Новая зямля (на белорусском языке)
Шрифт:
Мiхал злез з воза, кiнуў вокам,
У двор шыбуе мерным крокам,
Iдзе, гасподу разглядае.
Яна не досыць маладая;
I на двары не вельмi ладна,
Ўсё нейк раскiдана, няскладна,
Як бы будынкi мiж сабою
Жылi не ў згодзе, бралi з бою
Мясцiнкi тыя, дзе стаялi,
Адна другую адпiхалi,
Або ляпiлiся няўклюдна.
I каля хаты было брудна;
I нават гэта сама хата
Была залiшне праставата:
Абрэз
I гэта стрэшка шалудзiва
То голы плех, то кучка моху,
I ўся дзiравiлась патроху,
I нават комiна шчарбата,
Ну, адным словам, - гора-хата
Сваiм прыгожствам не хiлiла.
Але не ў хаце сэнс i сiла.
Бо хаце можна раду даць
I на свой густ пабудаваць,
I хата стане больш вясёла,
А не такая вось стадола,
Наогул хата - справа дробна,
Абы зямля была ўпадобна.
Мiхал яшчэ раз кiнуў вокам,
Э, хата - глупства: лес пад бокам.
З такою думкаю ў акенца
Мiхал пастукаў пужаленцам.
На гэты стук у яме-хаце
Наўперад рыпнулi палацi
I зварухнуўся край бярлогi,
А потым шлопнулi ўжо ногi;
Сам гаспадар, кудлач заспаны,
Iдзе на стук неспадзяваны
Хадою важнаю iндыка.
– Цi тут жыве Фядос Хадыка?
Мiхал пытае, жджэ адказу,
Адказ даецца, ды не зразу,
Як падабае ў такiм стане.
– Тут, тут! А скуль вы, мой васпане?
I хто такi сам, ягамосцю?
Фядос пытанне ставiць госцю,
Вачэй не зводзiць з яго твару.
– Здалёк мы, пане гаспадару:
Чатыры мiлi за Нясвiжам
(Мiхал лiчыў Нясвiж Парыжам,
Усiм вядомым на ўсiм свеце),
I мы вас маем на прымеце.
Даведалiся ад людзей,
Што пан Хадыка, дабрадзей,
Сваю пасаду спродаць мае.
– Так. Справа, значыцца, такая!
То пачакайце ж, калi ласка!
I знiкла ўраз яго апаска
(Не шкодзiць быць i асцярожным
Прад незнаёмым падарожным).
Хадыка зараз захадзiўся
I аканчальна абудзiўся,
Кажух накiнуў ды йдзе ў сенi,
I таго страху няма й ценi:
Глядзiць прыветна, як на брата.
– Заходзьце ж, брацiку, да хаты.
Ды вы з канём? дык заязджайце,
Вось тут пад клуняю стаўляйце,
Сюды, за гэты стог саломы!
Гамоняць, бы даўно знаёмы,
Адны другiм так моцна рады!
Няма нi хiтрыкаў, нi здрады,
Нi гэтай фальшы, нi падкусы;
Iдзе гаворка без прымусы,
Хвiлiнак першых палi путы,
I душы насцеж разамкнуты.
– Сюды, сюды кiруйся, браце:
I месца будзе й корму хваце.
Там
Ядзяць iх мухi з камарамi
Ляжыць i кошанiна й вiка
Не агалеў яшчэ Хадыка!
Каня адпрэглi, воз прыбралi,
На прыгуменнi пастаялi;
Нiяк не скончыш той размовы,
Бо людзi свежы тут i новы,
Кранеш адно, ўсплыве другое;
Такi ж i трэба сёе-тое
Абмеркаваць як мае быць,
Аб тым аб сiм пагаманiць
I з той размовы асцярожна
Што-небудзь вывудзiць i можна,
Цi слоўка, рысачка якая,
Ўсё гэта часам памагае
Зiрнуць на справу iншым вокам
I падысцi да яе бокам.
I стала ясна з той размовы,
Якiя цяжкiя умовы
Няхай iх людзi лепш не знаюць
Прадаць зямельку прымушаюць.
– Пакрыўдзiў Бог мяне сынамi,
Ядзяць iх мухi з камарамi!
Няма сыноў - няма падмогi,
А сам я стаў слабы на ногi,
Бракуе сiлы мне, браточкi!
Няма, мiнулiся гадочкi,
Калi зямлю вярнуў Хадыка
Не горш вала таго цi быка.
Зямля ж тут, братцы, залатая:
Цаны яна сабе не мае!
Але вядома, браце мiлы:
Тут рукi трэба, сiлы, сiлы,
А iх няма, заўважце самi,
Ядзяць iх мухi з камарамi!
I я - скажу вам па сумленню
Больш к гандлю маю нахiленне.
Дык вось чаму я, ягамосцi,
Мае вы мiленькiя госцi,
I прадаю сваю пасаду,
Казаў Хадыка ўсё да ладу
I так праконана, праўдзiва,
Што нашы купчыкi маўклiва
Кiвалi толькi галавамi
Ды усмiхалiся часамi;
Але цiшком самi сабе
Напэўна мыслiлi другое:
"Спяваеш добра, ды цi тое?
Вярзеш, брат, грушу на вярбе".
– Хадзем у хату, мае братцы;
Не грэх было б пасiлкавацца
Хоць верашчачкаю з блiнамi,
Ядзяць iх мухi з камарамi!
– А мо б наўперад, пан Хадыка,
Калi фатыга невялiка,
Нам паказаў бы сваё поле?
Сказаў Мiхал.
– Што ж? Ваша воля!
А пацiкуйцеся: тут блiзка;
Зямля, бы ў мацеры калыска,
Навiдавоку, пад рукамi,
Ядзяць iх мухi з камарамi!
Вось яна тут, уся валока,
Глядзiць на нас, як божжа вока.
Вось паплавец мой. Сена - пiва!
Ядкое, брацiкi, на дзiва:
Запраў, дык есцi будзе поп.
А жыта! ну, не ўзнiмеш сноп!
Глядзеце: ржышча - чарацiны,
Не вашы мiнскiя нацiны,
Бо вашы мiнскiя пясочкi
Знаёмы добра мне, браточкi,
Мясiў уласнымi нагамi,
Ядзяць iх мухi з камарамi!