Чалавек з брыльянтавым сэрцам

Дайнеко Леонид М.

Пытакне засталося без адказу, бо, па-першае, усе пiльна сачылi за наваколлем, а па-другое, нiхто не рашаўся рабiцца прарокам, нават Радаслаў Буслейка.

Моўчкi ўехалi ў пластмасавы лес. Ужо каля ста гадоў па ўсёй Зямлi, асаблiва ў пустынях i паўпустынях, на выжарынах i няўдобiцах саджалi штучныя дрэвы. Зробленыя з негаручых пластмасавых матэрыялаў, яны ўначы назапашвалi вiльгаць i павольна аддавалi яе ў навакольнае паветра днём. Над такiмi лясамi сутыкалiся гарачыя i халодныя вятры, пышна раслi хмары, грымелi навальнiцы, спорна шумелi дажджы. Каб ва ўсёй красе паўстала новае дрэва, у зямлю заганяўся трубчасты "ствол", а ў яго запампоўвалася

пластмасавая пена. Пена гэта расцякалася ва ўсе бакi, ствараючы пад паверхняю зямлi "карэннi" даўжынёй да 20 метраў. На поўднi штучныя дрэвы вельмi падобны на пальму, тут жа, у Беларусi, iх цяжка адрознiць ад маладой невысокай сасны.

У спакайнейшы час нехта абавязкова б пажартаваў: "А цi не пашукаць нам пластмасавых грыбоў?" I нехта, вядома жартуючы, пачаў бы ўзiрацца ў траву i мох пад нагамi, дастаўшы з кiшэнi ножык-складанчык. Але сёння было не да гэтага. Напоўнены дымам лес, лес, дзе нiколi не пачуеш мяккага пошуму дрэў, здавалася, хацеў як найхутчэй вышпурнуць людзей i iхнiя машыны ў чыстае поле. А там было толькi адно - дым, трывога...

У Соснах высветлiлася, што шышкагаловiкi i каля сотнi робатаў спрабавалi штурмаваць пасёлак, але былi адбiты. Пакарэжаныя, патрушчаныя робаты валялiся на дарогах i сцяжынках, як самы звычайны металалом. Капiтан Хвалiбог, чакаючы новага загаду, аб'явiў прывал. Радаслаў Буслейка толькi пачаў вылазiць з амфiбii, як мноства ўсхваляваных i здзiўленых галасоў закрычала:

– Глядзiце! Хутчэй глядзiце на неба!

На небе, на цёмным воблаку, якое, нiбы агромнiсты валун, стаяла над зямлёй, вялiкiмi чырвонымi лiтарамi было напiсана: "Жыхары адной з намi планеты, прапануем вам заключыць перамiр'е". Нясцерпна яркiя зiхоткiя лiтары бачылi тысячы, дзесяткi тысяч людзей, i ўсе гэтыя людзi з хваляваннем, з лiпкiм халадком на скуры думалi: "Як i хто напiсаў такiя словы?" Гэты ашаламляльны сваёй нечаканасцю заклiк чыталi ў Менску i Барысаве, у Чэрвенi i Смалявiчах, i ўсюды людзi ўзбуджана выходзiлi на вулiцы, на цэнтральныя плошчы i крычалi:

– Перамiр'е! Перамiр'е!

З бiблейскiх часоў, калi таямнiчая рука вывела на сцяне палаца вавiлонскага цара суровыя словы, якiя прадказвалi смерць i разбурэнне, не сутыкалiся зямляне з падобным вiдовiшчам. Генерал Журкевiч адразу даў згоду на перамiр'е, i адразу ж замоўкла стралянiна, патух агонь, развеяўся дым.

Усе былi задаволены нечаканай развязкай, i толькi капiтан Хвалiбог з непаразуменнем глядзеў на неба, дзе беглi воблакi, адны цёмныя воблакi, i пытаў:

– А куды ж яна дзелася?

– Хто?
– куточкамi вуснаў iранiчна ўсмiхнуўся Радаслаў.

– Ды гэтая Старая Цывiлiзацыя.

– Знiкла... Пайшла... Як вада ў пясок.

Хвалiбог са злосцю зiрнуў на стрэсаператара, палез у камандзiрскi люк амфiбii.

Скончылiся баявыя дзеяннi, у якiх атрад стрэсаператараў прыняў, можна сказаць, мiнiўдзел. Амаль усе вырашылi адразу ж вярнуцца ў Татры, i толькi Радаслаў Буслёйка надумаў на дзянёк iрвануць у Менск.

– Дзед з цябе ўсю тваю анархiю выб'е, - пачаў прыпалохваць яго Карл.

– Нас жа пасылалi на два днi, - вёў сваё Буслейка.
– А ваявалi мы толькi нейкiх пяць гадзiн. Менск - мой студэнцкi горад, мая, можна сказаць, першая любоў. Я i з Нiначкай там сустрэўся. Ды ўсёй аператыўнай памяцi камп'ютэра не хопiць, каб узнавiць, ажывiць тыя гады, месяцы, днi, хвiлiны, iмгненнi. Колькi там перадумана, прапушчана праз душу i мозг. Колькi там пакiнута слядоў i слядочкаў, уздыханняў i

надзей.

– Я здагадваўся, што ў цябе паэтычнае нутро, але не думаў, што ты такi сiропны сентыменталiст, - сказаў, хiтра прыжмурваючы цёмныя вочы, Гакенхольц.
– Каб такое пачуў Лех Патоцкi, адразу б закрычаў: "Iдзi ў паэты!" i выгнаў са Стрэсографа. Ды i наконт аператыўнай памяцi камп'ютэра ты перабраў - i перабраў, трэба сказаць, нахабна i дужа самаўпэўнена.

– Гiпербала, - згадзiўся Радаслаў.
– Куды нам, двухногiм i аднагаловым, цягацца з камп'ютэрам. Але павер, дарагi дружа Карл, што ўсё гэта я гавару ад самага шчырага сэрца. Я вельмi люблю Менск i хачу, каб ты таксама ўбачыў яго. А Патоцкi мяне зразумее i даруе.

– Ну, добра, а як ты думаеш вярнуцца заўтра на Стрэсограф?
– пачаў здавацца Гакенхольц.

– Праблем няма. Хто-небудзь з сяброў падкiне на самалёце або верталёце. Я ж чалавек кампанейскi, i ў мяне ў Менску мора сяброў.

– Няўжо цэлае мора?
– дураслiва выкруглiў вочы Карл.

– Не мора, дык вялiкае возера.

Яны засмяялiся i пачалi ўпрошваць капiтана Хвалiбога падвезцi iх на амфiбii да Менска. Той катэгарычна адмовiўся.

– Я абавязаны даставiць вас назад, у Смалявiцкi аэрапорт. Я адказваю за падначаленых мне гвардзейцаў i за вас. Так-так, спадары стрэсаператары, за вас.

– А як жа Вялiкая Эра Плюралiзму?
– падкалоў Буслейка.

– Там, дзе пачынаецца асфальт вайсковых гарадкоў, канчаецца плюралiзм, - адчаканiў капiтан.

Немагчыма было аспрэчваць такую жалезную логiку. Раззлаваны Буслейка i ўсмешлiвы, як заўсёды стрыманы Гакенхольц вымушаны былi вярнуцца ў Стары аэрапорт. А там, вядома ж, нiхто не мог дакладна сказаць, калi чакаецца рэйс на Стрэсограф.

– Каб цябе ўдарыла громам па жывату, - успомнiў Буслейка прабабчыну кляцьбу.
– Пайшлi, Карл, пiва пiць.

Выпiлi халоднага пiва з вялiкiх бляшанак i засумавалi. У аэрапорце быў вiдэасалон "Зялёны Дуб", дзе суткамi круцiлi касмiчныя баявiкi, але такое дабро мелася i ў Татрах.

Радаслаў плюхнуўся на пластмасавую лаўку, што, не баючыся дажджу i снегу, якi ўжо год стаяла ў скверыку, цiскануў кнопку транзiстара, уманцiраванага ў парэнчу. Загучала беларуская песня, раздумлiвая i старая, як неба над зямлёй:

Накапала карэння

З-пад белага камення,

Вымыла ў рацэ,

Адтапiла ў малацэ.

Яшчэ корань не ўскiпеў,

А ўжо мiлы прыляцеў.

Словы песнi, яе мелодыя i настрой так рознiлiся з грымучым аэрапортам, з мiльготкiмi яркiмi агнямi, з велiзарнымi аэробусамi, якiя, цяжка праломваючы нябесны блакiт, упэўнена кiравалi да зямлi, што Буслейка аж задыхнуўся, аж сэрца пякуча зашчымела ў грудзях. Ён узняўся з лаўкi, прыклаў халодныя пальцы да павек i скроняў. Калiсьцi на месцы гэтага шэрага цвёрдага асфальту быў луг, лужок з першай мяккай травой, з жоўтымi плямамi-ўспышкамi свежай сакавiтай лотацi i маленькiмi астраўкамi снегу, якi таямнiча ззяў, пералiваўся брыльянтавым бляскам у месячныя ночы. Калiсьцi тут булькаталi ручаi, жылi матылькi i стракозы, натхнёна крумкалi ў цёплых лужынах жабы. I нейкая дзяўчына, вядома ж, прыгожая, задуменная, марыла аб сваiм каханым. Усё гэта ўладарна выцеснiў, змёў з зямлi аэрапорт. Будучым пакаленням застаўся толькi едкi востры пах згарэлай гумы, грамавыя раскаты турбiн, перадпалётная туманная туга пасажыраў, якая складаецца з неабходнасцi i непрадбачанасцi разлукi i з рудыментарнага страху вышынi.