Чорная страла
Шрифт:
І ён моўчкі ўзяў Мэтчэма за руку.
— Каб нам як дабрацца да акенца, праз якое спусцілі ганца! — сказаў ён. — Вяроўка, хутчэй за ўсё, яшчэ там. Гэта ўсё-такі нейкая надзея.
— Тсс! — прашаптаў Мэтчэм.
Яны прыслухаліся. Унізе пад падлогай штосьці скрыпнула, змоўкла, потым скрыпнула зноў.
— Хтосьці ходзіць у пакоі пад намі, — прашаптаў Мэтчэм.
— Пад намі няма пакоя, — адказаў Дзік. — Мы знаходзімся над капліцай. Гэта мой забойца ідзе тайным ходам. Няхай прыходзіць! Я з ім распраўлюся!
І
— Патушы святло, — сказаў Мэтчэм. — Можа, ён як-небудзь выдасць сябе.
Яны патушылі абедзве лямпы і затаіліся, сядзелі нерухома. Асцярожныя крокі пад падлогай былі добра чутны. Яны то набліжаліся, то аддаляліся. Нарэшце рыпнуў ключ у замку, і ўсё змоўкла.
Потым зноў пачуліся крокі, і раптам праз вузкую шчыліну паміж масніцамі ў далёкім кутку пакоя пырснула святло. Шчыліна рабілася ўсё шырэйшая; патайны люк адчыніўся, і святло засвяціла яшчэ ярчэй. Паказалася моцная рука, якая трымала навісу люк. Дзік нацягнуў арбалет і чакаў, калі з'явіцца галава.
Але тут адбылося нешта незвычайнае. Дзесьці ў далёкім канцы замка Мот пачуліся гучныя крыкі; спачатку крычаў адзін голас, потым да яго далучылася яшчэ некалькі галасоў; яны паўтаралі нейкае імя. Гэты шум, відаць, затрывожыў забойцу. Патайны люк зачыніўся, пад падлогай пачуліся крокі, якія паспешліва аддаляліся.
Хлопчыкі атрымалі адтэрміноўку. Дзік глыбока ўздыхнуў і тут толькі прыслухаўся да сумятні, што выратавала іх. Крыкі не сціхалі, а наадварот рабіліся ўсё мацнейшымі. Па ўсім замку бегалі людзі; усюды ляпалі дзверы. І, заглушаючы ўвесь гэты шум, грымеў голас сэра Дэніэла, які крычаў:
— Джаана!
— Джаана? — паўтарыў Дзік. — Якая Джаана? Тут няма ніякай Джааны і ніколі не было. Што гэта значыць?
Мэтчэм маўчаў. Здавалася, ён забыў пра ўсё на свеце. Слабае святло зорак, што зіхацелі за акном, не трапляла ў той кут пакоя, дзе сядзелі хлопчыкі, і там была поўная цемра.
— Джон, — сказаў Дзік, — я не ведаю, дзе ты быў увесь дзень. Бачыў ты гэтую Джаану?
— Не, не бачыў, — адказаў Мэтчэм.
— І нічога аб ёй не чуў? — дапытваўся Дзік.
Крокі набліжаліся. Сэр Дэніэл на двары ўсё яшчэ клікаў грамавым голасам Джаану.
— Ты не чуў аб ёй? — паўтарыў Дзік.
— Чуў, — сказаў Мэтчэм.
— Як дрыжыць твой голас! Што з табой? — спытаў Дзік. — Нам вельмі пашанцавала, што яны шукаюць гэтую Джаану. Яна адцягнула іх ад нас.
— Дзік! — усклікнуў Мэтчэм. — Я загінула! Мы абодва загінулі! Уцякайма, пакуль не позна. Яны не супакояцца, пакуль не знойдуць мяне. Не! Пусці мяне да іх адну! Яны мяне схопяць, а ты ўцячэш. Пусці мяне адну. Дзік! Добры Дзік, пусці мяне да іх.
Яна ўжо намацвала рукой засаўку, калі Дзік нарэшце ўсё зразумеў.
— Клянуся небам, — усклікнуў ён, — ты зусім не Джон! Ты Джаана Сэдлі! Ты тая дзяўчынка, якая не хацела
Дзяўчына маўчала і не рухалася. Дзік таксама маўчаў, потым загаварыў зноў.
— Джаана, — сказаў ён, — ты выратавала мне жыццё, а я табе. Мы абое бачылі, як цячэ пралітая кроў. Мы былі з табой сябрамі, былі і ворагамі, — помніш, я ледзь не набіў цябе папругай. І ўвесь час я лічыў цябе хлапчуком. Але цяпер смерць мая блізка, і перад смерцю я хачу сказаць табе, што ты самая лепшая і самая смелая дзяўчынка на зямлі, і, калі б толькі я застаўся жыць, я быў бы шчаслівы ажаніцца з табой. Але што б мне не было наканавана — жыццё або смерць, — ты ведай: я кахаю цябе!
Яна нічога не адказала.
— Ну, гавары ж, Джон. Будзь добрай дзяўчынкай, скажы, што ты кахаеш мяне!
— Хіба я была б тут, Дзік, калі б не кахала цябе?! — усклікнула яна.
— Калі нам удасца выратавацца, — працягваў Дзік, — мы пажэнімся. Калі наканавана памерці, памром. Вось і ўсё. Але як ты адшукала мой пакой?
— Я спытала ў пані Хэтч, — адказала яна.
— На гэту даму можна спадзявацца, — сказаў Дзік. — Яна не выдасць цябе. У нас яшчэ ёсць час…
Але адразу ж, як бы ў абвяржэнне яго слоў, па калідоры пачуліся крокі, і хтосьці грукнуў у дзверы кулаком.
— Яна тут! — пачулі яны чыйсьці голас. — Адчыніце, майстар Дзік! Адчыніце!
Дзік маўчаў і не рухаўся.
— Усё скончана, — сказала дзяўчына і абняла Дзіка.
Людзі адзін за адным збіраліся каля дзвярэй. Нарэшце з'явіўся сам сэр Дэніэл, і ўсе прыціхлі.
— Дзік, — закрычаў рыцар, — не будзь аслом! І сем сонных дзеў прачнуліся б ад такога шуму. Мы ведаем, што яна тут. Адчыні дзверы!
Дзік маўчаў.
— Выбівайце дзверы! — сказаў сэр Дэніэл.
Воіны грукалі ў дзверы нагамі і кулакамі. Дзверы былі зроблены трывала і зачынены на моцную засаўку, і ўсё ж яны ўпалі б, калі б зноў не ўмяшаўся лёс. Сярод грукату ўдараў пачуўся раптам крык вартавога; на вежы закрычалі, зашумелі, і зараз жа ў адказ увесь лес напоўніўся галасамі. Можна было падумаць, што насельнікі лясоў бяруць штурмам замак Мот. І сэр Дэніэл са сваімі воінамі, пакінуўшы дзверы, кінуўся абараняць сцены замка.
— Мы выратаваны! — усклікнуў Дзік.
Ён схапіў абедзвюма рукамі старадаўні ложак і паспрабаваў зрушыць яго з месца, але ён не паддаваўся.
— Дапамажы мне, Джон, — сказаў ён. — Калі табе дарагое жыццё, збяры ўсе свае сілы і дапамажы мне!
З вялікай цяжкасцю зрушылі яны цяжкі дубовы ложак і прыставілі яго да дзвярэй.
— Так яшчэ горш, — сумна сказала Джаана. — Ён прыйдзе да нас цераз патайны ход.
— Не, — адказаў Дзік. — Ён не рашыцца выдаць тайну гэтага хода сваім воінам. Мы самі ўцячом гэтым ходам… Слухай! Напад скончыўся. Ды, бадай, і не было ніякага нападу.