Майстар i Маргарыта (на белорусском языке)
Шрифт:
– Адкуль вы ведаеце, як мяне завуць?
– Злiтуйцеся, Iван Мiкалаевiч, хто ж вас не ведае?
– тут чужаземец выцягнуў з кiшэнi нумар "Лiтаратурнай газеты", i Iван Мiкалаевiч убачыў на першай паласе свой фотаздымак, а пад iм i ўласныя вершы. Але гэты доказ славы i вядомасцi, якi толькi яшчэ ўчора парадаваў бы, зараз радасцi не прынёс.
– Выбачайце, - сказаў ён i пацямнеў з твару, - вы не можаце пачакаць хвiлiнку? Мне трэба таварышу сказаць два словы.
– Ну, з задавальненнем!
– усклiкнуў незнаёмы.
– Тут гэтак
– Вось што, Мiша, - зашаптаў паэт, калi адвёў Берлiёза ўбок, - гэта нiякi не iнтурыст, а шпiён. Гэта расейскi эмiгрант, якi прабраўся да нас. Патрабуй у яго дакументы, а то ўцячэ...
– Ты думаеш?
– устрывожана шапнуў Берлiёз, а сам падумаў: "А яго ж праўда!"
– Ты мне вер, - зашыпеў яму ў вуха паэт, - дурнем прытвараецца, каб выведаць нешта. Ты чуеш, як ён па-расейску шпарыць?
– паэт гаварыў i сачыў, каб незнаёмы не ўцёк.
– Пайшлi, затрымаем яго, а то ўцячэ...
I паэт за руку пацягнуў Берлiёза да лаўкi. Незнаёмы ўжо не сядзеў, а стаяў ля яе, трымаў у руках нейкую кнiжачку ў цёмна-шэрым пераплёце, капэрту са шчыльнае, добрага гатунку, паперы i вiзiтоўку.
– Прабачце мне, што я за спрэчкаю забыўся назвацца. Вось вам картачка, пашпарт i запрашэнне прыехаць у Маскву на кансультацыi, - важка прамовiў незнаёмы i ўважлiва паглядзеў на абодвух лiтаратараў.
Тыя збянтэжылiся. "Д'ябал, усё пачуў..." - падумаў Берлiёз i ветлiвым жэстам даў зразумець, што ў паказе дакументаў патрэбы няма. Пакуль чужаземец соваў iх рэдактару, паэт успеў разгледзець на картачцы надрукаванае замежнымi лiтарамi слова "прафесар" i першую лiтару прозвiшча - двайное "В".
– Вельмi прыемна, - тым часам збянтэжана мармытаў рэдактар, а чужаземец схаваў дакументы ў кiшэню.
Адносiны такiм чынам былi адноўлены, i ўсе ўтрох зноў селi на лаўку.
– Вы ў якасцi кансультанта запрошаны да нас, прафесар?
– спытаўся Берлiёз.
– Ага, кансультантам.
– Вы - немец?
– дапытваўся Бяздомны.
– Я?..
– перапытаў прафесар i раптам задумаўся.
– Ага, мабыць, немец... сказаў ён.
– Вы добра гаворыце па-расейску, - уставiў Берлiёз.
– О, я наогул палiглот i ведаю вельмi многа моў, - адказаў прафесар.
– А якая ў вас спецыяльнасць?
– спытаўся Берлiёз.
– Я - спецыялiст па чорнай магii.
"На табе!.." - стукнула ў галаве ў Мiхаiла Аляксандравiча.
– I... вас па гэтай спецыяльнасцi запрасiлi да нас?
– спытаўся ён, заiкаючыся.
– Ага, па гэтай запрасiлi, - пацвердзiў прафесар i растлумачыў: - Тут у дзяржаўнай бiблiятэцы знойдзены арыгiнальныя рукапiсы чарнакнiжнiка Герберта Аўрылакскага, дзесятага стагоддзя. Дык вось, патрабуецца, каб я прачытаў iх. Я адзiны ў свеце спецыялiст.
– А-а! Вы гiсторык?
– з вялiкай палёгкай i павагай спытаўся Берлiёз.
– Я - гiсторык, - пацвердзiў вучоны i дадаў нi к сялу нi к гораду: - Сёння вечарам на Патрыярхавых будзе цiкавая гiсторыя!
I
– Майце на ўвазе, што Iсус iснаваў.
– Бачыце, прафесар, - адазваўся з вымучанай усмешкай Берлiёз, - мы паважаем вашы вялiкiя веды, але самi маем наконт гэтага другое перакананне.
– Не трэба нiякiх перакананняў!
– адказаў дзiўны прафесар.
– Проста ён iснаваў, а больш нiчога.
– Але трэба ж хоць нейкi доказ...
– пачаў Берлiёз.
– I доказаў нiякiх не трэба, - адказаў прафесар i загаварыў цiхiм голасам, акцэнт у яго адразу чамусьцi знiк: - Усё проста: у белым плашчы...
Раздзел 2
ПОНЦIЙ ПIЛАТ
У белым плашчы з крывавым падбоем, кавалерыйскаю хадою з падшаркваннем на дасвеццi чатырнаццатага чысла вясновага месяца нiсана ў крытую каланаду, якая злучала два крылы палаца Iрада Вялiкага, выйшаў пракуратар Юдэi Понцiй Пiлат.
Больш за ўсё на свеце пракуратар ненавiдзеў пах ружавага алею, i ўсё цяпер прадказвала нядобры дзень, бо пах гэты пачаў даймаць пракуратара з дасвецця. Пракуратару здавалася, што ружавы пах iдзе ад кiпарысаў i пальмаў у садзе, што да паху скур i канвою прымешваецца пракляты ружавы струмень. Ад флiгеляў за палацам, дзе размясцiлася першая кагорта Дванаццатага Маланкавага легiёна, якая прыйшла з пракуратарам у Ершалаiм, зацягвала дымок у каланаду цераз верхнюю пляцоўку саду, i да гаркавага дыму, якi сведчыў пра тое, што кашавары ў кентурыях пачалi гатаваць страву, прымешваўся ўсё той жа тлусты дух ружавага алею. Ах багi, багi, за што вы караеце мяне?
"Але, несумненна! Гэта яна, зноў яна - непераможная, страшная хвароба гемiкранiя, ад якое балiць палавiна галавы. Ад яе няма лякарства, няма нiякага ратунку. Паспрабую не варушыць галавой".
На мазаiчнай падлозе ля фантана ўжо было падрыхтавана крэсла, i пракуратар, не гледзячы нi на кога, сеў на яго i працягнуў руку ўбок.
Сакратар паважлiва ўклаў у гэтую руку кавалак пергаменту. У пракуратара ад болю скрывiўся твар, i ён скоса, мiмаходзь паглядзеў на напiсанае, вярнуў пергамент сакратару i з цяжкасцю прамовiў:
– Падследны з Галiлеi? Да тэтрарха справу пасылалi?
– Пасылалi, пракуратар, - адказаў сакратар.
– I што ён?
– Ён адмовiўся даць заключэнне па справе i смяротны прысуд Сiнедрыёна накiраваў вам на зацвярджэнне, - растлумачыў сакратар.
У пракуратара перасмыкнулася шчака, i ён сказаў цiха:
– Прывядзiце вiнаватага.
I адразу ж з садовае пляцоўкi пад калоны на балкон два легiянеры прывялi i паставiлi перад крэслам пракуратара чалавека гадоў дваццацi сямi. Чалавек гэты быў апрануты ў стары i парваны блакiтны хiтон. Галаву прыкрывала белая павязка з раменьчыкам вакол iлба, а рукi звязаны ззаду. Пад левым вокам у чалавека быў вялiкi чарняк, у кутку губ - драпiна i скарэлая кроў. Прыведзены з трывожнай цiкавасцю паглядзеў на пракуратара.