Ciвая легенда

Караткевiч Уладзiмiр

Юрод, што стаяў амаль на дарозе, працягнуў рукі і дрыжачымі пальцамі гладзіў, лашчыў

паветра, кранаў яго, як сляпы.

– Сынок... Сынок...

Страшны твар і сляпая галава плылі над натоўпам, усё аддаляючыся і аддаляючыся.

Шалёныя, незразумелага колеру вочы затрымаліся на маім твары.

Зноў упаў удар звана.

І аддаляўся, аддаляўся воз. І вецер гуляў грывай валасоў, гладзіў твар чалавека і сляпыя вочы той, што прыпала

да яго.

Я плакаў. Я не саромлюся прызнацца ў гэтым і не саромлюся сваіх слёз.

– Божа, злітуйся над зямлёю, што нараджае такіх дзяцей.

 Каментарыi

Першая публікацыя: “Полымя”, 1961, № 4, пад назвай “Раман Ракута”.

Упершыню ў кніжным выданні: Караткевіч У. Блакіт і золата дня. – Мн.: Дзяржвыд. БССР, 1961.

Перакладзена на рускую мову.