў ён.
— Угу.
— Маўчы.
— Чаму?
— Маўчы.
— Металіст! — гукнуў Санча. — Правер, што там, за кустамі.
Металіст кінуўся ў кусты. Праз хвіліну да нас данёсся ягоны голас:
— Няма Каймана. Толькі бізун па рацэ паплыў.
— Я што казаў? Кракадзіл схапіў Каймана, — усміхнуўся Кайф.
Санча нечакана стукнуў яму пад дых. Кайф сагнуўся.
— Ты застрэліў Каймана?
— Я ў кракадзіла страляў.
Санча зірнуў на бандытаў, якія скупіліся каля яго.
— Чаго раты разявілі? Бярыце сякеры і рабіце плыт. Хутчэй.
Кайф, Металіст, Піучэн і Чон-чон дасталі з рукзакоў сякеры і падаліся ў джунглі. Неўзабаве часта-часта застукалі сякеры. А па беразе, буркаючы пад нос, хадзіў Санча.
— Каймана Кайф застрэліў? — запытаў у мяне Анту.
— Ён.
— Свой свайго! — усклікнула Алеся.
— У іх няма сваіх. Яны без роду, без племені. Антось, ты не кажы ім, што бачыў, як Кайф Каймана застрэліў, бо Кайф і цябе са свету звядзе.
Я кіўнуў. Сапраўды, тут перш чым сказаць, трэба добра падумаць. Нарэшце бандыты зрабілі вялізны, трывалы плыт. Але гэта, канечне, нікога з нас не ўсцешыла. Мы павячэралі і селі на плыт.
— Паехалі,— скамандаваў Санча.
Металіст і Чон-чон адапхнуліся доўгімі шастамі. Плыт скрануўся і паплыў.
— Ох! — уздыхнула Алеся.
Вядома, чаму яна ўздыхае. Цяжка ёй. Пашчасціла ж нам. Што называецца, знайшлі сабе кампанію. Такіх, як гэтыя, трэба за вярсту мінаваць, а мы разам на адным плыце.
У джунглях прарэзліва, трывожна закрычала нейкая
Я прыхінуўся спінаю да рукзака і непрыкметна заснуў.
Частка трэцяя
ПРАВАДЫР ЛІНКАН
Каля паселішча мапучэ
Ужо развіднела. На плыце сядзелі Анту, Алеся, Максім і Кайф, а Санча, Металіст, Чон-чон і Піучэн стаялі на беразе і, размахваючы рукамі, аб чымсьці паціху гаварылі.
— Мы ўжо прыплылі да паселішча мапучэ? — запытаў я.
— Прыплылі,— нявесела сказаў Анту.
Не верыцца, што побач племя індзейцаў, якое жыве так, як жыло сотні гадоў таму. Ці не сустрэнуць нас мапучэ стрэламі з лукаў, як калісьці сустракалі іспанскіх канкістадораў? Што скажа Анту свайму правадыру Лінкану? Як паглядзіць яму ў вочы?
— Гэй, — неспадзявана гукнуў Санча.
Прагучала хоць ціха, але выразна. Я ўздрыгнуў, бо мне здалося, што Санча кліча менавіта мяне. Я ніжэй апусціў галаву.
— Гэй, — у другі раз гукнуў Санча.
— Вы каго? — вырвалася ў мяне.
— Цябе.
Усё-ткі мяне. Навошта я яму спатрэбіўся? Хоча паздзекавацца? Калі пачне здзекавацца, то рвану ў джунглі, зашыюся ў гушчары. Годзе цярпець.
— Чаго сядзіш? Ідзі сюды.
— Ідзі, не бойся, — сказаў Анту.
Я ўстаў, саскочыў з плыта і паклыпаў, азіраючыся. Санча падышоў да мяне, узяў за руку, адвёў убок.
— Хлопчык, чаго так трасешся? Я апусціў галаву.
— Вам проста здаецца.
— Баішся? Мяне баішся? Я ж табе паказваў, як папугай катаецца на водных лыжах. Памятаеш? Тады ты не баяўся.
— Не баяўся, — мармытнуў я.
— І цяпер не бойся. Я не такі кепскі, як ты думаеш. Канешне, бывае, што ўзлуюся. Жыццё прымушае. Не я вінаваты, а жыццё вінаватае.
Санча адпусціў маю руку.
— Жыццё вінаватае. Яно робіць злым і кепскім. Не верыш? Думаеш, што мне лёгка? Мае сябрукі ўжо страляюць адзін у аднаго. Каймана Кайф застрэліў? Так?
Вось чаго Санча паклікаў. Дапытваецца, бачыў, што я быў у кустах. Зараз ірвануся, пабягу ў джунглі. Там не знойдуць.
— Чаго маўчыш? Ну-у…
Я падняў галаву. Перада мною джунглі. Чужыя, непрытульныя. Што буду рабіць, калі сцямнее? А есці што?
— Хлопчык, не бойся мяне. Ты бачыў, як Кайф застрэліў Каймана?
Я памахаў галавою.
— Не.
— Хлусіш.
— Нічога не бачыў. Я сядзеў у кустах. Кусты густыя. Я пачуў стрэл, спалохаўся і пабег, — пратарабаніў я, як з кулямёта.